Αδιέξοδη για τους εργάτες και αντίθετη με τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους είναι η πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με τη στήριξη των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και των συνδικαλιστικών εκπροσώπων τους. Η περίπτωση του κλάδου της κλωστοϋφαντουργίας και πιο συγκεκριμένα η περίπτωση του ομίλου «ΚΛΩΝΑΤΕΞ», που έσπασε σε «Κλωστήρια Νάουσας» και «FANCO» και τέλος κατέληξε ως «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία» (ΕΝΚΛΩ) με μεγαλομέτοχο τον Λαναρά και μάνατζερ τις χρηματοδότριες τράπεζες του ομίλου, αποκαλύπτει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης που στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, μέσα σ' ένα ανελέητο κυνήγι του κέρδους, οδηγεί στο κλείσιμο ή στη «μετακόμιση» εργοστασίων σε χώρες πιο φθηνού εργατικού κόστους, στην εξαγωγή κεφαλαίων, σε απολύσεις.

Στο πλαίσιο αυτής της ανάπτυξης, στο όνομα δήθεν της δημιουργίας θέσεων εργασίας, ή του περιορισμού των απωλειών, τα κόμματα της πλουτοκρατίας και οι άλλοι εκπρόσωποί τους εξασφαλίζουν και παρέχουν διαρκώς νέα προνόμια και κίνητρα στο κεφάλαιο, οικονομική στήριξη απευθείας με επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις, ή έμμεσα με την επιδότηση της εργασίας, των επενδύσεων, της φορολογίας, κλπ. Την ίδια ώρα καταδικάζουν τους εργάτες στη φτώχεια, στην ανεργία, με την επίκληση της οποίας προωθούν τις ανατροπές εργασιακών δικαιωμάτων.

Αυτό ακριβώς γίνεται και στην περίπτωση της ΕΝΚΛΩ σήμερα. Ο Λαναράς και οι πιστώτριες τράπεζες (Εθνική, Εμπορική, Alpha Bank, Eurobank), που τα τελευταία χρόνια έχουν μπει στον όμιλο, τσεπώνουν χρήμα για να διασφαλίζουν τα κέρδη τους και οι εργάτες χάνουν τη δουλειά τους.

Αρχικά, λοιπόν, στη δεκαετία του '90, ο Λαναράς χρηματοδοτήθηκε με 4,7 δισ. δραχμές για να στήσει εργοστάσια σε Σκόπια, Αλβανία και Βουλγαρία, όπου έφτασε να απασχολεί 2.500 εργαζόμενους, εκμεταλλευόμενος τη φθηνή εργατική τους δύναμη. Την ίδια περίοδο επιδοτήθηκε για να κάνει επενδύσεις στη Θράκη, και χρησιμοποίησε το προνόμιο της επιδοτούμενης εργασίας, δηλαδή τζάμπα Ελληνες εργάτες στα εργοστάσιά του. Το 2004 ενισχύθηκε με 23 εκατ. ευρώ για να εξυγιάνει τον όμιλο, να σώσει τα εργοστάσια, να μην απολύσει τους εργάτες. Ακολούθησε κλείσιμο της «Τρικολάν», των «Κλωστηρίων Β'», της «Ολυμπιακής» στη Νάουσα, 250 εργάτες στην ανεργία. Ταυτόχρονα, απέλυσε περίπου 150 εργαζόμενους από τα εργοστάσιά του στην Κομοτηνή (ΦΑΝΚΟ) και στον Εβρο (πρώην «ΟΤΤΟ Εβρος»). Το 2008 εξασφάλισε νέα χρηματοδότηση ύψους 35 εκατ. ευρώ με εγγύηση του δημοσίου, για να προχωρήσει το σχέδιο εξυγίανσης για τη βιωσιμότητα της επιχείρησης. Ακολούθησε λουκέτο στα εργοστάσια της Θεσσαλονίκης (πρώην Δούδος), του Εβρου (πρώην ΟΤΤΟ) και των βαφείων στα Οινόφυτα, 200 εργάτες στην ανεργία. Στο μεταξύ, έχει ανακοινώσει 190 ακόμη απολύσεις στα εργοστάσια της Νάουσας και της Κομοτηνής. Σήμερα ο όμιλος ζητά επανεπικαιροποίηση του Επιχειρησιακού Σχεδίου, δηλαδή νέα χρηματοδότηση.

Καταρρίπτεται απόλυτα ο μύθος πως η στήριξη του εργοδότη θα σώσει τους εργάτες από την απόλυση ή την επίθεση στα εργασιακά τους δικαιώματα. Αποκαλύπτεται ο ρόλος του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού που καλλιεργεί συνειδητά τέτοιου είδους αυταπάτες, προβάλλοντας παράλληλα το σκουπιδοτενεκέ των προγραμμάτων μερικής απασχόλησης ως λύση στο πρόβλημα της ανεργίας για τους εργαζόμενους. Βάζει πλάτη στη σύνθλιψη των δικαιωμάτων, σε μείωση των απαιτήσεων - διεκδικήσεων, καλλιεργεί το συμβιβασμό και την υποταγή στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Γι' αυτό ακριβώς είναι εχθρικός για την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της.

Την ίδια ώρα που οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρηματοδοτούν και στηρίζουν απλόχερα τον βιομήχανο και τους τραπεζίτες, στους εργάτες, που μένουν άνεργοι ως αποτέλεσμα της πολιτικής τους, πετούν ψίχουλα ελεημοσύνης, θέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου και μερικής απασχόλησης, που στη συνέχεια τους επιστρέφουν στην ανεργία. Καταδικάζουν τους εργάτες με 20 και 30 χρόνια δουλειά, με 8.000, 9.000 και 10.000 ένσημα να μην έχουν εισόδημα, σύνταξη, ούτε καν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Προσπαθούν να τους κλέψουν την αξιοπρέπεια και στερούν από τα παιδιά τους το δικαίωμα στη μόρφωση, στη ζωή.

Το ΚΚΕ και οι δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, το ΠΑΜΕ, η ΟΕΚΙΔΕ, το Εργατικό Κέντρο Νάουσας, έγκαιρα προειδοποίησαν πως αυτή η πολιτική δεν μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα για τους εργάτες. Είναι ανίκανη να δώσει λύση που θα ικανοποιεί τις ανάγκες του λαού για δουλειά, εισόδημα, σύνταξη, κλπ.

Καλούν τον εργαζόμενο λαό, τη νεολαία, να οργανώσουν τον αγώνα τους, απαιτώντας να πληρώσουν ο Λαναράς και οι τράπεζες από τα κέρδη που αποκόμισαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, να μη χαθεί καμία θέση εργασίας, να μη γίνει καμία απόλυση, να μην αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις. Επέμεναν και συνεχίζουν να παλεύουν για να λειτουργήσουν τα εργοστάσια, να μην αποδυναμωθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.

Κατέθεσαν προτάσεις για την ουσιαστική προστασία όλων των ανέργων, που πρέπει να γίνουν υπόθεση της συσπείρωσης και της πάλης όλων των ανέργων, των εργαζομένων, συνολικά του εργατικού λαϊκού κινήματος. Αιτήματα άμεσης διεκδίκησης, που μπορούν προσωρινά να ανακουφίσουν τους άνεργους, υλοποιήσιμα στο έδαφος της καπιταλιστικής πραγματικότητας.

Τα βασικότερα από αυτά είναι:

• Το επίδομα ανεργίας να παρέχεται σε όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις και περιορισμούς.
• Το ύψος του επιδόματος ανεργίας να είναι στο 80% του βασικού μισθού των 1.400 ευρώ που διεκδικεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
• Το διάστημα της ανεργίας να αναγνωρίζεται ως συντάξιμος χρόνος, χωρίς επιβάρυνση των ανέργων. Οι απολυμένοι που έχουν συμπληρώσει το 50ό έτος της ηλικίας τους και παραμένουν άνεργοι επί 2 χρόνια και έχουν συμπληρώσει 4.050 μέρες ασφάλισης να δικαιούνται πλήρη σύνταξη, κύρια και επικουρική.
• Καθ' όλη τη διάρκεια της ανεργίας, οι άνεργοι και τα μέλη της οικογένειάς τους να έχουν πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
• Σ' αυτό το πλαίσιο, προστίθεται και η λήψη ειδικών μέτρων προστασίας για τους απολυμένους που σπουδάζουν παιδιά, ή έχουν πάρει δάνεια. Το «κόστος» για την εφαρμογή αυτών των μέτρων μπορεί να καλυφθεί με αύξηση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων στο 45%.

Ταυτόχρονα, όμως, με τη διεκδίκηση των μέτρων για την προστασία των ανέργων, οι εργαζόμενοι καλούνται να συνειδητοποιήσουν ότι ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας μπορεί να υπάρξει μόνο στα πλαίσια μιας άλλης οργάνωσης της κοινωνίας, όπου τα βασικά μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, με ολόπλευρη στήριξη των παραγωγικών συνεταιρισμών, των μικροπαραγωγών της πόλης και του χωριού, στα πλαίσια ενός εθνικού σχεδίου, με κριτήριο τα συμφέροντα της χώρας και των εργαζομένων.