Οι Επαναστατικές Ενοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC-EP) καταγράφουν, σε άρθρο που δημοσιεύουν στην ιστοσελίδα τους, άλλον έναν στόχο της επεμβατικής πολιτικής των ΗΠΑ, που είναι η πολύ πλούσια, σε φυσικούς πόρους, περιοχή του Αμαζονίου
Associated Press |
Στην εξέλιξη της ιμπεριαλιστικής τους πολιτικής, όπου το πρόσχημα είναι το ελάχιστο, οι «γκρίγκος» αντικαθιστούν το ζήτημα της «κομμουνιστικής ανατροπής», που στο παρελθόν κάλυπταν με το προσωπείο του «δόγματος της Εθνικής Ασφάλειας», με τα ανανεωμένα, αλλά το ίδιο ψεύτικα, συνθήματα της υπεράσπισης του περιβάλλοντος και τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, κατά του εμπορίου ναρκωτικών και της παράνομης μετανάστευσης. Ετσι, οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές, αγνοώντας διπλωματικά κριτήρια, κριτήρια κοινού συμφέροντος, και πολύ περισσότερο την κυριαρχία, την αξιοπρέπεια και αυτοδιάθεση των λαών, καθορίζουν πλέον την επεμβατική τους πολιτική χρησιμοποιώντας τα παραπάνω προσχήματα.
Γι' αυτό το λόγο, οι προτεραιότητες και η διεθνής πληροφόρηση αναφορικά με την ειρήνη στην Κολομβία δεν προκύπτουν τόσο από τον τόπο των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, ούτε από τις έμπρακτες προσπάθειες της πλειοψηφίας των Κολομβιανών για την επίτευξη μιας ειρηνικής λύσης στη διένεξη, αλλά από τους Αμερικανούς, με βάση το, κακώς, λεγόμενο «Σχέδιο Κολομβία». Το εν λόγω σχέδιο, που το έχουν επεξεργαστεί Αμερικανοί «σύμβουλοι», δεν είναι παρά ένα σχέδιο πολέμου, μία δολοφονική απόπειρα ενάντια στη διαδικασία εύρεσης μιας διαφορετικής από τον πόλεμο διεξόδου από την οικονομική, πολιτική και κοινωνική σύγκρουση που ζει σήμερα η Κολομβία. Είναι μία στρατηγική συμμαχία, με την οποία οι ΗΠΑ σκοπεύουν να ρυθμίσουν, μέσω του στρατιωτικού και οικονομικού τους επεμβατισμού, τους όρους μιας εσωτερικής λύσης, καθώς και συμφωνίες με το ΔΝΤ και δάνεια της Παγκόσμιας Τράπεζας, ώστε να ενισχύσουν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, που προωθεί ο Πρόεδρος της Κολομβίας, Αντρές Παστράνα, με προβολή του αγώνα κατά του εμπορίου ναρκωτικών, που είναι πολύ της μόδας τελευταία.
Associated Press |
Πάνω από 370 λαοί διαφορετικών ινδιάνικων πολιτισμών ζουν στην περιοχή. Είναι νόμιμο δικαίωμα των χωρών που μοιράζονται την περιοχή του Αμαζονίου να μετατρέψουν αυτόν τον τεράστιο πλούτο σε ανάπτυξη και ευημερία.
Ο ανεπτυγμένος κόσμος θα πρέπει να εγγυηθεί, μέσω των λεγόμενων περιβαλλοντικών αντισταθμίσεων, τη διατήρηση αυτού του φυσικού πλούτου, περιουσία ολόκληρης της ανθρωπότητας και πηγή ζωής εκατομμυρίων ειδών, ιδιαίτερα του ανθρώπινου είδους.
Μια και πρόκειται για μία εύθραυστη περιοχή, οποιαδήποτε επέμβαση θα έβλαπτε την κλιματολογική ρύθμιση και τα βιολογικά αποθέματα. Ωστόσο, καμία από τις παραπάνω διαπιστώσεις και ποτέ μέχρι σήμερα δε συγκράτησε τις ορέξεις των ιμπεριαλιστών, αφού τα συμφέροντά τους θα είναι πάντα πάνω από αυτά της ανθρωπότητας, με προβολή, στην περίπτωση των ΗΠΑ, της απαράβατης «Nacional Security», της Εθνικής Ασφάλειας.
Από αυτήν την άποψη, όποιος θα πετύχει να έχει την κυριαρχία στην εκμετάλλευση της περιοχής του Αμαζονίου, θα έχει και μία προνομιακή θέση ως δύναμη, όμως, όσο αυτό δεν επιτυγχάνεται, θα συνεχίζει να τροφοδοτείται το πρόσχημα της προστασίας του περιβάλλοντος, το οποίο είναι φανερό ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί με διφορούμενο και αντιφατικό τρόπο.
Associated Press |
Είναι τόσο σημαντικό το θέμα για τους Αμερικανούς, που, με χρήση της γνωστής τους τακτικής της «πειθούς», πραγματοποιήθηκαν, τον περασμένο χρόνο και υπό την αιγίδα της Νότιας Διοίκησης του Στρατού των ΗΠΑ, στρατιωτικές ασκήσεις, οι «Επιχειρήσεις διατήρησης της ειρήνης Νότος '99». Το κόστος ανήλθε στα 2.500.000 δολάρια και το επωμίστηκαν εξ ολοκλήρου οι ΗΠΑ. Στις εν λόγω ασκήσεις συμμετείχαν 490 στρατιωτικοί και πολίτες προερχόμενοι από την Αργεντινή, τη Βολιβία, το Εκουαδόρ, τη Βραζιλία, την Παραγουάη, το Περού, την Ουρουγουάη και τη Βενεζουέλα.
Οι επιχειρήσεις επικεντρώθηκαν στη φανταστική Δημοκρατία του Ταριάλ, εν καιρώ εμφυλίου πολέμου ανάμεσα σε τρεις αντιμαχόμενες ομάδες, και στο ειρηνευτικό σχέδιο, το οποίο έληγε με τη διεξαγωγή εκλογών. Σε αυτήν την άσκηση, η «ειρηνευτική δύναμη», εγκαταστημένη σε στρατηγικά σημεία, προσπαθεί να εμποδίσει τη συνέχιση των συγκρούσεων, ενώ ταυτόχρονα επιβλέπει την κατάσταση προσφύγων σε γειτονική χώρα και σχεδιάζει τον επαναπατρισμό τους. Σε κανέναν δε διαφεύγει η ομοιότητα μεταξύ της κατάστασης στη φανταστική χώρα και της κολομβιανής πραγματικότητας. Οποιαδήποτε ομοιότητα δεν είναι απλή σύμπτωση.
Η σύνθετη κατάσταση στην Κολομβία είναι το πρόσχημα για την ανάπτυξη μιας μορφής επέμβασης στην περιοχή της Αμαζονίας. Η «βοήθεια» για τη χρηματοδότηση του «Σχεδίου Κολομβία» είναι μέρος αυτής της επέμβασης.
Ο φυσικός πλούτος και η γεωστρατηγική θέση της Αμαζονίας είναι οι στόχοι των Αμερικανών ιμπεριαλιστών, το πραγματικό τους ενδιαφέρον. Ωστόσο, δεν είναι μόνο η Αμαζονία, υπάρχουν και άλλες περιοχές της Κολομβίας που «έχουν βάλει στο μάτι», όπως, π.χ., οι πρόποδες της ανατολικής οροσειράς με τεράστια αποθέματα υδατανθράκων, καθώς και η περιοχή του Ουραμπά, πλούσια σε όλων των ειδών τα μέταλλα και η περιοχή της Γουαχίρα με μεγάλα αποθέματα άνθρακα.