Η αδιαπραγμάτευτη πορεία πλεύσης στη στρατηγική των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων», η ιδεολογικοπολιτική ενότητα στη βάση του «κοινωνικού φιλελευθερισμού» και, ταυτόχρονα, η άγρια διαμάχη για την εξουσία, χαρακτήρισαν το έκτακτο συνέδριο της ΝΔ, που ενέκρινε την αλλαγή του Καταστατικού, ώστε ο νέος αρχηγός να εκλεγεί από τη βάση στις 29 του μήνα.

Ο εσωκομματικός πόλεμος για την ηγεσία εισήλθε μετά το συνέδριο σε νέα φάση, με τους δύο επικρατέστερους υποψηφίους να διαγκωνίζονται για το ποιος είναι ικανότερος να επαναφέρει το κόμμα σε τροχιά κυβερνητικής εξουσίας. Προκειμένου να αναπτερώσουν τις «ελπίδες» της κομματικής βάσης και να εγκλωβίσουν λαϊκές συνειδήσεις, οι δύο υποψήφιοι κατέφυγαν σε «φιλολαϊκές» κορόνες και μάσκες, χωρίς φυσικά να κάνουν βήμα πίσω από την πολιτική «των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων» που εφάρμοσε η κυβέρνηση Καραμανλή, δεσμευόμενοι, μάλιστα, ότι θα αποτελέσουν τον «μπούσουλα» της αντιπολιτευτικής τακτικής που θα ακολουθήσουν.

Οι «δύο τακτικές», που παρουσίασαν για την επάνοδο στην εξουσία, περνούν πάνω από την κατεδάφιση των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων και τη στήριξη της κερδοφορίας των μονοπωλίων, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκουν να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια με ψεύτικες υποσχέσεις, χρεοκοπημένα φιλελεύθερα οράματα και φιλολαϊκές κορόνες.

Η βασική επιδίωξη των δύο επικρατέστερων υποψηφίων είναι να καλλιεργήσουν ψευδαισθήσεις ότι τάχα μπορεί ένα σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα να συμβιβάσει τα συμφέροντα της αγοράς και των μονοπωλίων με αυτά των λαϊκών στρωμάτων, πουλώντας εκ νέου το χιλιοειπωμένο παραμύθι περί «ευημερίας για όλους». Οι «διαφορές» και η πόλωση μεταξύ της Ντ. Μπακογιάννη και του Αντ. Σαμαρά εξαντλούνται στη μέθοδο που θα εφαρμόσουν για την ανασυγκρότηση του κόμματος και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την επάνοδο στην εξουσία.

Από τις ομιλίες των δύο υποψηφίων στο συνέδριο προκύπτει αβίαστα απόλυτη ταύτιση στην ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία του κόμματος και την αντιπολιτευτική τακτική που πρέπει να ακολουθηθεί, με φραστικές και δημαγωγικού χαρακτήρα διαφοροποιήσεις σε ορισμένα επιμέρους θέματα.

Ειδικότερα:

-- Η Ντ. Μπακογιάννη επανέλαβε ότι «δεν έχουμε ανάγκη νέας ιδεολογίας: Είναι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, τον οποίο όμως πρέπει να υπερασπιζόμαστε με αυτοπεποίθηση και να κερδίζουμε τις μάχες των ιδεών». Στο επίπεδο της πολιτικής πρακτικής, τόνισε ότι «η ΝΔ πρέπει να προτείνει μια νέα στρατηγική μεταρρυθμίσεων», στην οποία φρόντισε να βάλει φιλολαϊκή μάσκα λέγοντας ότι «έχει στόχο μια πιο σύγχρονη και δίκαιη κοινωνία». Υπερασπίστηκε την πολιτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση της ΝΔ τονίζοντας ότι «ότι το έργο και την προσφορά του Κ. Καραμανλή είμαι αποφασισμένη να το υπερασπιστώ», ενώ χαρακτήρισε ως σοβαρότερο λάθος την «καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων». Την ίδια στιγμή, προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις περί «κοινωνικής αναλγησίας», αναφερόμενη σε «ισχυρούς του χρήματος που αντί να δημιουργούν επιδιώκουν υπέρμετρα κέρδη μέσα από τις σχέσεις τους από το κράτος», για «ακραία ανισότητα ευκαιριών που αναιρεί τα ίδια τα θεμέλια της δίκαιης κοινωνίας» και για «κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη».

-- Ο Αντ. Σαμαράς εμφανίστηκε υπέρμαχος της «μάχης των ιδεών», υπογραμμίζοντας την ανάγκη «να ξαναβρούμε την ιδεολογική μας ταυτότητα», που δεν είναι άλλη, βέβαια, από την κυρίαρχη ιδεολογία. Επιχειρώντας να την εξωραΐσει, ο υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ υποστήριξε ότι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός «παντρεύει την πατρίδα με την ανταγωνιστικότητα», καθώς και την «ανάπτυξη με την κοινωνική δικαιοσύνη». Αναφερόμενος στο ρόλο του κράτους, είπε ότι θα είναι ρυθμιστής των κανόνων προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος και όχι «απλώς νυχτοφύλακας που να βοηθάει τους ισχυρούς να γίνονται ισχυρότεροι σε βάρος των πολλών». Μάλιστα, υποστήριξε ότι όλες αυτές οι ιδέες μπορούν να υποστηριχθούν από ένα «μεγάλο λαϊκό κίνημα αναγέννησης της χώρας», ξεχνώντας, βέβαια, ότι αυτά τα φιλελεύθερα ιδεολογήματα έχουν χρεοκοπήσει στην πράξη εδώ και πολύ καιρό.

Η κόντρα μεταξύ των δύο υποψηφίων που αναδείχθηκε με θόρυβο στο συνέδριο, αφορούσε το «δρόμο» για την επάνοδο στην εξουσία. Η Ντ. Μπακογιάννη τάσσεται υπέρ ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος και μιας διεύρυνσης προς τα δεξιά και αριστερά, ενώ ο Αντ. Σαμαράς ενός «καθαρού κεντροδεξιού κόμματος», που δε θα μετακινηθεί προς το ΠΑΣΟΚ όπως είπε, ακολουθώντας τη «νικηφόρα» τακτική των Σαρκοζί και Ομπάμα. Από την πλευρά του, ο Κ. Καραμανλής υπεραμύνθηκε των «βαθιών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», επισημαίνοντας ιδιαίτερα την «επιτακτική αναγκαιότητα για συνέχιση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης», καθώς και της «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης».