Καθώς οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν πρωτοφανή αντεργατικό τυφώνα, στους μισθούς, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στο δικαίωμα στη δουλειά, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός απέδειξε για άλλη μια φορά ότι αποτελεί το στυλοβάτη της κυβερνητικής πολιτικής και της σκληρής ταξικής επίθεσης του κεφαλαίου. Με τις θέσεις και την τακτική του ρίχνει νερό στο μύλο της αντεργατικής επέλασης, στέκεται απέναντι από τα εργατικά συμφέροντα, υπονομεύει συνειδητά και μεθοδευμένα τους εργατικούς αγώνες.

Το απέδειξε κυνικά και απροκάλυπτα στη μεγάλη απεργία του ΠΑΜΕ στις 17 Δεκέμβρη, που ανέλαβε το ρόλο του απεργοσπάστη, το επιβεβαιώνει με τη συμμετοχή του στο στημένο διάλογο για το Ασφαλιστικό, με τη συστράτευσή του στις αξιώσεις της εργοδοσίας, στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης για τη νέα Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Την ώρα που κυβέρνηση και κεφάλαιο ρίχνουν τη μία αντεργατική βόμβα μετά την άλλη, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ σπεύδει να σηκώσει ασπίδα προστασίας όχι για τους εργαζόμενους - θύματα, αλλά για τους επιτιθέμενους. Προβάλλει τη γραμμή της «συναίνεσης» και της «εθνικής συνεννόησης» για να αντιμετωπιστούν από κοινού οι συνέπειες της κρίσης.

Αλήθεια, δεν κατάλαβε η ΓΣΕΕ τι συζητείται στο διάλογο - απάτη για το Ασφαλιστικό που στήθηκε από την κυβέρνηση και τους εταίρους της με τη συμμετοχή των «ειδικών»; Δεν ξέρει πως ο «διάλογος» είναι ο μπερντές για να καλυφθεί το σχέδιο της κυβέρνησης με το οποίο καταργείται η Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, μειώνεται η κρατική χρηματοδότηση, περιορίζονται οι εργοδοτικές εισφορές, επιβάλλεται φόρος στα εργατικά εισοδήματα δήθεν για τη «σωτηρία» του συστήματος και εντέλει κυοφορείται το «νέο μοντέλο» με το οποίο δε θα εξασφαλίζεται ούτε σύνταξη, ούτε ασφάλιση; Και το ξέρει και το καταλαβαίνει, αλλά η ηγεσία της ΓΣΕΕ είναι αλλού ταγμένη. Υπηρετεί και εξυπηρετεί με συνέπεια τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Αυτή η επιλογή της καθορίζει και τη στρατηγική και την τακτική της. Το απέδειξε με την ανοιχτή υιοθέτηση όλων των ιδεολογημάτων της άρχουσας τάξης. Το απέδειξε όταν έκανε σημαία την πολιτική της «ανταγωνιστικότητας», την ΟΝΕ, τους στόχους της Λισαβόνας, την «απασχολησιμότητα». Το επιβεβαιώνει και σήμερα, που μπροστά σε αυτό τον ορυμαγδό των αντεργατικών μέτρων, των σχεδίων και των αποφάσεων, αυτή τυρβάζει περί του «νέου αναπτυξιακού μοντέλου» και καλεί τους εργάτες μαζί με τα αφεντικά τους να σώσουν την οικονομία, δηλαδή την κερδοφορία των καπιταλιστών. Σε αυτή την πολύτιμη κερδοφορία των επιχειρήσεων υποτάσσει και το λεγόμενο «πλαίσιο διεκδικήσεων» που κατέθεσε στη διαπραγμάτευση για τη Συλλογική Σύμβαση. Ακόμα και αυτά τα λίγα ψίχουλα που εμφανίζεται να συζητάει με τους εργοδότες, τα θέτει σε συνάρτηση με την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης και μάλιστα ομολογεί ότι «οι προτάσεις της ΓΣΕΕ ...βασίζονται στην επίγνωση της ανάγκης να εξασφαλιστούν οι κύριες λειτουργίες της οικονομίας, να υλοποιηθούν μέτρα που σέβονται τις μακροοικονομικές και δημοσιονομικές ισορροπίες...». Μόνο που αυτές οι «κύριες λειτουργίες» και οι «δημοσιονομικές ισορροπίες» είναι η γνωστή και παλιά πολιτική που εξασφαλίζει υπερκέρδη για τα μονοπώλια, πρόσθετους φόρους, μισθούς πείνας και σκληρή εκμετάλλευση για τους εργάτες. Αυτή την «ανάγκη» προπαγανδίζουν κάθε μέρα, η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ, η ΝΔ, οι θιασώτες του ευρωμονόδρομου, οι βαρόνοι των ΜΜΕ, το ΙΟΒΕ, η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ)... Ε, σε αυτή την «ανάγκη» υποτάσσεται η ΓΣΕΕ και δεν το κρύβει.

Δεν κρύβει και την επιδίωξή της να χτυπήσει την απεργία που προκήρυξαν τα ταξικά συνδικάτα για τις 10 Φλεβάρη, όπως ακριβώς έκανε και στις 17 Δεκέμβρη. Γι' αυτό ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ πήρε αμπάριζα τα μέσα ενημέρωσης για να «διαφωτίσει» τους εργάτες γιατί δεν πρέπει να απεργήσουν με το ΠΑΜΕ. Γι' αυτό στην τελευταία Εκτελεστική Επιτροπή της Συνομοσπονδίας, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έπαιζαν την κολοκυθιά με την ημερομηνία προκήρυξης απεργίας, που δήθεν εξέταζαν. Για τέλη Φλεβάρη πρότεινε ο Γ. Παναγόπουλος, για τις 17 Φλεβάρη η ΔΑΚΕ, όταν ήδη οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ είχαν προκηρύξει απεργία για τις 10 Φλεβάρη, ενώ την ίδια ημέρα πανελλαδική απεργία για το Δημόσιο είχε ανακοινώσει και η ΑΔΕΔΥ.

Αλλά δεν είναι μόνο η άρνηση και το σαμποτάζ κάθε απεργιακής κινητοποίησης. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, σαν το σαράκι που τρώει το ξύλο, φθείρει συνειδήσεις, καλλιεργεί τη μοιρολατρία, υπονομεύει και καταστέλλει και το παραμικρό αγωνιστικό σκίρτημα. Δεν περνά μέρα που να μην ενσταλάξει στη συνείδηση των εργαζομένων το δηλητήριο της «κοινωνικής ειρήνης» και της ταξικής συνεργασίας.

Οι εργαζόμενοι, οι απολυμένοι, οι άνεργοι, οι αγωνιστές των stage, που τους κυνήγησε ανελέητα η ηγεσία της ΓΣΕΕ και μαζί με την κυβέρνηση τους πέταξαν στο δρόμο, οι τίμιοι συνδικαλιστές που σέβονται το ρόλο τους και τον εαυτό τους πρέπει μια και έξω να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Να γυρίσουν την πλάτη τους στην εργατική αριστοκρατία και την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Να πετάξουν στο καλάθι τα ιδεολογήματα περί «κοινής ευθύνης», με τα οποία τους καλούν να σκύψουν το κεφάλι, η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ και η ΓΣΕΕ. Γιατί η μόνη ευθύνη που έχουν οι εργαζόμενοι είναι απέναντι στα παιδιά τους και το μέλλον τους. Να απορρίψουν τα ψεύτικα διλήμματα, τις νουθεσίες, τις υποσχέσεις πως δήθεν αν βάλουν πλάτη και ξεπεραστεί η κρίση, θα 'ρθουν καλύτερες μέρες. Οι υποσχέσεις τους έχουν την ίδια αξία με αυτές που έδιναν όταν μας υποχρέωναν να σφίξουμε το ζωνάρι για να μπούμε στην ΟΝΕ, στη ζώνη του ευρώ... Γιατί την ΟΝΕ, το ευρώ, - παρά τις υποσχέσεις και τα οράματα - διαδέχτηκε η καπιταλιστική κρίση. Οι εργάτες πλήρωσαν την «ανάπτυξη», πληρώνουν την κρίση, θα πληρώσουν και την «ανάκαμψη» που επαγγέλλονται.

Τίποτα δε θ' αλλάξει, τίποτα δε θα καλυτερεύσει, αν αφήσουμε να περάσει το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων. Η επόμενη ημέρα θα είναι χειρότερη από τη σημερινή, όπως το σήμερα είναι χειρότερο από το χτες. Η μόνη ελπίδα, η μοναδική προοπτική βρίσκεται στην πάλη των εργαζομένων. Αυτό το δρόμο δείχνει σήμερα το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Αυτό το δρόμο ανοίγουν με αποφασιστικότητα δεκάδες εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες, εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία που συσπειρώνονται κάτω από τη σημαία της ταξικής πάλης.

Στις 10 Φλεβάρη με το ΠΑΜΕ, πάμε για μια μεγάλη ταξική αναμέτρηση. Αν τώρα δεν τους σταματήσουμε, δε θα μας αφήσουν τίποτα. Πιο τολμηρά, παραμερίζοντας αναστολές και αναμονές, τραβάμε μπροστά. Με το ΠΑΜΕ των ταξικών αγώνων, Απεργούμε και Διεκδικούμε.