Με την Πρόταση Νόμου «Ρυθμίσεις για τις εργασιακές σχέσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στη βάση της αρχής της πλήρους και σταθερής δουλειάς για όλους με δικαιώματα», το ΚΚΕ ζητάει: Μονιμοποίηση των συμβασιούχων ορισμένου και αορίστου χρόνου και των συνδεομένων με συμβάσεις έργου που υποκρύπτουν σχέση εξαρτημένης εργασίας, καθώς και των απασχολουμένων μέσω προγραμμάτων stage στο δημόσιο τομέα, κατάργηση των προγραμμάτων stage στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ρυθμίσεις για τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου στον ιδιωτικό τομέα, κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Στην Αιτιολογική Εκθεση επί της αρχής, σημειώνεται:

Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής εκφράζει τις ανάγκες του εκμεταλλευτικού συστήματος και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων για αύξηση της κερδοφορίας τους, με στρατηγικό στόχο την επικράτηση στον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία κ.λπ. Ο πιο πάνω στρατηγικός στόχος ανάγλυφα αποτυπώνεται στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Λισαβόνας του 2000 (Στρατηγική Λισαβόνας) και όσες επακολούθησαν για την επίσπευση των μέτρων ενίσχυσης του κεφαλαίου, με στόχο να γίνει η ΕΕ ισχυρότερη οικονομική δύναμη από τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα μέχρι το 2010.

Πολύ περισσότερο, σε συνθήκες διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, τα μονοπώλια επιχειρούν να ξεπεράσουν την κρίση μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και την περαιτέρω μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Την ίδια στιγμή που τα κόμματα του κεφαλαίου, στην πατρίδα μας το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, εφαρμόζουν απαρέγκλιτα την πιο πάνω πολιτική, προσπαθούν με ψεύτικα επιχειρήματα και ψευδεπίγραφους στόχους, όπως αυτών της "αξιοκρατίας", της "πάταξης του ρουσφετιού", της εξασφάλισης δήθεν δουλειάς για όλους, της εξυπηρέτησης δήθεν των αναγκών μερίδας των εργαζομένων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντα πλήρους και σταθερής εργασίας, όπως οι παντρεμένες με παιδιά γυναίκες, επιχειρούν να αμβλύνουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων, να καθηλώσουν το εργατικό, το λαϊκό κίνημα, το κίνημα της νεολαίας, ώστε να περάσουν τα μέτρα που παίρνουν υπέρ του κεφαλαίου με τις λιγότερες δυνατές αντιστάσεις, να αποκρύψουν και να συσκοτίσουν τον πραγματικό χαρακτήρα των μέτρων και την πιο πάνω βασική τους στόχευση.

Αξιοποιούν γι' αυτό τη συμφωνία, την ανοχή ή ακόμα και την επιμέρους διαχειριστικού χαρακτήρα κριτική και των άλλων κομμάτων του "ευρωμονόδρομου", καθώς επίσης και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.λπ.) και τον λεγόμενο "κοινωνικό διάλογο", που από κοινού με αυτές προωθούν στις πλάτες των εργαζομένων.

Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της πιο πάνω εκτίμησης είναι το ζήτημα της, προωθούμενης από την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κατάργησης των προγραμμάτων stage στο Δημόσιο και της διατήρησής τους στον ιδιωτικό τομέα, όλα αυτά δε στο όνομα της αξιοκρατίας, της πάταξης της ρουσφετολογίας, της υπεράσπισης της αξιοπρέπειας των εργαζομένων.

Στην πραγματικότητα, καταπατά το δικαίωμα στην πλήρη - σταθερή εργασία και οδηγεί (καταδικάζει) στην ανεργία χιλιάδες γυναίκες, νέους και νέες, στο όνομα του περιορισμού των κρατικών δαπανών και των ελλειμμάτων για τα οποία ουδεμία ευθύνη φέρουν οι εργαζόμενοι. Ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετεί και τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν ανασφάλιστο και με εξευτελιστικές αμοιβές εργατοϋπαλληλικό προσωπικό.

Η πρακτική αυτή κινείται στα πλαίσια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων της ΕΕ, συνδέεται και με την εκμετάλλευση της μαθητείας, που χρησιμοποιείται και θα χρησιμοποιηθεί ακόμα περισσότερο για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και το χτύπημα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, διαστρεβλώνοντας την πραγματική ουσία της μαθητείας, όταν και όπου αυτή είναι αναγκαία.

Δηλωτική του υπονομευτικού επί της ουσίας χαρακτήρα των παρεμβάσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σχετικά με τα δικαιώματα ειδικότερα των εργαζομένων ορισμένου χρόνου, ειδικότερα στο δημόσιο τομέα, είναι και η ρύθμιση του αρ. 103 παρ. 8 Σ που προωθήθηκε από κοινού από τα δύο πιο πάνω κόμματα, με την ανοχή του ΣΥΝ κατά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται η από τον νόμο μονιμοποίηση των συμβασιούχων ή η μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου.

Η δουλειά είναι δικαίωμα, υπέρτερο δικαίωμα, πάγια και διαρκής ανάγκη που δεν μπορεί κανείς να την αντιμετωπίσει ως ευκαιρία και ως αντικείμενο διαγωνισμών.

Το ΚΚΕ αντιτάσσεται και θα αντιταχθεί σε κάθε προσπάθεια συκοφάντησης και ενοχοποίησης του δικαιώματος στην πλήρη - σταθερή εργασία με δικαιώματα, σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Στα πλαίσια αυτής της γενικότερης πολιτικής του, το ΚΚΕ προτείνει μια σειρά από μέτρα, τα οποία κινούνται στις πιο κάτω κατευθύνσεις:

-- Ενιαία σχέση εργασίας, αυτή της σχέσης δημοσίου δικαίου.

-- Μονιμοποίηση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, όλων των εργαζομένων που στην πράξη παρέχουν εξαρτημένη εργασία, με τη μετατροπή όλων των συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας (συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου ορισμένου ή αορίστου χρόνου, συμβάσεις έργου, κ.λπ.), σε συμβάσεις εργασίας δημοσίου δικαίου.

-- Επαναδιορισμός, με σύμβαση εργασίας πλέον δημοσίου δικαίου, υπό ορισμένες εύλογες προϋποθέσεις, εκείνων των εργαζομένων που στην πράξη παρείχαν εξαρτημένη εργασία και των οποίων η σχέση εργασίας έληξε.

-- Κατάργηση των προγραμμάτων stage και μονιμοποίηση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, του προσωπικού που παρέχει ή παρείχε τις υπηρεσίες του μέσα από τα καταργούμενα προγράμματα.

-- Αναγνώριση ως προϋπηρεσίας για όλες τις συνέπειες, εργασιακές, ασφαλιστικές, συνταξιοδοτικές, όλου του χρονικού διαστήματος που το πιο πάνω προσωπικό προσέφερε τις υπηρεσίες του και ταυτόχρονη απαγόρευση χειροτέρευσης της θέσης του.

-- Κάλυψη των κενών αλλά και των νέων θέσεων που απαιτούνται για την ικανοποίηση των αναγκών με το απαραίτητο προσωπικό με σχέση δημοσίου δικαίου.

-- Περιορισμός στο ελάχιστο, σε καθορισμένες περιπτώσεις, υπό αυστηρές προϋποθέσεις, και μόνο κατ' εξαίρεση της σχέσης εργασίας ορισμένου χρόνου.

-- Επέκταση της μονιμοποίησης και του επαναδιορισμού και στο προσωπικό των ΔΕΚΟ και άλλων επιχειρήσεων ελεγχόμενων αμέσως ή εμμέσως από το Δημόσιο, ανεξάρτητα εάν είναι εισηγμένες ή όχι στο Χρηματιστήριο, καθώς και στις επιχειρήσεις των ΟΤΑ.

-- Κατάργηση της μερικής απασχόλησης και μετατροπή της σχέσης των μερικώς απασχολούμενων σε σχέση δημοσίου δικαίου πλήρους απασχόλησης.

-- Μετατροπή όλων των υφιστάμενων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου σε αορίστου, με προοπτική την πλήρη και ουσιαστική κατοχύρωση της σχέσης εργασίας αορίστου χρόνου.

-- Κατάργηση των προγραμμάτων stage και εξασφάλιση της δουλειάς των απασχολούμενων με τα καταργούμενα προγράμματα στους ίδιους εργοδότες, με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου.

-- Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας στον ιδιωτικό τομέα (ειδικές μορφές απασχόλησης, όπως συμφωνίες αμοιβής με το κομμάτι - φασόν -, μερική απασχόληση, εκ περιτροπής απασχόληση, τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ενοικίαση εργαζομένων). Εξασφάλιση της εργασίας των εργαζομένων με τις καταργούμενες ελαστικές σχέσεις στους ίδιους εργοδότες, με σχέσεις εργασίας αορίστου χρόνου.

-- Κατάργηση των Ιδιωτικών Γραφείων Συμβούλων Εργασίας και των Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης, δηλαδή όλων των δουλεμπορικών γραφείων που εκμεταλλεύονται την αγωνία χιλιάδων, νέων κυρίως, ανθρώπων για δουλειά.

Η νομοθετική παρέμβαση του ΚΚΕ στοχεύει στην άρση της φαλκίδευσης των εργασιακών και κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων που παρατηρείται στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.

Στα πλαίσια αυτά προτείνει και την κατάργηση του αρ. 103 παρ. 8 του Συντάγματος, που αναφέρεται στην απαγόρευση μονιμοποίησης ή της μετατροπής των συμβάσεων των εργαζομένων ορισμένου χρόνου στο Δημόσιο σε αορίστου χρόνου.

Παράλληλα, παλεύει για τη διεύρυνση των εργασιακών και κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Το σύνθημα, που πρέπει να αποτελέσει στόχο πάλης του εργατικού, του λαϊκού κινήματος γενικότερα, "πλήρης - μόνιμη δουλειά για όλους με δικαιώματα", είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Το ΚΚΕ, εκτιμά περαιτέρω ότι για την ουσιαστική επίλυση των προβλημάτων που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις του συνόλου των εργαζομένων, στη βάση της ικανοποίησης, μέσω της εργασίας τους, των σύγχρονων αναγκών τους, απαιτείται η οργανωμένη πάλη τους, με περιεχόμενο την αντίσταση στις αντεργατικές πολιτικές, αλλά και την κατοχύρωση και περαιτέρω διεύρυνση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους, κάτι που σχετίζεται με την αλλαγή των συσχετισμών σε συνδικαλιστικό, αλλά και γενικότερα σε πολιτικό επίπεδο, σε επίπεδο εξουσίας.