Κυριακή 3 Γενάρη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 7
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΓΣΕΕ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Προξενήτρα των συμφερόντων του κεφαλαίου

Από την απεργία στις 17 Δεκέμβρη στη Θεσσαλονίκη

MotionTeam

Από την απεργία στις 17 Δεκέμβρη στη Θεσσαλονίκη
Αφού παραμονές της απεργίας στις 17 Δεκέμβρη η ΓΣΕΕ ανέλαβε το ρόλο του απεργοσπάστη, σήμερα εμφανίζεται σε ρόλο προξενήτρας των συμφερόντων του ΣΕΒ και συνολικά του κεφαλαίου, με αφορμή την καταγγελία της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) και την έναρξη των διαπραγματεύσεων για τη νέα Σύμβαση του 2010. Στην επιστολή - πρόσκληση που απέστειλε την περασμένη Τετάρτη η ΓΣΕΕ προς τις εργοδοτικές οργανώσεις, υποτίθεται ότι διατυπώνονται τα αιτήματα των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα το «πλαίσιο» της ΓΣΕΕ προεξοφλεί για άλλη μια φορά μία σύμβαση που κρατά τα κατώτερα μεροκάματα στα γνωστά επίπεδα πείνας και μιζέριας, εξασφαλίζει την υψηλή κερδοφορία των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων και διαιωνίζει τη ζούγκλα της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας.

Για το πραγματικό περιεχόμενο των επιδιώξεων που έχει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, είχε φροντίσει να δώσει το πρώτο στίγμα ο ίδιος ο πρόεδρός της Γ. Παναγόπουλος, όταν μιλώντας στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο της Συνομοσπονδίας προειδοποιούσε τους εργάτες να είναι «πολύ επιφυλακτικοί» όταν τους παρουσιάζουν «υπερφίαλες απαιτήσεις έστω κι αν αυτές περιβάλλονται το μανδύα της ανάγκης και της δικαιοσύνης, ιδιαίτερα τώρα που στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας καταγράφονται τρομακτικές σε έκταση απώλειες θέσεων εργασίας»..!

«Υπερφίαλες» οι διεκδικήσεις των εργατών

Στη διατύπωση αυτή συμπυκνώνεται και όλη η ουσία της πολιτικής της ΓΣΕΕ. Πρώτον, χαρακτηρίζει «υπερφίαλες» τις διεκδικήσεις των εργαζομένων για αυξήσεις που να ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Δεύτερον, οι ανάγκες των εργαζομένων όχι μόνο θεωρεί ότι δεν πρέπει να παίρνονται υπόψη στις διεκδικήσεις, αλλά ακόμα χειρότερα τις δυσφημεί ως ένα «μανδύα» που προφανώς υποκρύπτει άλλες σκοπιμότητες. Τρίτον, απειλεί ευθέως τους εργαζόμενους με τον μπαμπούλα της ανεργίας, προκειμένου να μη γίνονται απαιτητικοί... Ο,τι δηλαδή κάνουν και οι εργοδότες, όταν αντιμετωπίζουν τις αξιώσεις των εργαζομένων.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ θέλει να «προφυλάξει» τους εργαζόμενους από τον ιό των «υπερφίαλων απαιτήσεων», όταν σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τουλάχιστον το 14% των εργαζομένων στη χώρα μας διαβιούν κάτω από το λεγόμενο επίσημο όριο της φτώχειας. Δηλαδή ένας στους επτά εργάτες και εργάτριες, αν και δουλεύουν, ο μισθός και το μεροκάματο που λαμβάνουν είναι τόσο χαμηλά, που βρίσκονται καταδικασμένοι στη φτώχεια. Είναι και αυτό ένα από τα επιτεύγματα της ΓΣΕΕ, με τη Συλλογική Σύμβαση που υπογράφει κάθε φορά με το ΣΕΒ με αυξήσεις λιγότερο από 1 ευρώ τη μέρα και που πάντα την κρίνει απόλυτα πετυχημένη.

Ομως παρά το γεγονός - το οποίο δεν μπορεί να κρύψει η ΓΣΕΕ - ότι εξαιτίας και της δικής της πολιτικής και δράσης, οι εργαζόμενοι έχουν καταδικαστεί στον Καιάδα της μιζέριας το πλαίσιό της, γι' αυτούς ειδικά που βρίσκονται στον πάτο του βαρελιού προτείνει να παραμείνουν στον πάτο και να αποδεχτούν την καταδίκη τους. Συγκεκριμένα για τους νεοεισερχόμενους στην εργασία, και πριν την ποσοστιαία αύξηση, ζητάει ένα εφάπαξ ποσό σε ευρώ, στον κατώτερο μισθό που σήμερα ανέρχεται σε 740 ευρώ μεικτά. Σε κάθε περίπτωση - και με όλες τις παραλλαγές - όποια και αν είναι η τελική αύξηση που θα προκύψει, αυτό που ζητάει η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν είναι τίποτα παραπάνω από λίγα ψίχουλα, είναι ταυτόχρονα μια ηθελημένη άρνηση διεκδίκησης των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων και ιδιαίτερα αυτών που αμείβονται με τις χαμηλότερες αμοιβές και μια βάναυση πρόκληση σε ολόκληρη την εργατική τάξη.

Γιατί αυτό που απουσιάζει από το πλαίσιο της ΓΣΕΕ είναι ο πραγματικός εργάτης, με τις ανάγκες και τις αγωνίες του. Απουσιάζει το δικαίωμά του στη σταθερή και μόνιμη εργασία, σε ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και με αμοιβή που θα καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες της οικογένειάς του. Αυτόν τον εργάτη του μόχθου, η ΓΣΕΕ, ούτε θέλει ούτε μπορεί να εκπροσωπήσει. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να τον εμπνεύσει στην πάλη του για να προασπίσει τα στοιχειώδη δικαιώματά του και να καλυτερέψει τη θέση του. Ακόμη χειρότερα, υπονομεύει τους αγώνες του για ικανοποίηση των σύγχρονων πραγματικών αναγκών του.

Να γιατί ένα τέτοιο χρέος, ένα τέτοιο καθήκον απέναντι στους εργαζόμενους μπορεί να το σηκώσει στους ώμους του μόνο το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και όλες οι δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω του. Γιατί αυτές οι δυνάμεις και θέλουν και έχουν αποδείξει με την καθημερινή τους παρουσία και δράση ότι είναι το αληθινό αποκούμπι της εργατιάς. Εχουν και τα κότσια, αλλά και τη θέληση, να οργανώσουν την πάλη των εργατών, να εμπνεύσουν αισιοδοξία, να δώσουν προοπτική στο εργατικό κίνημα, μέσα από την ανασύνταξη των δυνάμεών του.

Προστασία της κερδοφορίας του κεφαλαίου

Αλλωστε ο επικίνδυνος ρόλος της ΓΣΕΕ δεν περιορίζεται μόνο στο οικονομικό σκέλος των εργατικών αναγκών, εξίσου καταστροφικός είναι ο ρόλος της και στο ζήτημα των εργασιακών σχέσεων, αφού και με το συγκεκριμένο πλαίσιο που θέτει δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να διαιωνίζει τη ζούγκλα της απασχολησιμότητας, να τάσσεται υπέρ όλων των μορφών ευελιξίας στην αγορά εργασίας, να γίνεται τελικά ο καλύτερος τελάλης για την ανάγκη κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Ετσι, ενώ χύνει κροκοδείλια δάκρυα και δήθεν πάσχει για την «προστασία των εργαζομένων», τάσσεται υπέρ της μερικής απασχόλησης και της εκ περιτροπής εργασίας (τριήμερα και τετραήμερα) και όχι της κατάργησής τους, προτείνοντας υποτίθεται κάποια όρια (10% στη μερική απασχόληση) και την προϋπόθεση συμφωνίας του μισθωτού για την εκ περιτροπής εργασία. Με τα γνωστά της τερτίπια, η ΓΣΕΕ δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να επαναλαμβάνει τη γνωστή λογική που επέδειξε και όταν ψηφίζονταν όλα τα σχετικά νομοθετήματα των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, τα οποία υποστήριξε γιατί δήθεν έτσι θα έμπαινε φραγμός στην ασυδοσία της αγοράς.

Το ίδιο αφήνει στο απυρόβλητο τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με την οποία έχει δοθεί η δυνατότητα στην εργοδοσία να καταργεί το 8ωρο, αλλά και τις εργολαβίες στις ΔΕΚΟ, στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Ολες οι δήθεν τροποποιήσεις που προτείνει η ΓΣΕΕ και γι' αυτά τα ζητήματα, σε τίποτα δεν αλλάζουν το βασικό: Δηλαδή το δικαίωμα των επιχειρήσεων να απασχολούν εργαζόμενους σε εργολάβους, αποσπώντας με αυτό τον τρόπο επιπλέον κέρδη, αλλά και να κάνουν «λάστιχο» το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, ανάλογα με τις ανάγκες τους και πάντα σε βάρος των εργαζομένων. Ανάλογη είναι η θέση της και για τις ομαδικές απολύσεις, τις οποίες η ΓΣΕΕ αποδέχεται, αρκεί η εταιρεία να καταθέτει «κοινωνικό σχέδιο» με εναλλακτικές προτάσεις για την τύχη του απολυμένου, ενώ σε άλλες περιπτώσεις να υπάρχει «αιτιολόγηση των απολύσεων».

«Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς...»

Να γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τη ΓΣΕΕ, πολύ περισσότερο, που η πολιτική της είναι ηθελημένη και καλά σχεδιασμένη και μόνο δεινά μπορεί να τους επιφυλάσσει. Η ΓΣΕΕ έχει προ πολλού περάσει στην αντίπερα όχθη και μαζί με το ΣΕΒ, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και όλα τα στηρίγματά τους αποβλέπουν σε έναν και μόνο στόχο: Να φορτώσουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων.

Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουν οι εργάτες και οι εργάτριες. Οσο και αν είναι δύσκολο, όσο και αν απέναντί τους στέκεται εξοπλισμένο και ετοιμοπόλεμο το κεφάλαιο και οι μπιστικοί του, οι εργαζόμενοι έχουν χρέος να σηκωθούν με τα δικά τους χέρια. Να παλέψουν και να διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν αυτά τα χέρια, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ να οργανώσουν την πάλη τους και μέσα από τα συνδικάτα τους, διεκδικώντας,1.400 βασικό μισθό, σταθερή δουλειά για όλους, σταμάτημα των απολύσεων, κατάργηση του νόμου για την εκ περιτροπής εργασία μαζί και με τ' άλλα αντεργατικά τερατουργήματα που νομοθέτησαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Να πολεμήσουν γι' αυτά που τους στερούν γι' αυτά που τους ανήκουν. Και αυτό θα είναι η καλύτερη προϋπόθεση για να διαβούμε τη χρονιά που έρχεται. Το καλύτερο «δώρο» σ' αυτούς και τα παιδιά τους.


Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ