(Του συνεργάτη μας

ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ).--

ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΑΡΑΒΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

«Αλαντίν»

Ενα παραμύθι από τις «Χίλιες και μια νύχτες»

σε διασκευή Ανδρης Θεοδότου

στο «ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ»

από την Παιδική του Σκηνή

Πρόκειται για μια υπέροχη θεατρική παράσταση του κλασικού λαϊκού παραμυθιού «Ο Αλαντίν και το μαγεμένο λυχνάρι» από τη σειρά των αραβικών παραμυθιών «Χίλιες και μια νύχτες» της Σεχραζάτ ή Χαλιμάς. Τα παιδιά/ θεατές που είδαν ήδη την παράσταση ευτύχησαν, αφού το επιτελείο των συντελεστών της είναι και πλούσιο και εκλεκτό. Η Ανδρη Θεοδότου κατόρθωσε μια θαυμάσια θεατρική διασκευή, τη σκηνοθεσία - όπως πάντοτε - επινόησε με πολλά και ενδιαφέροντα ευρήματα ο Δημ. Δεγαΐτης, τα αραβικής έμπνευσης σκηνικά είναι του Πάρι Μέξη, ο οποίος μαζί με την Εύη Καλογηροπούλου είχαν την ευθύνη για τα υπέροχα κοστούμια, η μουσική που ταξιδεύει στα βάθη της Ανατολής τους θεατές είναι του Νίκου Τσέκου (όλοι οι ηθοποιοί τραγουδούν περίφημα, ακόμη και με διφωνίες), οι χορογραφίες (καλοδουλεμένα μπαλέτα) είναι ευθύνη της Λίας Τσολάκη και οι υποβλητικοί φωτισμοί του Κωστή Καπελώνη. Αποκλείω την τυχαία συγκυρία, αλλά βλέπω πίσω απ' όλα το ταλέντο, τη φαντασία, το πείσμα και την εργατικότητα του σκηνοθέτη, του μαέστρου της συλλογικής υπόθεσης. Ολοι οι ηθοποιοί απέδωσαν τους ρόλους τους με υποδειγματικό τρόπο. Ξεχώρισαν, κατά τη γνώμη μου, ο Πάρις Θωμόπουλος (Φρουρός Α΄ , Το Χαλί, Χαρόν), αλλά την παράσταση έκλεψαν ο Σαμψών Φύτρος (σπουδαίο ταλέντο, στο ρόλο: Τζίνι του λυχναριού) και η Ανδρη Θεοδότου (αποκάλυψη για μένα, στο ρόλο: Τζίνι του δακτυλιδιού). Κανείς δεν υστέρησε.

Η ατμόσφαιρα ήταν μαγευτική/ ονειρική. Η σύγκρουση του καλού με το κακό ήταν διάχυτη σκηνοθετικά, όπως διάχυτα ήταν τα συναισθήματα των παιδιών και γονιών. Το χιούμορ πλημμύριζε τους διαλόγους, λεπτό και καλοδουλεμένο, δοσμένο μέσα από διάφορες παραμυθιακές καταστάσεις και επεισόδια, με στοιχεία παντομίμας, θεατρικού παιχνιδιού και σωματικού θεάτρου.

Τα σκηνικά, αν και αφαιρετικά, έδιναν την εντύπωση, με τα διάφορα αντικείμενα που μπαινόβγαιναν αδιάκοπα στη σκηνή, ότι τελικά ήταν πλουσιότατα. Εξαίρω ιδιαίτερα το πρωτότυπο εύρημα των «ανθρώπινων κατασκευών», όπου κατάλληλα τοποθετημένα τα σώματα όλων των ηθοποιών έδιναν την αίσθηση δημιουργίας: σπηλιάς, ταμειακής μηχανής, σιντριβανιού, καμήλας, ήλιου που βασιλεύει, πύλης κήπου (και με πανιά), τρεις βρύσες με κεφάλια λιονταριών, δέντρων με καρπούς, καραβανιού, βουνού, πιθαριού κ.ά.

Η διανομή των ρόλων, εκτός από τους προαναφερθέντες, είναι: Κώστας Βελέντζας (Σερίφ, Ράφτης, Σουλτάνος), Α. Θεοδότου (επίσης: Φακίρης, Υπηρέτρια), Σ. Φύτρος (επίσης: Εμπορος χαλιών, Ράφτης), Θαν. Ακοκκαλίδης (Αλαντίν), Βασ. Λέμπερος (Αμίρ, Μάγος, Φρουρός Β΄ ), Ειρήνη Στρατηγοπούλου (με μελωδικότατη φωνή - Κοπέλα, Πριγκίπισσα), Αναστασία Γεωργοπούλου (Γυναίκα Β΄ , Μάνα), Αλ. Πέρρος (Κάσιμ, Ράφτης, Βεζίρης), Βένια Σταματιάδη (Γυναίκα Α΄ , Υπηρέτρια).

Μια αντάξια της Ιστορίας του «Θεάτρου Τέχνης» παράσταση, που προτείνω να δουν παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικοί. Το Πρόγραμμα της παράστασης είναι πολύ κατατοπιστικό και αισθητικά υπέροχο, με πλούσιο φωτογραφικό και θεωρητικό/ ιστορικό υλικό!

ΤΟΥΛΑ ΚΑΚΚΟΥΛΗ

«Ο Λουδοβίκος ντε Λυκ... και η Κοκκινοσκουφίτσα»

στο «ΘΕΑΤΡΟ ΕΛΥΖΕ»

από την «ΠΑΛΚΟ ΚΟΜΜΕΝΤΙΑ»

Πιστεύω ότι η Κριτική Θεάτρου, αν και είναι υποκειμενική αφού ο κριτικός εκφράζει προσωπικές του απόψεις, πρέπει να διαθέτει αντικειμενικά στοιχεία, εκφρασμένα με φίλτρο τη λογική, περισσότερο, και λιγότερο το συναίσθημα, ή έστω με μέτρο και από κοινού. Επίσης, ο κριτικός πρέπει να είναι καλοπροαίρετος, έχοντας ως σκοπό με τα κείμενά του, όταν βέβαια τα δημοσιεύει, να πληροφορήσει, να προβληματίσει, να εκφράσει απόψεις, προτάσεις, ιδέες κ.ο.κ., ν' ανοίξει ένα διάλογο μεταξύ των συντελεστών μιας παράστασης και των θεατών της, χωρίς αλλότριες σκέψεις ή κακόβουλες και λιβελογραφικές διαθέσεις.

Ο έμπειρος και καλός ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, Μάρκος Λεζές, αποφάσισε ν' αποκτήσει δικό του θίασο για παιδιά και φέτος ανεβάζει, σε δική του σκηνοθεσία, ένα έργο της Κύπριας δασκάλας και δραματουργού Τούλας Κακκουλή.

Η επιλογή του έργου και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της παράστασης, μου δημιούργησαν θετικά και αρνητικά συναισθήματα και προβληματισμούς: Εχουμε το δικαίωμα να διασκευάζουμε κατά το δοκούν, κλασικά λαϊκά παραμύθια, τα οποία έχουν δημιουργηθεί από το λαϊκό υποσυνείδητο, διατηρώντας μέχρι σήμερα τους συμβολισμούς τους και παραπέμποντάς μας στην κοινωνική, ιστορική και οικονομική τους αφετηρία δημιουργίας τους και στην τότε κοινωνική λειτουργικότητά τους; `Η, έστω, αν επιχειρηθεί κάποια υπέρβαση του μύθου, δεν απαιτείται, άραγε, πολύ δυνατή συγγραφική πέννα; Οπως και σε άλλες παραστάσεις, βέβαια, έτσι κι εδώ, έχουμε, κατά σημεία, μέτρια υποκριτική δεινότητα από ορισμένους ηθοποιούς, ένα παραδοσιακό σκηνικό χωρίς φαντασία, εκκωφαντική μουσική (αυτό μπορεί να βελτιωθεί), με έντονη και μονότονη ρυθμικότητα (νομίζω ότι η μελωδικότητα κάποιων τραγουδιών κρίνεται απαραίτητη, κατά σημεία, με ηπιότερους και πιο αργούς ρυθμούς). Εκφράζω και πάλι την προσωπική μου άποψη για ζωντανό (και όχι μαγνητοφωνημένο) τραγούδι από καλλίφωνους ηθοποιούς. Η σκηνοθετική ευρηματικότητα κάπως περιορισμένη, δε βοηθά στο πέταγμα της φαντασίας, δεν ερεθίζει τα παιδιά αισθητικά, ενώ σε άλλα σημεία είναι αρκετά καλή. Προτείνω ότι ο Λουδοβίκος ντε Λυκ, ρόλο τον οποίο υποκρίνεται ο ταλαντούχος Γιώργος Δουρής (ξεχώρισε η ερμηνεία του), δεν πρέπει να απευθύνεται τόσο συχνά στα παιδιά (επιθεωρησιακή τεχνική, παρά διαδραστικό θέατρο), διότι διακόπτεται η ομαλή ροή της παράστασης και δημιουργείται οχλοβοή. Επίσης, πρέπει ν' αποφεύγεται η συνεχής ένταση της φωνής, ορισμένων ρόλων, που δημιουργούν εκνευρισμό στην πλατεία.

Η παράσταση διαθέτει αρκετά θετικά στοιχεία, τα οποία με σκληρή δουλειά είναι δυνατό να πολλαπλασιαστούν και οι όποιες αδυναμίες να βελτιωθούν. Το πιστεύω και το ελπίζω, αφού η παραγωγή συνεργάζεται με έμπειρους και αποδεδειγμένα ικανούς συντελεστές: τον ταλαντούχο σκηνοθέτη Μ. Λεζέ, τον μουσικό Σταμάτη Χρήστου, τον σκηνογράφο Χάρη Σεπεντζή και την ενδυματολόγο Μάγδα Παρασκευά. Τους ρόλους αποδίδουν, με καλά και βελτιώσιμα στοιχεία, οι εξής: Κατερίνα Χλόη (Κοκκινοσκουφίτσα), Σούλα Διακάτου (Μητέρα - Γιαγιά), Πέτρος Πέτρου (Παραμυθάς - Κυνηγός - Α΄ Πουλί), Μάνος Αντωνίου (Μάρκος, Β΄ Πουλί).

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

«Κωμωδία στον πλανήτη Δία»

Από το θίασο «ΘΕΑΤΡΟΠΑΙΧΝΙΔΙ»

Είχα και εξακολουθώ να έχω την άποψη ότι οι επαγγελματικές παραστάσεις οφείλουν να παίζονται στο φυσικό τους χώρο, που είναι το θέατρο. Τα περιφερόμενα «μπουλούκια» ανήκουν στο χώρο της Ιστορίας του Θεάτρου. Κι όμως ορισμένοι επιμένουν να περιφέρονται από σχολείο σε σχολείο και να δίνουν παραστάσεις, με υποτυπώδη και πενιχρά μέσα, μια και δεν υπάρχουν χρήματα για ενοικίαση αίθουσας, σκηνικά και κοστούμια, για την αμοιβή πολυμελούς επιτελείου ηθοποιών και των άλλων συντελεστών της παράστασης. Η βιοπάλη, λοιπόν, τροχοπέδη στην αισθητική/ καλλιτεχνική ποιότητα; Μπορεί, όμως, και να μην είναι αναγκαίο κακό.

Ο παρουσιαζόμενος θίασος ιδρύθηκε το 1995, είναι οικογενειακός (πατέρας και γιος, ο Ανδρέας και ο Μάξιμος Παπαδόπουλος). Σκηνή; Η αίθουσα ενός Δημοτικού Παιδικού Σταθμού. Σκηνικά; Δυο υφάσματα. Υλικά; Δυο φιγούρες (Πασάς και Χατζηαβάτης) από το Θέατρο Σκιών (χωρίς μπερντέ και σκιές), δυο προβολείς, μαγνητόφωνο, δυο κούκλες (λιοντάρι και ποντίκι, του αισώπειου μύθου), δυο - τρία κοστούμια. Με πολλούς αυτοσχεδιασμούς, με στοιχεία παντομίμας και με κινήσεις και γκριμάτσες κλόουν, με αφηγήσεις παραμυθιών, ως πρόλογο (κάπως εκτενέστερο του δέοντος), ο Γαλακτίνος και Φρουτολίνος προσπαθούσαν - ομολογουμένως με επιτυχία - μέσα από καταστάσεις φαρσοκωμωδίας (και πολύ ιδρώτα), να κρατήσουν την προσοχή και το ενδιαφέρον των λιλιπούτειων θεατών, ηλικίας 2,5 έως 5 χρόνων.

Βασικός θεματικός καμβάς υπήρχε, όπως και μύθος: Το ταξίδι ενός φιλόδοξου ανθρώπου με πύραυλο στον πλανήτη Δία για να κερδίσει χρήματα και δόξα. Τα φιλειρηνικά και κοινωνικά μηνύματα, όμως, δεν έβγαιναν αβίαστα, μέσα από την πλοκή του μύθου και τη δράση των ηρώων, αλλά με ηθικο-διδακτικό διάλογο του Γαλακτίνου με τα προνήπια, προφανώς διότι οι ηθοποιοί υπέθεταν ότι τα νήπια δε θα τα κατανοήσουν. Οι ήρωες, η δράση και ο λόγος τους, αναμφίβολα, αποτελούν πρότυπο για νήπια και παιδιά. Δε χρειάζονται άλλα λόγια, και μάλιστα διαρκούσης της παράστασης. Οι όποιες μεταφυσικές αναφορές, κατά τη γνώμη μου, ήταν παράκαιρες και μη συμβατές με τον ψυχο-πνευματικό κόσμο των νηπίων.

Ιδίως, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος διαθέτει υποκριτικές ικανότητες, αεικίνητος και επικοινωνιακός, καθώς είναι, μπορεί να σταθεί επάξια σε επαγγελματικούς θιάσους.

Παραθέτω λίγους στίχους, από τα τραγούδια που ακούστηκαν στην παράσταση: Το ποντικάκι απευθυνόμενο στο λιοντάρι: «Και τώρα άρχοντα τρανέ / ποτέ μη λησμονείς / πως τη βοήθεια ενός μικρού / μπορεί να χρειαστείς.» και «Μωαμεθανοί και Χριστιανοί θα ζουν αρμονικά / και δε θα βλέπουμε ξανά πολέμους και φωτιά. / Ειρήνη θα μοσχοβολά σαν χίλια άσπρα κρίνα / ποτέ δε θα πεθαίνουνε παιδιά από την πείνα».