Η τραγωδία με την κατάσταση των παιδιών μετά από κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση είναι ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο που είναι σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό, λοιπόν, που συμβαίνει σήμερα στη βασανισμένη Αϊτή μετά τις καταστροφικές συνέπειες του πρόσφατου σεισμού, με το εκτεταμένο δουλεμπόριο παιδιών, φέρνει στο φως για άλλη μια φορά τη βαρβαρότητα του συστήματος. Οι κάννες των όπλων των «Ράμπο» ανοίγουν το δρόμο για να περάσουν οι διάφορες δήθεν ευαίσθητες οργανώσεις αρωγής, «Μη Κυβερνητικές» τις λένε, που στην ουσία έχουν «μυριστεί ψητό» για διάφορες μπίζνες με θύματα τα παιδιά, ακόμα και το μακάβριο εμπόριο ανθρώπινων οργάνων.

Η αποκάλυψη την περασμένη Κυριακή ότι ομάδα από την Εκκλησία των Βαπτιστών των ΗΠΑ επιχείρησε να βγάλει από την Αϊτή 33 παιδιά, υποτίθεται ορφανά, φαίνεται να είναι το «φύλλο συκής» που μάλλον έπρεπε να δει το φως της δημοσιότητας, ώστε να δουλέψει από πίσω το σύστημα ανενόχλητο. Αλλωστε, οι καταγγελίες κλοπής παιδιών μέσα από νοσοκομεία, οι παράνομες υιοθεσίες με αρπαγή παιδιών από τους επιζήσαντες γονείς τους είναι καθημερινές. Φυσικά, αυτή η κατάσταση δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Συμβαίνει σε πολλές, καταδικασμένες στη φτώχεια από τον ιμπεριαλισμό, χώρες του πλανήτη.

Αλλωστε, η ιστορία των ιμπεριαλιστικών πολέμων βρίθει από τέτοια παραδείγματα, που οι κατακτητές προχώρησαν σε δουλεμπόριο. Αυτό δε συνέβη στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ; Το ίδιο δε συνέβη στη διαλυμένη από το ΝΑΤΟ Γιουγκοσλαβία; Το ίδιο δε συνέβη στο μεγάλο «σκάνδαλο» του 2007 στο Τσαντ, με τις πλάτες των Γάλλων ιμπεριαλιστών, όπου δήθεν ανθρωπιστική οργάνωση πουλούσε αποδεδειγμένα παιδιά; Το ίδιο δε συμβαίνει σε μια σειρά φτωχές χώρες με διάφορες «φιλανθρωπικές», «ανθρωπιστικές» οργανώσεις σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, όπου δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός ελέγχου; Ολα αυτά τα γεγονότα δεν προέκυψαν τυχαία. Το εμπόριο ανθρώπων, ιδιαίτερα παιδιών, έχει τρία κερδοφόρα πεδία. Τη σεξουαλική εκμετάλλευση, την επαιτεία (τα παιδιά των φαναριών), την εμπορία ανθρώπινων οργάνων. Ολα απότοκα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της βαρβαρότητας, όπου η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει απολύτως τίποτα.

Το τραγικό παράδειγμα της Αϊτής, όπου και πριν από το σεισμό το 80% του πληθυσμού της ζούσε στη φτώχεια και την ανέχεια, με 1 και 1,5 δολάριο τη μέρα, δείχνει ένα πράγμα. Οτι οι λαοί μπορούν να γίνουν αφέντες στον τόπο τους, να ελέγξουν τη μοίρα τους μόνο στο βαθμό που απαλλαγούν από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, από την εκμετάλλευση της πλουτοκρατίας, από την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και χτίσουν τη δική τους κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μόνο τότε μπορεί να ανθίσει η ανθρώπινη δημιουργικότητα, το παιδί να μπορεί να ζήσει πραγματικά την παιδική του ηλικία, οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου (που στον καπιταλισμό απομυζούν οι «κηφήνες» κεφαλαιοκράτες) να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες. Απόλυτα το αποδεικνύει αυτό, παρά τις αδυναμίες και τα πισωγυρίσματα, η πρώτη εμπειρία σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, όπου μιας και αναφερόμαστε στα παιδιά, ήταν οι απόλυτοι «προνομιούχοι» της κοινωνίας.