Αϊτή: Ενός λεπτού σιγή...

Δε φτάνει. Ούτε μόνον η οργή φτάνει.

Δεν ήτανε της μοίρας τους γραφτό να θαφτούν κάτω απ' τα ερείπια, για ένα σύστημα στο οποίο η ανθρώπινη ζωή μετρά μόνον ως εκμεταλλεύσιμη και η γη ως οικόπεδο για να κερδοσκοπούν.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Τα 'χουμε ξαναζήσει. Εκτός αν ξεχάστηκε τόσο γρήγορα το τσουνάμι που έπνιξε την Ινδονησία. Παράδεισο τη λέγανε οι ματσό τουρίστες. Και θα συνεχίσουν να την αντιμετωπίζουν έτσι, ως έναν εξωτικό προορισμό που μπορεί κανείς να «ταξιδεύει στον ήλιο» αγοράζοντας τζάμπα «κρέας». Ετσι κάπως και στην Αϊτή. Εξωτικός προορισμός για τζάμπα «κρέας» και όχι μόνο.

Βγήκαν, ήδη, οι φιλεύσπλαχνες κυρίες στον έρανο για τα θύματά τους.

Γι' αυτό σου λέω: Δε φτάνει η ενός λεπτού σιγή. Ούτε η οργή μόνη φτάνει.

Οσο στο σύστημα που γεννά τη δυστυχία δε βλέπεις έναν εχθρό που πρέπει τα πάντα να δώσεις για να τον ανατρέψεις, τόσο διάφοροι «ΓΑΠ» θα βγαίνουν με θράσος να διακηρύσσουν πως «όλα είναι θέμα διαχείρισης».

Αυτή ακριβώς η θέση, ότι όλα μπορούν μέσα στον καπιταλισμό να λυθούν με διαφορετική διαχείριση, είναι και η καθαρή ομολογία του ΠΑΣΟΚ ότι είναι ένα κόμμα που πασχίζει να πείσει τα λαϊκά στρώματα πως μπορούν να ζήσουν καλύτερα χωρίς να πειραχτεί ο καπιταλισμός.

Κι όμως, έρχεται πάντα η στιγμή για να διαλέξεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Δε γίνεται και καπιταλισμός, και ελεύθερο το κεφάλαιο, και καλοταϊσμένοι εργάτες. Οι καπιταλιστές, για να 'ναι ελεύθερα τα κέρδη τους να αυξάνονται, θέλουν όσο το δυνατόν περισσότερους εργάτες ...μετανάστες. Να δουλεύουν στην παρανομία σαν τα σκυλιά και να τους κυνηγάνε από πάνω οι υπόλοιποι εργάτες που στριμώχνονται στο Ταμείο Ανεργίας. Αυτό σημαίνει καλή διαχείριση του εργατικού δυναμικού, ώστε να αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Το «καμποτάζ» ήταν μια ελάχιστη προστασία για τα ελληνικά πληρώματα, με επεκτάσεις και στα ζητήματα κυριαρχίας. Η άρση του είναι συνώνυμη της ταφόπλακας. Και για τους ναυτεργάτες, και για τους νησιώτες.

Αυτό είναι η ελευθερία του κεφαλαίου, αυτό σημαίνει καλή διαχείριση των προβλημάτων του καπιταλισμού.

Οσο, όμως, το κεφάλαιο είναι ελεύθερο, τόσο θα καθορίζει τη μοίρα των εργατών, είτε ως μετανάστες οι ίδιοι, είτε ως ζήτουλες της ελεημοσύνης του καλού καπιταλιστή έναντι του άλλου. Οταν οι εργάτες της Saab διαδηλώνουν ζητώντας προστασία από έναν γκάνγκστερ καπιταλιστή και όχι για την κατάργηση του καπιταλιστή, τρέφουν αυταπάτη για το σύστημα. Εκπαιδεύτηκαν έτσι. Οπως εκπαιδεύονται σήμερα στο λιμάνι του Πειραιά οι εργάτες να δεχτούν σα σωτήρα μια εταιρεία που όταν πρωτοεμφανίστηκε είχε παρατσούκλι «μάφια σίπινγκ κόμπανι». Η οποία σήμερα είναι ένας από τους κυρίαρχους του λιμανιού, με τους εργάτες να καλούνται να διαλέξουν ποιος γκάνγκστερ θα τους κουμαντάρει...

Κάθε φορά που πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στον κακό και τον καλό από τους καπιταλιστές, θα βγαίνεις χαμένος. Παράδειγμα: Λάθος, λέει, ήταν ο συναγερμός για τη «νέα γρίπη». Αφού, βέβαια, η εταιρεία που παράγει το εμβόλιο εισέπραξε αμύθητα ποσά για ένα εμβόλιο που ίσως αποδειχτεί ότι δεν υπήρχε καν λόγος να γίνει. Οταν ξεκίνησε η φιλολογία για τη «νέα γρίπη», περίσσευαν τα ρεπορτάζ που περιέγραφαν το φιλάνθρωπο έργο της εταιρείας που σπεύδει να σώσει την ανθρωπότητα.

Ποιος θυμάται, άραγε, εκείνα τα κυβερνητικά στελέχη και τους μεγαλογιατρούς που έσπευδαν να φωτογραφηθούν κάνοντας το εμβόλιο για να πείσουν τους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο;

Ασχετο: Εχει δικαίωμα και ο Λεωνίδας Κύρκος να κάνει λάθος όπως αυτό της «Αίγλης», αποφαίνεται η χτεσινή «Αυγή» που εγκαλεί το ΚΚΕ με δύο κείμενα, γιατί έκανε κριτική στον Κύρκο. Και πάνω που λέμε πως τα έχουμε δει όλα, διαβάζουμε άρθρο του Παπαχελά στην «Καθημερινή» - καρμπόν με το άρθρο που υπογράφει ο Καρτερός στην «Αυγή». Εντάξει, δε χρειάζεται τίποτα άλλο.