Επίκαιρο όσο ποτέ το αίτημα να ξεκουμπιστούν από τα Βαλκάνια το ΝΑΤΟ και η ΕΕ

Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου έσπευσε από τις πρώτες μέρες που ανέλαβε τις κυβερνητικές ευθύνες να διακηρύξει, τόσο κατά το ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη, στις 9 Οκτώβρη, όσο και με την επίσκεψή του στην Κύπρο, στις 19 και 20 Οκτώβρη, τους άξονες με τους οποίους θα κινηθεί ρίχνοντας ταυτόχρονα τροχιοδεικτικές βολές για τους προσανατολισμούς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις προθέσεις του αυτές, ο Γ. Παπανδρέου τις κοινοποίησε, μόλις έγινε γνωστό το εκλογικό αποτέλεσμα, εκτός από την ΕΕ και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, κατά την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Αμερικανό Πρόεδρο Μ. Ομπάμα, διαβεβαιώνοντας τις ΗΠΑ ότι η νέα κυβέρνηση «θέλει η Ελλάδα να διαδραματίσει ένα νέο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή»!

Με βάση όλα τα δεδομένα, η πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου, παίρνει το νήμα από εκεί που το άφησε το 2004 η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Κ. Σημίτη, αφού προηγουμένως, το μεσοδιάστημα 2004 - 2009, η κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον Κ. Καραμανλή φρόντισε να προετοιμάσει το έδαφος για να ξετυλιχθούν οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί.

Ειδικότερα, ο Γ. Παπανδρέου από την Κύπρο έκανε λόγο περί «οδικού χάρτη», δηλαδή τη θέσπιση χρονοδιαγράμματος, για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ με παράλληλη λύση του Κυπριακού, με πρώτο σταθμό το Δεκέμβρη και την εξέταση της προόδου της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας.

Ενας τέτοιος «οδικός χάρτης», κομμένος και ραμμένος με βάση τις ανάγκες των ιμπεριαλιστικών οργανισμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ τίποτα καλό για τους λαούς και την ειρήνη δεν προδικάζει. Είναι το πλαίσιο κλεισίματος των χρόνιων προβλημάτων στην περιοχή, όπως αυτά διαμορφώθηκαν από την ίδια την παρέμβαση του ιμπεριαλιστικού παράγοντα, που για τους δικούς του λόγους αβαντάρει την τουρκική αδιαλλαξία και προκλητικότητα σε Κύπρο και Αιγαίο. Μάλιστα, όταν πρόκειται για το Κυπριακό, η συσσωρευμένη εμπειρία που αφορά το ρόλο και τις επιδιώξεις αυτών των παραγόντων δείχνει ακριβώς πού το πάνε. Είναι ξεκάθαρη η πρόθεση των ιμπεριαλιστών να εγκλωβιστεί η όποια επίλυση του Κυπριακού προβλήματος στις επιδιώξεις τους στην ευρύτερη περιοχή. Και φαίνεται ότι ο Γ. Παπανδρέου ξέρει καλά να προωθεί αυτό το ιμπεριαλιστικό «παιχνίδι». Εχει πείρα από το παρελθόν ως υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Σημίτη.

Μέσα από τα ίδια τα λόγια του πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου, αποκαλύπτονται οι σχεδιασμοί και οι προθέσεις του για έναν ευρύτερο ρόλο για λογαριασμό των ιμπεριαλιστικών επιτελείων. Αναφερόμενος από την Κύπρο στον «οδικό χάρτη» είπε: «Υπάρχει ένα τέλμα στην πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ, ένα τέλμα στα ζητήματα που έχουμε θέσει ως ΕΕ έναντι της Τουρκίας. Και χρειάζεται να ξαναδώσουμε δυναμική που θα συμβάλει όχι μόνο στην πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ, αλλά και για την επίλυση μεγάλων προβλημάτων, όπως το Κυπριακό».

Δηλαδή, ανέλαβε να ξελασπώσει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, πράγμα για το οποίο κόπτονται οι ΗΠΑ. Αλλωστε, ο ίδιος το 1999, ως υπουργός Εξωτερικών τότε, είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στην επιτάχυνση της διαδικασίας ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ με την περιβόητη Συμφωνία του Ελσίνκι. Να θυμίσουμε ότι στη σύνοδο κορυφής του Ελσίνκι το Δεκέμβρη του 1999, η Ελλάδα με «αντάλλαγμα» μια σειρά ευχών για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ήρε τις αντιρρήσεις της για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ταυτόχρονα, η ελληνική πλευρά, αναγνώρισε για πρώτη φορά «συνοριακές διαφορές» με την Τουρκία. Επίσης, το Ελσίνκι συνδέθηκε άμεσα με το μύθο περί επίλυσης του Κυπριακού μέσω του «κοινοτικού κεκτημένου», αφού συμφωνήθηκε από την τότε κυβέρνηση Σημίτη η αποσύνδεση της ένταξης από την επίλυση του προβλήματος εισβολής - κατοχής της Κύπρου από την Τουρκία. Γεγονός που συνέβαλε να οδηγηθεί στο διχοτομικό «Σχέδιο Ανάν».

Ο Γ. Παπανδρέου επανέφερε πολλές φορές τη Συμφωνία του Ελσίνκι, την οποία παρουσίασε σαν τον «οδικό χάρτη» εκείνης της περιόδου, που σήμερα πρέπει να αντικατασταθεί από τη νέα προσέγγιση με την Τουρκία. «Ο Δεκέμβρης, είπε, πρέπει να είναι η αφετηρία της αξιολόγησης, η δυναμική προϋπόθεση σε αυτή τη στρατηγική». Ολα αυτά βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ανακύκλωση της ίδιας τακτικής των ασφυκτικών πλαισίων και χρονοδιαγραμμάτων που γίνονται μπούμερανγκ για την προώθηση δίκαιης και βιώσιμης λύσης με βάση τη διζωνική δικοινοτική Ομοσπονδία, ενώ υποτίθεται θα ασκούσαν πίεση στην τουρκική πλευρά.

Οι άξονες που παρουσίασε ο Γ. Παπανδρέου δεν αφορούν μόνο τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Ιδιαίτερη είναι η σύνδεση που γίνεται με τη στρατηγική του ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια αλλά ταυτόχρονα προβάλλει και την οικονομική πλευρά της ιμπεριαλιστικής διείσδυσης.

Τη διάσταση αυτή περισσότερο πρόβαλε κατά το ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη και τη συνάντηση με τον Τούρκο πρωθυπουργό Τ. Ερντογάν, στη διάρκεια της άτυπης συνάντησης των υπουργών Εξωτερικών για τη διαβαλκανική συνεργασία, διεκδικώντας για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου καινούριες μπίζνες και δρόμους διείσδυσης στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, επιδίωξε να υποδείξει στους λαούς των Βαλκανίων ότι η λύση των διαφορών τους και η ειρηνική συνύπαρξη περνάει μέσα από τη συμμετοχή τους στην ΕΕ, που μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έσπειραν πολέμους και καταστροφές στη Βαλκανική Χερσόνησο.

Ο Γ. Παπανδρέου βέβαια έσπευσε να εντάξει την επίλυση των προβλημάτων συμπεριλαμβανομένου και αυτού της ονομασίας της ΠΓΔΜ στην «ευρωπαϊκή προοπτική ολόκληρης της Βαλκανικής». Σύμφωνα με τον ίδιο, η ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην Ευρωπαϊκή Ενωση το 2014 και η ένταξη της ΠΓΔΜ και του Κοσσόβου μπορεί να βοηθήσουν την επίλυση και των δύο ζητημάτων, σημειώνοντας ότι η λύση για το Κόσσοβο «πρέπει να βρεθεί με συναίνεση των δύο πλευρών».

Ολες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις εκτιμήσεις και προειδοποιήσεις του ΚΚΕ, οι οποίες αποτυπώθηκαν και στο σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του Κόμματος κατά την επίσκεψη Παπανδρέου στην Κωνσταντινούπολη. Το ΚΚΕ τόνιζε τότε: «Ο δρόμος της συμμετοχής στην ΕΕ, που πρότεινε ο Γ. Παπανδρέου στους λαούς των Βαλκανίων για ειρηνική λύση των διαφορών και συνεργασία, είναι ο δρόμος που αποδεδειγμένα αυξάνει την εκμετάλλευση των λαών και οξύνει τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Η ΕΕ μαζί με τις ΗΠΑ πρωτοστατεί στην αλλαγή των συνόρων, εξαπέλυσε τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, στήριξε το "Σχέδιο Ανάν" για την Κύπρο και συμμετέχει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν».