Κυριακή 10 Γενάρη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 7
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ Η ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Μονόδρομος η κλιμάκωση της πάλης με κάθε τρόπο

Πανελλαδική απεργία στις 11 Φλεβάρη πρότεινε στις διοικήσεις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ η Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία. Απόφαση για απεργία έχουν ήδη πάρει το Εργατικό Κέντρο Λάρισας και η Ομοσπονδία Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών

MotionTeam

Λόγο για «μια δύσκολη χρονιά» κάνουν οι επιχειρηματίες, ανήσυχοι για την κερδοφορία τους και αποφασισμένοι να πάρουν κάθε απαραίτητο μέτρο για να δυναμώσει η «ανταγωνιστικότητα», είτε αυτό αφορά την ενίσχυση της θέσης της ντόπιας έναντι των άλλων αγορών, είτε αυτό αφορά το προβάδισμα που κυνηγά για λογαριασμό του κάθε όμιλος ή εταιρεία. Οπως και να 'χει, στην εσωτερική ή στη διεθνή «αρένα», καμιά τέτοια κούρσα δεν αφορά στο ελάχιστο τη βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης. Οσα κι αν λένε τα αστικά κόμματα και ΜΜΕ για την ανάγκη οι εργαζόμενοι να κάνουν θυσίες επειδή έτσι - δήθεν - θα ανακάμψει η οικονομία και μετά θα πάρουν και οι ίδιοι ανάσα, ποτέ δεν υπήρξε ανάπτυξη ωφέλιμη και για τους εργάτες και για τους εργοδότες.

Μόνη απάντηση και στην επίθεση και την προκλητικότητα με την οποία το μέτωπο κεφαλαίου - ΕΕ - κομμάτων της πλουτοκρατίας λεηλατούν τις κατακτήσεις και τις ανάγκες των εργαζομένων είναι ο σχεδιασμός της κλιμάκωσης της πάλης. Κλιμάκωση με στόχο όχι απλά την υπεράσπιση αλλά και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων. Σ' αυτή την κατεύθυνση, κόντρα σε κάθε επιχείρηση επανάπαυσης και αποπροσανατολισμού, η ΔΑΣ κατέθεσε την περασμένη Πέμπτη στις διοικήσεις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ πρόταση για 24ωρη απεργία στις 11 Φλεβάρη. Ηδη, απόφαση για απεργία έχουν πάρει το Εργατικό Κέντρο Λάρισας και η Ομοσπονδία Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών.

Αλλωστε, την επιτακτικότητα να ξεκινήσει άμεσα και μέσα στους τόπους δουλειάς η συζήτηση και προετοιμασία της επόμενης μεγάλης μάχης, τη μαρτυρά η ίδια η πείρα των εργαζομένων αποτυπώνει τη μόνη αλήθεια: Οσο περισσότερο αυξάνεται ο πλούτος που παράγεται τόσο περισσότερο μειώνεται και το κομμάτι που καρπώνονται οι παραγωγοί του.

Παράγουμε περισσότερα - παίρνουμε λιγότερα

Δεν υπάρχει τίποτα που να μην επιβεβαιώνει το παραπάνω.

Μισθοί: Ο κατώτερος μισθός και το κατώτερο μεροκάματο από 1η Μάη 2009 έχουν διαμορφωθεί αντίστοιχα σε 740 και 33 ευρώ (μεικτά) αντίστοιχα. Ωστόσο, μόνο μέσα στο πρώτο 6μηνο του 2009 και παρά την κρίση, οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες σημείωσαν κέρδη 5,5 δισ. ευρώ. Το πρώτο 9μηνο του 2009 άλλες 166 επιχειρήσεις είχαν κέρδη 11,8 δισ. ευρώ.

Η ωμότητα με την οποία οι εργοδότες εκβιάζουν τους εργάτες για να δουλεύουν με μεροκάματα πείνας ξεπερνά κάθε όριο.

  • Ενώ π.χ. οι «Μινωικές Γραμμές» είδαν τους πρώτους 9 μήνες του 2009 τα κέρδη τους να εκσφενδονίζονται κατά 511%, οι πλοιοκτήτες ζητούν πλήρη απελευθέρωση της οργανικής σύνθεσης των πλοίων, ώστε να μπορούν να προσλαμβάνουν όσο το δυνατόν λιγότερους και πιο ευάλωτους (μετανάστες) ναυτεργάτες. Η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε για το 2009 η Ενωση Επιχειρήσεων Ακτοπλοΐας με την πλειοψηφία της ΠΝΟ έδινε «αυξήσεις» 1 ευρώ τη μέρα.
  • Ενώ π.χ. πάνω από 700 πλοία κατασκευάζονται σε ναυπηγεία άλλων χωρών επειδή εκεί οι εφοπλιστές βρίσκουν φτηνά εργατικά χέρια, χιλιάδες μεταλλεργάτες είναι άνεργοι, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά κινδυνεύουν με «λουκέτο» κι η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος βουλιάζει στο μαρασμό και την εγκατάλειψη.

Ενώ σήμερα υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις, ώστε οι μισθοί να ξεκινούν από τα 1.400 ευρώ όπως ζητά το ΠΑΜΕ, αφού σ' αυτό το επίπεδο υπολογίζεται στατιστικά η στοιχειώδης ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, οι εργοδότες, με πρώτο το Δημόσιο, ζητούν απ' τους εργαζόμενους να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι. Και μέσα σ' όλ' αυτά, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προτείνει αυξήσεις στα όρια του πληθωρισμού, μιλώντας για «υπερφίαλες διεκδικήσεις ορισμένων» στις οποίες οι εργαζόμενοι πρέπει να κλείσουν τ' αυτιά τους για να προστατευτούν.

Εργασιακές σχέσεις: Οι ανάγκες των εργαζομένων σε είδη και υπηρεσίες μεγαλώνουν, όχι μόνο σε ποσότητα και είδος, αλλά και σε ποιότητα, αφού η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αυξάνει και τις δυνατότητες για καλύτερη ζωή. Κατά συνέπεια, μεγαλώνουν οι απαιτήσεις για εργαζόμενους που θα δουλεύουν με σταθερή σχέση εργασίας, ώστε απρόσκοπτα να προσφέρουν μέσα από την εργασία στο κοινωνικό σύνολο, αξιοποιώντας τη συλλογική γνώση και πείρα που συσσωρεύει η κοινωνία.

Ωστόσο, αντί να αυξάνονται όσοι δουλεύουν με σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα, με σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, με 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, αυξάνονται όσοι δουλεύουν με ελαστικές μορφές απασχόλησης, όσοι δηλαδή είναι σταθερά όμηροι και με το ένα πόδι στην ανεργία. Κι αυτό γιατί η ικανοποίηση των διευρυνόμενων αναγκών του πληθυσμού μιας χώρας προϋποθέτει την επιστράτευση επαρκούς σε αριθμό και εκπαίδευση δυναμικού, τοποθετημένου στις κατάλληλες θέσεις. Αρα και μια εξουσία που θα αντιλαμβάνεται την εξασφάλιση σταθερής εργασίας με πλήρη δικαιώματα ως προϋπόθεση για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι εμπόδιο, «κόστος» που κόβει απ' τα κέρδη των λίγων και άρα πρέπει πάση θυσία να μειώνεται. Γι' αυτό:

  • Μόνο οι εργαζόμενοι με προγράμματα stage στο Δημόσιο που μέχρι την άνοιξη του 2010 θα μείνουν χωρίς δουλειά ξεπερνούν τους 30.000. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση σχεδιάζει πολλαπλασιασμό των συμβασιούχων δημοσίων υπαλλήλων. Εχει ανακοινώσει ότι για κάθε 5 εργασιακές θέσεις που θα αδειάζουν στο δημόσιο λόγω συνταξιοδότησης, μόλις μία θα καλύπτεται με μόνιμο προσωπικό.
  • Αντί π.χ. τα δημόσια νοσοκομεία να καλυφθούν με το προσωπικό που απαιτούν οι λαϊκές ανάγκες και η αξιοποίηση, έστω, των υπαρχουσών υποδομών και της τεχνογνωσίας, αντί να καλυφθούν οι 3.500 κενές οργανικές θέσεις γιατρών και οι 25.000 θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού, αντί να δοθεί τέρμα σε καταστάσεις που κοστίζουν ανθρώπινες ζωές αφού π.χ. 150 κλίνες ΜΕΘ δε λειτουργούν λόγω έλλειψης προσωπικού, μπήκε τώρα νέο «κερασάκι» στην τούρτα: πρόσφατα ξεκίνησαν προσλήψεις γιατρών με 11μηνες συμβάσεις, κάτι μάλιστα που η κυβέρνηση χαρακτήρισε μέτρο αντιμετώπισης της επιδημίας της «νέας γρίπης».
  • Και μέσα σ' όλα αυτά, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ σπεύδει ακόμα μια φορά να βάλει πλάτη στην επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας (δηλαδή της ανεργίας με διαλείμματα), προτείνοντας την κατοχύρωσή τους μέσα από την ίδια την ΕΓΣΣΕ (δεν είναι η πρώτη φορά), καλλιεργώντας στους εργαζόμενους την αντίληψη πως είναι αυτονόητο να υπάρχουν εργασιακές σχέσεις ομηρίας.

Συντάξεις: Αφού το κεφάλαιο καταληστεύει τον εργάτη ενώ είναι στην παραγωγή, μετά φροντίζει να τον πετά σα στυμμένη λεμονόκουπα. Είναι αμέτρητος ο πλούτος που περνά απ' τα χέρια κάθε εργάτη στα δεκάδες χρόνια που δουλεύει, αλλά όταν βγαίνει στη σύνταξη πασχίζει να επιβιώσει με μερικές πενταροδεκάρες. Δε χρειάζονται να πει κανείς πολλά πράγματα για να φανεί το μέγεθος της ληστείας του μόχθου των εργαζομένων. Σήμερα, πάνω από 7 στους 10 συνταξιούχους παίρνουν - δεν παίρνουν 700 ευρώ σύνταξη. Το 2009 η μέση σύνταξη του ΙΚΑ ήταν 660 ευρώ. Στον δε ΟΓΑ η βασική σύνταξη είναι 330.

Την ίδια στιγμή, τα επιτελεία της αστικής τάξης συντονίζονται στην κινδυνολογία για τα «ταμεία που βουλιάζουν», περιγράφοντας ταυτόχρονα την «ενεργό γήρανση» (δηλαδή τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα) ως ανάδειξη της δημιουργικότητας - χτύπημα στην απομόνωση της τρίτης ηλικίας. Οι ίδιοι:

  • Εφτασαν ακόμα και σε προτάσεις για άμεση συσχέτιση των εργοδοτικών εισφορών στα ταμεία ανάλογα με τον τζίρο κάθε επιχείρησης.
  • «Περνάνε στο ντούκου» τις οφειλές του Δημοσίου στα ταμεία που ξεπερνούν κατά πολύ τα 12 δισ. ευρώ. Οπως και τα χρέη των εργοδοτών, που ξεπερνούν τα 8,5 δισ.
  • Θεωρούν «φυσικό» τις τρύπες που ανοίγουν στα ταμεία το τζογάρισμα των αποθεματικών τους, όταν μόνο το 2008 χάθηκαν 3,5 δισ. ευρώ.
  • Αποφασίζουν νέες χρηματοδοτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, αφού μόνο το 2010 η κυβέρνηση έχει τάξει επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών που φτάνει τα 100 εκατ. ευρώ.
Η επίθεση δεν είναι ούτε «έκτακτη» ούτε προσωρινή

Αποτελεί φτηνό ελιγμό και εμπαιγμό η επιχειρηματολογία που «μεταφράζει» την αντεργατική επίθεση στις ... «έκτακτες συνθήκες λόγω κρίσης». Η πίτα του κοινωνικού πλούτου μεγαλώνει αμείωτα, αλλά η εργατική τάξη είναι σταθερά ο μεγάλος χαμένος. Είτε σε περίοδο «οικονομικής άνθησης», όταν κάθε κεφαλαιοκράτης κοιτά πώς θα τσεπώσει νέα κέρδη, είτε σε περίοδο «οικονομικής ύφεσης», όταν κάθε κεφαλαιοκράτης κοιτά πώς θα ξεζουμίσει ακόμα πιο άγρια τους εργάτες για να σταθεί όρθιος μέσα στη δίνη του ανταγωνισμού και να γίνει πιο ισχυρός απ' τους διπλανούς του.

Καμιά αυταπάτη λοιπόν: η αποτίμηση της κρίσιμης και απεργιακής αναμέτρησης που έγινε στις 17 Δεκέμβρη αποτελεί από μόνη της γερή βάση για την ένταση της αγωνιστικής δράσης. Για τη συλλογική αντιμετώπιση της εργοδοτικής ασυδοσίας μέσα στους τόπους δουλειάς (απολύσεις, αλλαγή εργασιακών σχέσεων, καθυστέρηση δεδουλευμένων κ.τ.λ.) Τη σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας και αλληλεγγύης, που πάνω απ' όλα σηματοδοτεί την ανάγκη να δυναμώσει η πολιτικοποίηση και μαζικοποίηση της πάλης, την οργάνωσή της ως πάλη τάξης ενάντια σε τάξη. Την ολόπλευρη ισχυροποίηση των συνδικάτων που πρέπει να γίνουν κύτταρα ανάδειξης και οργάνωσης για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των εργαζομένων. Την όξυνση της αντιπαράθεσης με την αστική ιδεολογία και επιχειρηματολογία, την ιδεολογικοπολιτική θωράκιση των εργαζομένων, κρίσιμη για να πάρει απάντηση η μοιρολατρία, η χειραγώγηση, ο συμβιβασμός.


Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ