Τρίτη 2 Φλεβάρη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 7
ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΑΜΕ 10 ΦΛΕΒΑΡΗ 2011
Πιο κάτω και πιο βαθιά

Η απεργία στις 10 του Φλεβάρη θα κριθεί και από την ώθηση που θα δώσει στην ταξική οργάνωση των εργαζομένων (φωτ. από την απεργιακή διαδήλωση στις 17 του Δεκέμβρη)

MotionTeam

Η απεργία στις 10 του Φλεβάρη θα κριθεί και από την ώθηση που θα δώσει στην ταξική οργάνωση των εργαζομένων (φωτ. από την απεργιακή διαδήλωση στις 17 του Δεκέμβρη)
Η εργατική τάξη δεν υποφέρει μόνο από την επιθετικότητα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που έχει σηκώσει ψηλά το βούρδουλα και απαιτεί δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ και ως τα βαθιά γεράματα για ένα κομμάτι ψωμί. Δεν υποφέρει μόνο από τις κυβερνητικές πολιτικές, που σχεδιάζουν και υλοποιούν σε πολιτικό επίπεδο τις αξιώσεις των μονοπωλίων και τις υπερασπίζονται με όλο τον κρατικό μηχανισμό, τον οποίο συνεχώς θωρακίζουν και εκσυγχρονίζουν. Η εργατική τάξη δεν έχει απέναντί της μόνο το ισχυρό μέτωπο εφοπλιστών, τραπεζιτών, βιομηχάνων, μεγαλεμπόρων, μεγαλοξενοδόχων, μεγαλοκατασκευαστών, κ.ά., και των αστικών κομμάτων που πότε ως κυβέρνηση και πότε ως αντιπολίτευση διαχειρίζονται τα συμφέροντά τους. Ως κυβέρνηση διασφαλίζουν τη συνέχεια και ως αντιπολίτευση επαγρυπνούν για τη συνέχεια, χωρίς αποκλίσεις από τη βασική γραμμή. Εχει απέναντί της και τη δικομματική εναλλαγή και τις φραστικές, παραπλανητικές αντιπαραθέσεις ανάμεσά τους, αλλά και την εργατική αριστοκρατία, που δρα στις γραμμές του εργατικού κινήματος ως το μακρύ χέρι της άρχουσας τάξης.

Η εναλλαγή στη διακυβέρνηση, που τη βαφτίζουν πεμπτουσία της δημοκρατίας, δεν είναι τίποτα άλλο από αλλαγή βάρδιας και δοκιμασία νέων τεχνικών και μεθόδων διακυβέρνησης στην υπηρεσία του καθεστώτος εκμετάλλευσης και καταπίεσης και μέσω αυτής της διαδικασίας, και των αστικών θεσμών, να κοιμίζουν και να ελέγχουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση. Πότε με το καρότο και πότε με το μαστίγιο ή και με τα δύο.

Αυτή την περίοδο ζούμε σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια τη συνασπισμένη δύναμη του κεφαλαίου και των αστικών κομμάτων με την ΕΕ σε ρόλο εγγυητή και καθοδηγητή σε μια ανελέητη επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η βαθιά οικονομική κρίση, που απειλεί τα βάθρα του συστήματος, και οι οξύτατοι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τη λεία δεν επιτρέπουν τον παραμικρό ελιγμό και διαφοροποίηση απέναντι στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα. Τα τεχνάσματα της σοσιαλδημοκρατίας δεν έχουν την τύχη που είχαν κάποτε να παγιδεύουν και να ξεγελούν τις λαϊκές μάζες. Ο βασιλιάς είναι πλέον γυμνός. Οι «αγορές», δηλαδή η δικτατορία των μονοπωλίων, δεν ανέχονται, δεν επιτρέπουν τον παραμικρό ελιγμό.

Αλλά η εργατική τάξη δεν υποφέρει μόνο από το μαύρο μέτωπο της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Υποφέρει και από μια άλλη δύναμη. Την εργατική αριστοκρατία, τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, από ένα τμήμα δημοσιογράφων, καθηγητών, δημοσιολόγων, κ.ά., που είναι εξαγορασμένοι.

Πάνω από την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα απλώνεται αυτό το στρώμα ως ταφόπλακα. Είναι τμήματα εξαγορασμένα, που αντιπροσωπεύουν μια μειοψηφία στις γραμμές της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αλλά εκπληρώνουν μια σημαντική αποστολή. Είναι οι κήρυκες της υποταγής, του συμβιβασμού με την πολιτική του κεφαλαίου. Είναι οι φορείς της διαφθοράς συνειδήσεων. Είναι η δύναμη κρούσης για να πελεκάνε κάθε αγωνιστική διάθεση, να διαβάλλουν, να διασπούν και να συκοφαντούν τους αγώνες, το δίκιο των εργαζομένων. Να καλλιεργούν την έχθρα ανάμεσα στους εργαζόμενους, τη μοιρολατρία και το φόβο. Να ξεθάβουν και να δίνουν βήμα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε πρόσωπα που βρέθηκαν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και να βαφτίζουν «ηγέτες» πρόσωπα που χτες χαρακτήριζαν αποτυχημένους και τυχοδιώκτες. Να πασχίζουν με κάθε τρόπο να κρατούν στην επικαιρότητα και στην επιφάνεια ομάδες και ομαδούλες του οπορτουνιστικού χώρου, που έχουν μάθει να προσαρμόζονται στις διάφορες καταστάσεις χωρίς να χάνουν το κύριο: Τη συμφιλίωση με το σύστημα και την έχθρα τους στην ταξική πάλη και όταν ακόμα υψώνουν ηχηρά αντικαπιταλιστικά συνθήματα.

Η πολύμορφη αυτή εργατική γραφειοκρατία αποτελεί το μακρύ χέρι της αστικής τάξης. Υποστηρίζει με αληθινό πάθος τα συμφέροντά της και μπροστά στην οικονομική κρίση καλεί την εργατική τάξη να σκύψει το κεφάλι και να σηκώνει το βάρος της κρίσης χωρίς καμιά διαμαρτυρία. Πότε ως εισαγγελείς, πότε ως μοναδικοί πατριώτες και πότε ως κήρυκες της απεργοσπασίας καλούν την εργατική τάξη να ξεγράψει τα συμφέροντά της και όποια δικαιώματα έχουν απομείνει χάριν του «εθνικού συμφέροντος και της εθνικής οικονομίας». Από τη ζεστή θεσούλα τους καλούν το λαό να δώσει και το υστέρημά του, να υποθηκεύσει το μέλλον του για τη σωτηρία των κερδών της πλουτοκρατίας.

Είναι η ώρα που οι δυνάμεις της ταξικής πάλης κρίνονται για τη συνέπεια και την αποφασιστικότητά τους, αλλά και για την ικανότητά τους να εξουδετερώσουν τους κάθε λογής νεκροθάφτες των συμφερόντων των εργαζομένων.

Μπροστά σε αυτή την άθλια πραγματικότητα ένα μόνο δρόμο έχουν να διαλέξουν.

Να φτάσουν όσο γίνεται πιο κάτω και πιο βαθιά στις εργατικές και λαϊκές μάζες, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές. Να φτάσουν εκεί στην πραγματική πλειοψηφία και τον παραγωγό όλου του πλούτου και σε αμείλικτο πόλεμο με την εργατική γραφειοκρατία, με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους κάθε λογής εξαγορασμένους, να τις καλέσουν σε συναγερμό και ανυποχώρητο αγώνα. Καμιά θυσία για την πλουτοκρατία, να πληρώσουν την κρίση αυτοί που ευθύνονται.

Με όλες τις δυνατές μορφές να σπάσουν «στεγανά», «φράκτες» και κάθε είδους δυσκολίες και πρόσωπο με πρόσωπο με τις «πραγματικές μάζες», μέσα από συνελεύσεις, συζητήσεις με κάθε δυνατό τρόπο, να φτάσουν παντού. Να καλέσουν την εργατική τάξη να σηκώσει κεφάλι, να υπερασπιστεί τη ζωή της και το μέλλον των παιδιών της. Να απορρίψει τα κηρύγματα της υποταγής, τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία.

Με την απεργία στις 10 του Φλεβάρη να δοθεί μήνυμα. Η εργατική τάξη μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους, τη μικρομεσαία αγροτιά, τις γυναίκες και τους νέους στον ανελέητο πόλεμο της πλουτοκρατίας και των υποτακτικών της κηρύσσει το δικό της ανυποχώρητο αγώνα, πόλεμο στον πόλεμο της πλουτοκρατίας. Καμία άλλη θυσία για την πλουτοκρατία. Με το ΠΑΜΕ κόντρα στις Σειρήνες του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας.

Το μέλλον του τόπου δε βρίσκεται σε αυτούς που ληστεύουν τον πλούτο της χώρας και τον ιδρώτα του λαού. Βρίσκεται σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Στις 10 του Φλεβάρη πρέπει να δοθεί ένα και μοναδικό μήνυμα. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν υποτάσσεται. Αντιστέκεται, ανασυγκροτείται, περνάει στην αντεπίθεση. Ανάπτυξη για το λαό και όχι για τα μονοπώλια.


Του
Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ