Κυριακή 24 Γενάρη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 25
ΔΙΕΘΝΗ
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΖ. ΜΙΤΣΕΛ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Για άλλη μια φορά εξωραϊσμός της αμερικανικής πολιτικής

Το παλαιστινιακό ζήτημα όσο βρίσκεται στα γρανάζια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δεν μπορεί να επιλυθεί προς όφελος των λαϊκών δυνάμεων

Από διαδήλωση Παλαιστινίων ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα
Από διαδήλωση Παλαιστινίων ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα
Η επίσκεψη του ειδικού απεσταλμένου του Αμερικανού Προέδρου Ομπάμα, Τζορτζ Μίτσελ, στη Μέση Ανατολή, είναι άλλη μια ενέργεια εξωραϊσμού της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Ο Μίτσελ, πριν συναντηθεί με τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο, Μ. Αμπάς, και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπ. Νετανιάχου, μετέβη στη λιβανική και στη συριακή πρωτεύουσα, ενώ ήδη από την Ουάσιγκτον είχε επαφές με αιγυπτιακές, ιορδανικές και σαουδαραβικές αντιπροσωπείες.

Ολες αυτές οι συζητήσεις αποσκοπούσαν στην καλλιέργεια ενός κλίματος τέτοιου που θα διευκολύνει το ξεδίπλωμα της «νέας αμερικανικής πρωτοβουλίας». Η Ουάσιγκτον φέρεται να έχει καταρτίσει λίστα «εγγυήσεων» που αγγίζουν τα ζητήματα τα οποία και οι δύο εμπλεκόμενοι θεωρούν πολύ σημαντικά. Στόχος υποτίθεται είναι να ξεπεραστούν, τιθέμενα στο περιθώριο ουσιαστικά, «όλα τα ζητήματα - αγκάθια» με τρόπο τέτοιο που θα διευκολύνει την αναθέρμανση των ισραηλινο-παλαιστινιακών συνομιλιών. Παράλληλα, φέρεται να τίθεται ως χρονοδιάγραμμα επίτευξης τελικής συμφωνίας η διετία.

Το τι ακριβώς «θα εγγυηθεί» ο Λευκός Οίκος και το πώς θα το κάνει αυτό, αφού τα εν λόγω ζητήματα αποτελούν το βασικό μέρος της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης, θα φανεί στο άμεσο μέλλον.

Η γνωστή αραβική «ασάφεια»

Ασαφής, ουσιαστικά, είναι και η στάση που προτίθενται να τηρήσουν οι αραβικές ηγεσίες, με τις οποίες ο Μίτσελ είχε αλλεπάλληλες επαφές επιδιώκοντας ν' αποσπάσει την υποστήριξή τους στο στόχο του, άρα και τη δέσμευσή τους για άσκηση πιέσεων προς τους Παλαιστινίους. Αν και είναι γεγονός ότι στο επίπεδο των αραβικών ηγεσιών παρατηρείται έντονη κινητικότητα ως προς το Παλαιστινιακό, το μόνο που επαναλαμβάνουν οι Αραβες αξιωματούχοι είναι πως «είναι αποφασισμένοι να τηρήσουν κοινή στάση» απέναντι στο Ισραήλ, ξεπερνώντας τις, μεταξύ τους, διαφορετικές προσεγγίσεις. Δε διευκρινίζουν, όμως, ποια θα είναι αυτή η στάση.

Ετσι, ως μοναδικό δεδομένο θα μπορούσε κανείς να εκλάβει τη γνωστή συμφωνία τους, στη λεγόμενη σαουδαραβική πρωτοβουλία του 2002, η οποία ανακυκλώνει τις αποφάσεις του ΟΗΕ και δεσμεύεται για αποκατάσταση κάθε είδους σχέσεων με το Ισραήλ ως αντάλλαγμα για την ολική, άνευ όρων, αποχώρησή του από το σύνολο των κατεχόμενων αραβικών εδαφών. Το Ισραήλ, εννοείται, έχει απορρίψει μετά βδελυγμίας τη συγκεκριμένη πρόταση.

Ισραηλινή προκλητική αδιαλλαξία

Η ισραηλινή ηγεσία, όπως όλες οι προκάτοχοί της, επιμένει στις προκλητικές θέσεις της, προσθέτοντας, κάθε λίγο και λιγάκι, έναν ακόμη όρο που καθιστά ολοένα πιο απίθανη την επίτευξη μιας τελικής συμφωνίας, η οποία έστω θα δημιουργεί την εντύπωση δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.Μια εντύπωση, που επιδιώκει η Ουάσιγκτον, καθώς θα διευκολυνθούν κάπως και τα σχέδια βελτίωσης της εικόνας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη αραβική περιοχή, τα οποία προσπαθεί, με αποτυχία μέχρι στιγμής, να προωθήσει η «νέα τακτική» Ομπάμα.

Μετά τις αλλεπάλληλες αρνήσεις «παγώματος» του εποικισμού και συζήτησης οποιουδήποτε ενδεχομένου επιστροφής των προσφύγων, μετά τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις ότι το Ισραήλ θα διατηρήσει τον έλεγχο των συνόρων της όποιας παλαιστινιακής οντότητας από αέρος, θαλάσσης και εδάφους, ότι η όποια οντότητα θα πρέπει να είναι αποστρατιωτικοποιημένη και ότι η Ιερουσαλήμ είναι ενιαία και αδιαίρετη πρωτεύουσα του εβραϊκού κράτους, ένα 24ωρο πριν την άφιξη Μίτσελ, η κυβέρνηση Νετανιάχου καθιστούσε σαφές ότι «είναι αδιανόητο το Ισραήλ να μην έχει στρατιωτική παρουσία εντός της Δυτικής Οχθης, ακόμη και μετά από μια ενδεχόμενη συμφωνία, προκειμένου να εκμηδενιστεί ο κίνδυνος εκτόξευσης ρουκετών». Επιπλέον, τους τελευταίους μήνες, η κυβέρνηση Νετανιάχου επιδίδεται σε κλιμάκωση της καταστολής σε βάρος κάθε είδους φωνής διαμαρτυρίας, από συλλήψεις, απελάσεις ξένων ακτιβιστών που δραστηριοποιούνται στα παλαιστινιακά εδάφη, μέχρι συλλήψεις και Ισραηλινών υπηκόων που αντιτίθενται στην ακολουθούμενη πολιτική απέναντι στους Παλαιστινίους.

Ιδιαίτερο μένος έχει επιδειχθεί σε όσους διαμαρτύρονται ενάντια στην εκδίωξη Παλαιστινίων από την ανατολική Ιερουσαλήμ, στη συνέχιση των εποικισμών και στην ανέγερση του διαχωριστικού τείχους στη Δυτική Οχθη, εντός των παλαιστινιακών εδαφών, και ιδιαίτερα στα μέλη και στα στελέχη του ΚΚ Ισραήλ. Εξ αυτού θα μπορούσε κανείς να εξαγάγει το συμπέρασμα ότι η ισραηλινή πλευρά βιάζεται να ολοκληρώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα μια σειρά από δεδομένα στο έδαφος, τα οποία θα παρουσιάσει ως μη αναστρέψιμα, όταν θα χρειαστεί έστω και για τα μάτια του κόσμου να κάτσει σ' ένα τραπέζι συνομιλιών. Μια σειρά από δεδομένα που θα οδηγήσουν, τελικά, σ' ένα Ισραήλ περικυκλωμένο παντού από τείχος, κατά μήκος όλων των συνόρων του, το οποίο θα προσπαθεί να διατηρήσει τη δημογραφική εβραϊκή πλειοψηφία του, ένα πρόβλημα που ανοιχτά πλέον απασχολεί την ισραηλινή ηγεσία.

Παλαιστινιακό συνολικό τέλμα και ελιγμοί

Από την άλλη πλευρά, η παλαιστινιακή ηγεσία βρίσκεται σε μία από τις δυσχερέστερες στιγμές της. Ο εσωτερικός διχασμός παραμένει και εντείνεται στη βάση της διαμάχης εξουσίας μεταξύ «Φατάχ» και «Χαμάς», η οποία εκτός του ότι έχει ανοίξει την κερκόπορτα σε παρεμβάσεις ξένων δυνάμεων εκατέρωθεν, έχει οδηγήσει σε μια σταδιακή παγιοποίηση της διαίρεσης των παλαιστινιακών εδαφών, μετατρέποντας τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Οχθη σε δύο διοικητικά διαφορετικά κομμάτια.

Η «Χαμάς» δίνει την εντύπωση αλλεπάλληλων παλινωδιών καθώς τη μία απορρίπτει κάθε ενδεχόμενο διαλόγου, την άλλη δεν κλείνει εντελώς την πόρτα σε επαφές διά μέσου αμερικανικού διαμεσολαβητικού διαύλου. Από τη μία επαναφέρει την πάγια θέση της για διάλυση του Ισραήλ, από την άλλη δεν αποκλείει την πιθανότητα μιας «πολύχρονης συμφωνίας για ανεξαρτησία στα όρια του 1967». Και όλα αυτά ενώ εντός της Λωρίδας της Γάζας η κατάσταση γίνεται ολοένα πιο απελπιστική εξαιτίας του φονικού αποκλεισμού των Ισραήλ, ΗΠΑ και ΕΕ και ο βασανισμένος πληθυσμός έχει αρχίσει να δυσανασχετεί όλο και περισσότερο.

Η «Φατάχ», από την άλλη, στη Δ. Οχθη εμφανίζεται, τουλάχιστον, στις δημοσκοπήσεις να κερδίζει έδαφος σε σχέση με την αντίπαλό της. Εντούτοις, η θέση του Προέδρου Αμπάς είναι ιδιαιτέρως δύσκολη. Η θητεία του, όπως και του Κοινοβουλίου, έχει λήξει και παραμένουν όλα σε λειτουργία χάρη σε ειδική απόφαση της Οργάνωσης Απελευθέρωσης Παλαιστίνης. Ο ίδιος, σε μια προφανή προσπάθεια απάντησης στις επικρίσεις για ενδοτικότητα απέναντι σε ΗΠΑ και Ισραήλ, δεσμεύτηκε κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται καν να κάτσει σε τραπέζι συνομιλιών αν δεν παγώσουν οι εποικισμοί. Σήμερα, ενόψει της άφιξης Μίτσελ, ο Αμπάς επιμένει στη δέσμευσή του, κάτι που, με δεδομένη την ισραηλινή αδιαλλαξία, αποκλείει κάθε επαφή.

Ως ελιγμό της ύστατης στιγμής θα μπορούσε κανείς να εκλάβει την πρόταση που φέρεται ο Αμπάς να έκανε στις ΗΠΑ διά μέσου της αιγυπτιακής ηγεσίας: Να διαπραγματευτεί, εκ μέρους του, η αμερικανική διπλωματία τα κρίσιμα σημεία μιας τελικής συμφωνίας (σύνορα, πρόσφυγες, ανατολική Ιερουσαλήμ, τελικό καθεστώς ενός ανεξάρτητου κράτους) με βάση τις συντεταγμένες που θα δώσει η Παλαιστινιακή Αρχή, στις οποίες εμπεριέχεται η δυνατότητα ανταλλαγής ορισμένων εδαφών της Δ. Οχθης με εδάφη του νότιου Ισραήλ για ορισμό τελικής συνοριακής γραμμής. Η αμερικανική διπλωματία δεν έχει σχολιάσει τη συγκεκριμένη πληροφορία.

Μονόδρομος επίλυσης

Με γνώμονα όλα τα προαναφερόμενα είναι προφανές ότι και η νέα «αμερικανική πρωτοβουλία» εξυπηρετεί, και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οσο για τη στάση της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, που έχει κρατήσει απροκάλυπτα φιλοϊσραηλινές θέσεις, και εμφανίζεται από μερίδα του αμερικανικού Τύπου να έχει δυσαρεστήσει τον διαπραγματευτή Μίτσελ, «γιατί τον δυσκολεύει στη διαπραγμάτευση», είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος της ιμπεριαλιστικής επιβολής.

Το ξεκάθαρο αυτό τέλμα, στο οποίο έχει περιέλθει η πολυσυζητημένη «ειρηνευτική διαδικασία», για μια ακόμη φορά, αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία πραγματική λύση στο Παλαιστινιακό όσο δεν αντιμετωπίζεται ο πυρήνας του προβλήματος: Η ισραηλινή κατοχή. Οσο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ) εμπλέκονται στις υποθέσεις του παλαιστινιακού λαού.Μοναδικός δρόμος ουσιαστικής επίλυσης είναι η εφαρμογή των ειλημμένων αποφάσεων του ΟΗΕ, είναι η διάλυση των εποικισμών, είναι η ίδρυση ανεξάρτητου, βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους, στα όρια του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ.


Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ