Τρίτη 14 Νοέμβρη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ
Το ρίσκο και ο λογαριασμός

Ηπολιτική που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση έναντι της Τουρκίας κρύβει μεγάλο ρίσκο, πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορούν να αντέξουν οι πλάτες του υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αφελώς (;) σπεύδει να το αναλάβει. Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης στηρίζεται σε μια επισφαλή υπόθεση εργασίας: Οτι η Αγκυρα έχει αποφασίσει να ακολουθήσει το δρόμο προς την ΕΕ. Ταυτόχρονα, με βάση αυτή την υπόθεση εργασίας, η κυβέρνηση προχωρά σε μια εξίσου επισφαλή εκτίμηση: Οτι η πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ προδικάζει αλλαγή σε πάγιες θέσεις της εξωτερικής πολιτικής της Αγκυρας για το Αιγαίο και την Κύπρο. Είναι φανερό ότι δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει ως δεδομένο ούτε ότι η Αγκυρα έχει αποφασίσει να βαδίσει «δυτικά» ούτε πολύ περισσότερο ότι η πορεία της προς αυτή την κατεύθυνση θα σημάνει την εγκατάλειψη πάγιων θέσεων για συγκυριαρχία στο Αιγαίο και νομιμοποίηση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους.

Αν και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί μια αναθεωρημένη πολιτική έναντι της Τουρκίας, γεγονός που επιτρέπει την προώθηση των ευρωτουρκικών σχέσεων, δεν έχει λάβει όχι αντάλλαγμα, αλλά ούτε την παραμικρή ένδειξη καλής θέλησης από την Αγκυρα. Η τουρκική διπλωματία συνεχίζει με επιμονή και υπομονή να υπογραμμίζει ότι το Κυπριακό επιλύθηκε το 1974 και ότι στο Αιγαίο απαιτούνται διευκρινίσεις για το καθεστώς. Μάλιστα, η τουρκική επιμονή έχει ανταμειφθεί, καθώς μετά την απόφαση του Ελσίνκι και οι Ευρωπαίοι εταίροι πιέζουν την Ελλάδα να επιλύσει τις συνοριακές της διαφορές με την, υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ, Τουρκία. Ηδη, η ελληνική κυβέρνηση έχει δεχτεί μια διαδικασία ελληνοτουρκικού διαλόγου για κάποια θέματα διμερώς, για κάποια άλλα με τη διαμεσολάβηση του ΝΑΤΟ.

ΟΓ. Παπανδρέου, πράγματι, είναι πρωτεργάτης αυτής της πολιτικής της ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Μάλιστα, πρόθυμα εμφανίζεται να σέρνει το άρμα αυτής της πολιτικής. Ωστόσο, με τη δήλωσή του ότι αναλαμβάνει το «ρίσκο» αυτών των επιλογών, εμφανίζει μια εικόνα ενός υπουργού Εξωτερικών άλλης χώρας, της Πορτογαλίας για παράδειγμα, που ναι μεν ελπίζει σε οφέλη από την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, δεν έχει ωστόσο τίποτε να χάσει αν αυτό το επισφαλές εγχείρημα αποτύχει.

Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, η Ελλάδα έχει πολλά να χάσει, είτε πετύχει είτε αποτύχει το εγχείρημα της ευρωτουρκικής προσέγγισης. Και αυτό για δυο λόγους.

Πρώτον, γιατί η προώθηση των ευρωτουρκικών σχέσεων γίνεται στις «πλάτες» της Ελλάδας. Οι εταίροι, προκειμένου να ρυμουλκήσουν τη «μεγάλη» Τουρκία και την αγορά της στην ΕΕ, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δεχτούν τις τουρκικές απόψεις περί διαλόγου εφ' όλης της ύλης για το Αιγαίο και το διχοτομικό ρεαλισμό της Αγκυρας για το Κυπριακό.

Το δεύτερο, και ίσως σπουδαιότερο, έχει να κάνει με το ενδεχόμενο της πιθανής αποτυχίας των «δυτικόστροφων» δυνάμεων στην Τουρκία να επιβάλουν την πορεία της χώρας προς την ΕΕ. Σε αυτή την περίπτωση, οι ευρωτουρκικές τριβές είναι βέβαιο ότι θα εκδηλωθούν στο σύνορο των δύο «κόσμων», το οποίο δυστυχώς συμπίπτει με τα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Είτε, λοιπόν, η Τουρκία καταφέρει να πορευτεί προς την ΕΕ, είτε όχι, υπάρχει τίμημα για την Ελλάδα, η οποία είναι ήδη παγιδευμένη σε διαδικασίες συνομιλιών για κυριαρχικά της δικαιώματα με την Τουρκία. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο «εθνικός λογαριασμός», που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξοφληθεί από τα όποια πολιτικά... αποθέματα του υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου. Το προσωπικό του πολιτικό ρίσκο, άλλωστε, ενδιαφέρει μόνο αυτόν τον ίδιο. Το συνολικό λογαριασμό θα τον πληρώσει ο ελληνικός λαός, θα τον πληρώσουμε όλοι μας.


Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ