Η αθλιότητα με την οποία ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» υπονομεύουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης κλιμακώνεται όσο προχωρούν οι προετοιμασίες της απεργίας στις 10 Φλεβάρη.

Οι παρατάξεις που πλειοψηφούν στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ δεν καλλιεργούν απλά την ηττοπάθεια και την υποταγή. Αποτελούν όργανο της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων στην εφαρμογή της αντεργατικής πολιτικής, συμμετέχουν στις αποφάσεις και την υλοποίησή τους, παρουσιάζουν τις ανάγκες των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των μεγαλοεργολάβων ως «εθνικές» ανάγκες, ζυμώνοντας με επιμονή τη λογική του κοινωνικού εταιρισμού, δηλαδή της ταξικής συνεργασίας. Στο σκληρό πόλεμο που διεξάγεται στους τόπους δουλειάς προκειμένου να φτάσει στον πάτο η τιμή της εργατικής δύναμης, «βαρύ κανόνι» της εργοδοσίας αποδεικνύονται καθημερινά οι ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση». Συντάσσονται σε κοινό μέτωπο για να χτυπήσουν τους εργάτες και γι' αυτό στρέφονται ενωμένοι ενάντια στις ταξικές δυνάμεις, αφού το ΠΑΜΕ εντείνει με ταξική συνέπεια την πάλη του για την υπεράσπιση των σύγχρονων αναγκών των εργατοϋπαλλήλων και γίνεται καρφί στο μάτι όσων στηρίζουν το κεφάλαιο.

Η ένταση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης ώστε όλο και πιο αποφασιστικά, πιο πλατιά να ξεμπροστιάζονται και να καταδικάζονται στις συνειδήσεις των εργαζομένων αυτές οι δυνάμεις, είναι όρος για την επιτυχία της απεργιακής μάχης στις 10 Φλεβάρη, αλλά και συνολικά για την αποτελεσματικότητα των εργατικών αγώνων.

Ακόμα και μετά το διάγγελμα - φωτιά για τους εργάτες που έκανε ο πρωθυπουργός την περασμένη Τρίτη, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αρνήθηκε (!) να συμμετάσχει στην πανεργατική απεργία της επόμενης Τετάρτης. Τη «λύπη» της - κατά τα λεγόμενα του προέδρου της - για όσα ανακοινώθηκαν προτίμησε να εκφράσει προκηρύσσοντας απεργία ... δύο βδομάδες μετά! Επιβεβαιώνοντας και έτσι πως κυριολεκτικά πασχίζει για την απογοήτευση, την επανάπαυση, τη διάσπαση και ποδηγέτηση των εργαζομένων. Ακόμα όμως και όταν αυτές οι δυνάμεις μιλούν για κινητοποιήσεις, ένα πράγμα θέλουν: κινητοποιήσεις με περιεχόμενο και προσανατολισμό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της «ανταγωνιστικότητας».

Οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αποτελούν ιμάντα προώθησης των αντεργατικών σχεδίων που ωφελούν το κεφάλαιο: χειροκροτούν την επιδότηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών επειδή - δήθεν - έτσι δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Συμφωνούν με τις αντιασφαλιστικές ανατροπές (το μόνο που ζητούν είναι επιμέρους ρυθμίσεις ή ... λίγο χρόνο, όπως έκανε η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ με την υπόθεση της εξίσωσης των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών δημόσιων υπαλλήλων). Συμφωνούν με το τζογάρισμα των αποθεματικών των Ταμείων επειδή έτσι αξιοποιείται η περιουσία τους. Συμφωνούν με τις ελαστικές μορφές εργασίας, γι' αυτό και υποδέχτηκαν με ικανοποίηση το προσχέδιο νόμου που σμπαραλιάζει τη σταθερή εργασία.

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έτρεξε να κάνει η νέα διοίκηση στο Εργατικό Κέντρο Ρόδου, αμέσως μετά το πρόσφατο συνέδριο όπου η ΠΑΣΚΕ κατέβηκε μαζί με τη ΔΑΚΕ για να αποσπάσει την πλειοψηφία από τις ταξικές δυνάμεις; Να ακυρώσει την απόφαση για συμμετοχή στην απεργία που υπήρχε ήδη. Απόφαση που ανταποκρινόταν στην κρισιμότητα της περιόδου και την ανάγκη οι εργάτες να απαντήσουν αγωνιστικά στη λαίλαπα που δέχονται. Απόφαση στην οποία αποτυπωνόταν και η οργή αλλά και η θέληση των εργαζομένων, που με περιφρόνηση οι συμβιβασμένες δυνάμεις διαγράφουν.

Στο ξενοδοχείο «Λήδρα Μάριοτ» η πλειοψηφία του σωματείου (ΠΑΣΚΕ) χαρακτήρισε την απεργία στις 10 Φλεβάρη «βεβιασμένη» και τόνισε ότι η απεργία «στοιχίζεται με το άσχετο διεκδικητικό πλαίσιο των δημοσίων υπαλλήλων και δυστυχώς για μας εξυπηρετεί τις ορέξεις των εργοδοτών για άνευ αποδοχών απουσίες»!.. Δε φτάνει που ξεσπαθώνουν για τη διάσπαση των εργαζομένων, αλλά εμφανίζονται κιόλας ανήσυχοι δήθεν για το μεροκάματο των εργατών. Οι ίδιοι που αναγνωρίζουν την αποφασιστικότητα της διεύθυνσης «να μη θίγει θέσεις απασχόλησης», δηλαδή λένε στους εργάτες να πουν «ευχαριστώ» επειδή δε γίνονται απολύσεις...

Μάλιστα μιλά και για «αμφίβολης νομιμοποίησης απεργιακές κινητοποιήσεις». Λες και οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να «ζητήσουν την άδεια» από την εργοδοσία και τους συνδικαλιστές της για να διεκδικήσουν όλα όσα τους ανήκουν. Λες και το δίκιο των εργατών ταυτίζεται με το δίκιο των εργοδοτών και των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων. Δίκαιο για τους εργάτες - σε τελική ανάλυση - είναι να καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν και δε θα ζητήσουν την άδεια από κανένα εργατοπατέρα που χρόνια τώρα προσπαθεί να τους πείσει ότι το δίκιο τους ταυτίζεται με τα συμφέροντα των κηφήνων.

Αντίστοιχα, η δήθεν «ανεξάρτητη» (στηρίζεται κύρια απ' την ΠΑΣΚΕ) «Ενωτική Κίνηση Εργαζομένων» στην ΕΒΓΑ υπογράμμιζε σε ανακοίνωσή της ότι η απεργία γίνεται «απλώς για να δείξουμε τη δύναμή μας προκαταβολικά και μη λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες που επικρατούν. Θεωρούμε ότι είναι και άκαιρη και αναποτελεσματική». Ακριβώς επειδή λαμβάνει υπόψη τις συνθήκες που επικρατούν, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα καλεί τον εργαζόμενο λαό να ξεσηκωθεί. Ποιες είναι αυτές; Δεν είναι μόνο η πρωτοφανής επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στις ήδη υπάρχουσες κατακτήσεις. Πολύ περισσότερο, είναι όλα όσα θα μπορούσαν να έχουν οι εργάτες σήμερα σύμφωνα με τον παραγόμενο πλούτο, την πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης, αλλά τα στερούνται επειδή τα μονοπώλια ανταγωνίζονται μεταξύ τους πιο θα κυριαρχήσει στην αγορά: Λιγότερες ώρες δουλειάς, μεγαλύτερους μισθούς, φθηνά ποιοτικά αγροτικά προϊόντα, αναβαθμισμένες υποδομές Υγείας - Πρόνοιας, Παιδείας, μέσων μαζικής μεταφοράς, λιγότερα εργάσιμα χρόνια, σταθερή δουλειά κ.ά.

Ποιοι ενδιαφέρονται σφόδρα για τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων; Η εργοδοσία, η κυβέρνηση κι ο συνδικαλισμός τους. Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει μια επιχείρηση πιο ανταγωνιστική είναι η μείωση του «κόστους» της εργατικής δύναμης, που μεταφράζεται σε μισθούς πείνας, ελαστικές σχέσεις εργασίας, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, κλείσιμο εργοστασίων κλπ. Γι' αυτό οι εργατοπατέρες σε μια περίοδο που όλα τα παραπάνω παίρνουν σάρκα και οστά «ρίχνουν το σύνθημα» για «άκαιρη, βεβιασμένη κι αναποτελεσματική απεργία». Αν είναι αναποτελεσματική γιατί η εργοδοσία «λυσσάει» - όπου «την παίρνει» - να μην απεργήσει ούτε ένας εργαζόμενος; Κρύβουν οι εργατοπατέρες πως ό,τι έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι και σήμερα τους τα παίρνουν πίσω, είναι με απεργίες, με ασυμβίβαστους ταξικούς αγώνες.

Μερικά ακόμα παραδείγματα που αναδεικνύουν πόσο επικίνδυνες είναι αυτές οι δυνάμεις για τους εργαζόμενους:

• Στο Εργατικό Κέντρο Κοζάνης (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) αρνήθηκαν ακόμα και να γίνει συζήτηση για απεργία, ενώ αναπαρήγαγαν την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης που καθιστά συνυπεύθυνους της κρίσης και των ελλειμμάτων τους εργαζόμενους του δημοσίου, προσθέτοντας: δε μας νοιάζει τι κάνει η ΑΔΕΔΥ.
• Στο Εργατικό Κέντρο Κατερίνης, η ΠΑΣΚΕ απέρριψε την πρόταση για απεργία επειδή - όπως ισχυρίστηκε - η κυβέρνηση δουλεύει για την αναδιανομή του εισοδήματος.
• Στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, η πλειοψηφία καταψήφισε το πλαίσιο της ΔΗΠΑΚ για συμμετοχή στην απεργία, ενώ η ΠΑΣΚ - μεταξύ άλλων - ισχυρίστηκε ότι οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία είναι προνομιούχοι (!), υψηλόμισθοι (!) και δε θα πρέπει να συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις! Μάλιστα, οι συνδικαλιστές της ΑΕΓ (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) υπογράμμισαν τη διαφωνία τους για συμμετοχή στην απεργία όλων των γιατρών (να απεργήσουν όσοι καλύπτονται από την ΑΔΕΔΥ, είπαν) και επανέλαβαν τη θέση τους για αποδοχή των απολύσεων των συμβασιούχων, με πρόσχημα την ... αξιοκρατία.

Με ιδιαίτερη μαεστρία επιδίδεται στην κοροϊδία και τη χειραγώγηση των εργαζομένων και η «Αυτονομία Παρέμβαση». Χρειάστηκε να βγει ο πρωθυπουργός της χώρας και να κάνει διάγγελμα για να συμφωνήσουν, μόλις την περασμένη Πέμπτη, στην Ολομέλεια της ΓΣΕΕ, να γίνει απεργία στις 10 Φλεβάρη (άλλωστε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε «αιφνιδιασμένος» από τις εξαγγελίες), έχοντας βέβαια ήδη υπονομεύσει και απορρίψει την απεργία σε μια σειρά πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Βέβαια, τέτοια «πρεμούρα» έχει για την οργάνωση του αγώνα, που κάλεσε τη ΓΣΕΕ να επιδιώξει συντονισμό με τα Ευρωπαϊκά Συνδικάτα, δηλαδή με το συνδικαλιστικό βραχίονα της Κομισιόν. Η επίθεση που έκανε στο ΠΑΜΕ για «αντι-ενωτική στάση» καμιά έκπληξη δεν προκάλεσε. Η πραγματική, ταξική, ενότητα των εργαζομένων με αταλάντευτο μέτωπο στους εκμεταλλευτές τους που υπηρετεί το ΠΑΜΕ, φέρνει στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλεργία.