Εξαιρετικά έντονη είναι η κινητικότητα της γαλλικής προεδρίας τις τελευταίες βδομάδες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, ο Γάλλος πρόεδρος δέχτηκε στο Προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, τον Σύρο Πρόεδρο Μπάσαρ αλ Ασαντ και τον Ιρακινό ομόλογό του, Τζαλάλ Ταλαμπανί.

Συνομίλησε τηλεφωνικώς και εκτενώς με τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς, τον οποίο συνάντησε στο Αμμάν ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Μπερνάρ Κουσνέρ, που παράλληλα είχε επαφές και με την ιορδανική ηγεσία. Στη συνέχεια, ο Νικολά Σαρκοζί επισκέφτηκε το Ριάντ, όπου είχε πολύωρες συναντήσεις με τον Σαουδάραβα βασιλιά Αμπντουλάχ, και ολοκλήρωσε την περιοδεία του στο Κατάρ, όπου συναντήθηκε με τον εμίρη Κχαλίφα αλ Θάνι.

Κατά τις συναντήσεις αυτές, ο Σαρκοζί διατύπωσε πιο ανοιχτά από άλλοτε την πρόθεσή του, καταρχάς, ν' αναλάβει ενεργότερο ρόλο η γαλλική διπλωματία στις εξελίξεις στην περιοχή. Προσφέρθηκε να διαμεσολαβήσει το Παρίσι για την «αναθέρμανση» των έμμεσων, διά μέσου Τουρκίας, επαφών Ισραήλ - Συρίας. Επαναβεβαίωσε την προσήλωσή του στην «ισραηλινή ασφάλεια» αλλά και στην πάγια θέση του όχι απλώς για «πάγωμα» της εποικιστικής δραστηριότητας αλλά για αναγκαιότητα «εξεύρεσης κινήτρων σταδιακής απομάκρυνσης των εποίκων από τη Δ. Οχθη» και για «σεβασμό του διεθνούς καθεστώτος της Ιερουσαλήμ». Θέση που είναι σαφώς πιο προωθημένη από όσα έχει υποστηρίξει η Προεδρία Ομπάμα, και την οποία ο Σαρκοζί δεν είχε διστάσει να διατυπώσει και εντός του ισραηλινού Κοινοβουλίου (Ιούνιος 2008), έχοντας, πρώτα, καλλιεργήσει ένα θερμό φιλο-ισραηλινό προφίλ.

Συμφώνησε στη σαουδαραβική άποψη περί επείγουσας ανάγκης αναθέρμανσης των ισραηλινο-παλαιστινιακών επαφών προκειμένου να μη δοθεί «άλλος χώρος στα κελεύσματα φανατικών» και «αποδέχτηκε» η γαλλική διπλωματία να επιδιώξει να πετύχει αποτελέσματα εκεί που απέτυχε η αμερικανική, κάτι που φέρεται να ζήτησε, εκ μέρους των αραβικών ηγεσιών, ο Σαουδάραβας βασιλιάς. Ολα αυτά, εννοείται, παράλληλα με την ανταλλαγή απόψεων για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα και τη διασφάλιση περαιτέρω οικονομικών συμφωνιών.

Πιο συγκεκριμένα, στη Σαουδική Αραβία ο Σαρκοζί συζήτησε και φέρεται να πέτυχε πρώτες συμφωνίες όσον αφορά στην πώληση στρατιωτικού υλικού (ελικόπτερα και φρεγάτες) αλλά και τρένων υψηλής ταχύτητας για το, υπό κατασκευή, σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας. Επίσης, συζητήθηκε η συνεργασία στην ανάπτυξη πυρηνικής ενέργειας για παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος.

Στο Κατάρ το περιεχόμενο των οικονομικών συζητήσεων φέρεται να επικεντρώθηκε στο στρατιωτικό υλικό. Με τον Σύρο Πρόεδρο υπογράφτηκαν επιπλέον εμπορικές συμφωνίες, που εδραιώνουν περαιτέρω τη θέση της Γαλλίας ως μεγαλύτερου εμπορικού εταίρου της Δαμασκού.

Το ...«μεγάλο φαγοπότι», όπως όλα δείχνουν, έγινε με τον Ιρακινό Πρόεδρο. Ο Ταλαμπανί, εκτός από συμφωνίες αγοράς στρατιωτικού υλικού, στο πλαίσιο της γενικής εκστρατείας προσέλκυσης επενδύσεων στο, ρημαγμένο από την κατοχή, Ιράκ, είχε πολύωρη συνάντηση με τον γαλλικό ΣΕΒ (Medef), όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, δεσμεύτηκε για «προνομιακή αντιμετώπιση» των προσφορών επενδύσεων από το γαλλικό κεφάλαιο (κυρίως στον ενεργειακό τομέα με σχεδόν ανοιχτή πρόσκληση προς την TOTAL), αφού «θα προτιμηθούν εταιρείες που γνωρίζουν τη χώρα και προέρχονται από χώρες με τις οποίες είχαμε παραδοσιακά καλές σχέσεις».

Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι γαλλικές εταιρείες δραστηριοποιούνταν στο Ιράκ έντονα μέχρι το 2003 και με δεδομένη τη διαφωνία, τότε, της Γαλλίας με την εισβολή και κατοχή της χώρας, αντιμετωπίζουν, σήμερα, σαφώς λιγότερο εχθρικό περιβάλλον για να επανακάμψουν. Το γεγονός δεν παρέλειψε να σημειώσει και ο Γάλλος Πρόεδρος, επαναλαμβάνοντας ότι ο τότε διαχωρισμός του Παρισιού από την εισβολή ήταν μια σωστή κίνηση. Μπροστά σε αυτές τις συμφωνίες, οι γαλλικές επενδύσεις στα παλαιστινιακά εδάφη για ανέγερση βιομηχανικών ζωνών είναι μάλλον πολύ μικρές σε μέγεθος.

Από τα παραπάνω, είναι προφανές ότι το Παρίσι έχει «ανεβάσει ταχύτητα» διπλωματικά και οικονομικά. Η επιλογή της χρονικής στιγμής δεν είναι διόλου τυχαία. Είναι η στιγμή, που οι περισσότερες αραβικές ηγεσίες δηλώνουν ανοιχτά «απογοητευμένες» από την απροθυμία της Ουάσιγκτον να ασκήσει σοβαρές πιέσεις στην ισραηλινή κυβέρνηση Νετανιάχου, προκειμένου να υποχωρήσει από την αδιάλλακτη θέση της έστω και μόνο για «πάγωμα» της εποικιστικής δραστηριότητας.

Είναι η στιγμή που οι προσδοκίες που καλλιέργησε η «τακτική προσέγγισης και διαλόγου» της νέας Προεδρίας Ομπάμα, καταρρέουν μπροστά στο συμβολικότερο γόρδιο δεσμό της ταλανισμένης περιοχής: το Παλαιστινιακό και το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η, ούτως ή άλλως, θνησιγενής «ειρηνευτική διαδικασία» στη βάση της συμφωνίας Οσλο το 1993. Είναι η στιγμή που ο Λευκός Οίκος μοιάζει να δίνει περισσότερη σημασία στις εξελίξεις στο Αφγανιστάν και αποσύρει σταθερά τις κατοχικές του δυνάμεις από το Ιράκ, σε μια επιπλέον προσπάθεια της προεδρίας Ομπάμα να πείσει για «τις καλές της προθέσεις» την αραβική κοινή γνώμη μήπως και αλλάξει η αρνητικότατη εικόνα που αυτή έχει διαμορφώσει για τις ΗΠΑ και έτσι διευκολυνθεί η διατήρηση των συμφερόντων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην, γεωστρατηγικά και ενεργειακά, πολύτιμη περιοχή.

Ο Σαρκοζί, από τις πρώτες κιόλας βδομάδες της προεδρίας του (στα μέσα του 2007), δεν έκρυψε την αποφασιστικότητά του ως προς την ανάκτηση, στο μέτρο του δυνατού με βάση και το διεθνή συσχετισμό δύναμης, της θέσης που η γαλλική διπλωματία και το γαλλικό κεφάλαιο κατείχε στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι παγκοσμίως. Λογικό επόμενο είναι ότι η προσπάθεια αυτή θ' άρχιζε καταρχάς από τις πρώην αποικίες στην Αφρική αλλά και στην Μέση Ανατολή, περιοχές από όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είχε εκτοπίσει τη γαλλική επιρροή, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, φαίνεται, όπως σχολιάζουν αναλυτές, ότι το γαλλικό κεφάλαιο «ρίχνει μεγαλύτερο βάρος» στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, του Περσικού Κόλπου και του Ινδικού Ωκεανού, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τις πρώην αποικίες της Αφρικής, πιθανότατα, όπως εκτιμάται, λόγω της εκεί διείσδυσης κυρίως της Κίνας με την οποία, στην προκειμένη φάση, δεν θέλει οικονομικά να συγκρουστεί.

Την πρώτη «επέλασή» του στην «ευρεία Μέση Ανατολή» στις αρχές του 2008, ως ένας από τους ιδανικότερους εκπροσώπους του γαλλικού κεφαλαίου, ο Σαρκοζί είχε αξιοποιήσει την τότε διπλωματική «απουσία» των ΗΠΑ, οι οποίες βρίσκονταν στη δίνη της εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης για την ανάδειξη του νέου Προέδρου. Αφού έθεσε τις βάσεις μιας «νέας εποχής» (και της πρώτης γαλλικής στρατιωτικής βάσης στην περιοχή, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), σήμερα, το γαλλικό κεφάλαιο φαίνεται αποφασισμένο να μην αφήσει να πάει χαμένο το «μούδιασμα» που έχει προκαλέσει η, μέχρι στιγμής, έλλειψη κάθε βήματος προόδου στην κατεύθυνση των πολυσυζητημένων διακηρύξεων της προεδρίας Ομπάμα.

Πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν σπεύσει να συμπεράνουν, από τα πρώτα βήματα της θητείας Σαρκοζί, ότι ο νέος Πρόεδρος «άλλαζε ριζικά γραμμή πλεύσης», εγκαταλείποντας τη γκωλική παράδοση της ανεξάρτητης εξωτερικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής και «προσκολλούνταν στο άρμα της Ουάσιγκτον» και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Σήμερα, δύο χρόνια μετά τις πρώτες προσεγγίσεις με τον αραβικό κόσμο, και με δεδομένη την ίδρυση της Ευρω-μεσογειακής Ενωσης, όπου το Παρίσι δεν κατέχει επισήμως την ηγετική θέση που επεδίωκε αλλά έχει διαμορφώσει όλες τις συνθήκες ώστε να διαδραματίσει «δικαιωματικά» το ρόλο αυτό,είναι πια εμφανές ότι ο Σαρκοζί είχε επιλέξει απλώς ν' αλλάξει το «περιτύλιγμα» της εξωτερικής του πολιτικής αλλά όχι απαραίτητα και τον πυρήνα της. Βαδίζει ολοταχώς για την υλοποίηση του αρχικού του σχέδιο για σταδιακή αποκατάσταση της θέσης της Γαλλίας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα...