Κυριακή 24 Γενάρη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 26
ΔΙΕΘΝΗ
Η σοβιετική πολιτική ειρήνης

Οταν η επαναστατική εργατική κυβέρνηση των Μπολσεβίκων του Οχτώβρη του 1917 αποφάσιζε το διάταγμα για την ειρήνη έγραφε εκών άκων ιστορία. Εκείνο που αδυνατούσαν να διανοηθούν οι τότε πολιτικές δυνάμεις του καπιταλιστικού κόσμου από τη δεξιά έως την αριστερά ήταν ότι ένα νεαρό εργατικό κράτος μιας καθυστερημένης Ρωσίας μπορούσε να δώσει ένα επαναστατικό νόημα στην ανάγκη του ανθρώπου για ειρήνη και πρόοδο. Αυτό ήταν τότε το νόημα της Συνθήκης Ειρήνης του Μπρεστ - Λιτόφσκ. Ο γερμανικός μιλιταρισμός υποχρεώθηκε να συρθεί στην υπογραφή ειρήνευσης όταν ένιωσε την ανάσα του επαναστατημένου ρωσικού προλεταριάτου να σμίγει με την ανάσα των επιστρατευμένων στο πολεμικό μέτωπο Γερμανών εργατών. Αυτό επιβεβαιώθηκε αμέσως μετά με την εξέγερση των εργατών «Σπαρτακιστών» στη Γερμανία με επικεφαλής τους αργότερα δολοφονημένους ηγέτες Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ. Ομως το δίδαγμα του επαναστατικού ντεφαιτισμού, της επαναστατικής ειρήνης είχε καταγραφεί ως ένας νέος τρόπος επικοινωνίας των λαών. Ανάλογη συνέχεια αυτής της πολιτικής βρίσκεται στη σοβιετική πολιτική ειρήνης, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Ηταν η περίοδος της ουσιώδους σοσιαλιστικής ανασυγκρότησης του σοβιετικού κράτους, μετά το διχασμό και τις έριδες του Μεσοπολέμου, που η οριστική τους αλήθεια θα δοθεί από το ρωσικό προλεταριάτο της αφυπνισμένης επόμενης γενιάς.

Μέχρι τότε θα κυκλοφορούν φλύαρες εικασίες και σκοπιμότητες θεωρητικολογούντων πλάι στην αντιδραστική προπαγάνδα του αντικομμουνισμού. Η σοβιετική πολιτική ειρήνης υπήρξε ως μοναδικό δίδαγμα σωτηρίας και προόδου του ανθρώπου στην εποχή της πυρηνικής απειλής και της οικολογικής καταστροφής, με πρώτο κύριο όγκο τα πυρηνικά όπλα και απόβλητα. Τη μεταπολεμική εποχή του ψυχρού πολέμου η συσσώρευση όπλων μαζικής καταστροφής με πρώτα τα πυρηνικά μπορούσαν να καταστρέψουν τον πλανήτη σαράντα φορές, λες και δεν αρκούσε η μία. Το κυνήγι των υπερεξοπλισμών όπου έσυρε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός τη Σοβιετική Ενωση εξετάζεται ακόμη από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Η πολεμική βιομηχανία παραγωγής οπλικών συστημάτων μαζικής καταστροφής αποτέλεσε οξυγόνο αναπνοής για την καπιταλιστική κεφαλαιοποιητική οικονομία. Αντίθετα για τη σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία έγινε ασφυξία και πνιγμός. Αποτελεί ζητούμενο η αναγκαιότητα του υπέρογκου σοβιετικού εξοπλισμού που περιόριζε τη λαϊκή οικονομία και άνοιγε ευκαιρίες στην καπιταλιστική καταναλωτική προπαγάνδα.

Ομως όλα αυτά αποτελούν κεφάλαιο προβληματισμού για το διεθνές εργατικό κίνημα που δεν το συζητά με την αστική τάξη και τους δεξιούς κι αριστερούς πολιτικούς της εργολάβους. Η σοβιετική πολιτική ειρήνης μένει ως παρακαταθήκη στην προσπάθεια του ανθρώπου για μια ειρηνική προοδευτική κοινωνία. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία στην εποχή μας που η γνώση του όγκου και της απειλής των όπλων μαζικής καταστροφής μένει επτασφράγιστο μυστικό στα συρτάρια των διεθνών ιμπεριαλιστικών μιλιταριστικών επιτελείων, ως ένα από τα αρνητικά αποτελέσματα της απώλειας της Σοβιετικής Ενωσης. Το ιστορικό δίδαγμα από το Διάταγμα για την Ειρήνη της επαναστατικής εργατικής κυβέρνησης των Μπολσεβίκων τον Οχτώβρη του 1917 εξακολουθεί να μένει αξεπέραστο για την προσπάθεια επιβίωσης της ανθρωπότητας. Η υιοθέτησή του από το εργατολαϊκό κίνημα κάθε χώρας είναι άκρως ζωτικό ζήτημα και συνδέεται με το ζήτημα της εύκολης φυγής των λαϊκών πληθυσμών από τη χώρα τους όταν δε συντρέχουν λόγοι και συνθήκες όπως π.χ. Αφγανιστάν, Σομαλία, Ιράκ κλπ. Η απλή παλιά βασική αρχή του εργατικού κινήματος εξακολουθεί να ισχύει, ότι «το ζήτημα της αλλαγής του εκμεταλλευτικού συστήματος είναι αποκλειστική υποχρέωση του προλεταριάτου κάθε χώρας». Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία στην Ελλάδα με το μεγάλο μεταναστευτικό πληθυσμό, ιδιαίτερα από την πρώην ΕΣΣΔ και τις γειτονικές πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες.


Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ