Μεγάλη είναι η προβολή που γίνεται απο τα ΜΜΕ, για την νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», που θα προβάλλεται από τις 22 Οκτώβρη στους κινηματογράφους και ασχολείται με τον εμφύλιο πόλεμο. Ενα κατεξοχήν πολιτικό ιστορικό ζήτημα, που στην συγκεκριμένη ταινία εμφανίζεται ως η δραματική ιστορία δύο αδελφών, του 15χρονου Βλάση που κατατάχτηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και του 17χρονου Ανέστη που είναι οδηγός του εθνικού στρατού. Ταινία που «φωτίζει» υποτίθεται την ιστορία από την «πλευρά των θυμάτων και των δύο πλευρών».

Ο σκηνοθέτης επιλέγει να μιλήσει για την «ανθρώπινη» ιστορία των δύο νέων, με κύριο στόχο να καταδείξει ότι ευθύνες για τον εμφύλιο είχαν και οι δύο πλευρές. Αυτή ωστόσο η προσέγγιση αποκρύπτει σκόπιμα τα ιστορικά στοιχεία της εποχής. Η αντικειμενική πραγματικότητα λείπει από την οπτική της ταινίας που σκοπό έχει να εμφανίσει τους αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού ως περίπου παραπλανημένους νέους που δεν ήξεραν γιατί βρίσκονταν στις τάξεις αυτού του συνειδητού επαναστατικού ταξικού στρατού.

Αλλωστε είναι αποκαλυπτικά και τα όσα λέει ο ίδιος ο Π. Βούλγαρης σε συνέντευξη του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»: «Την εποχή εκείνη ήταν θέμα τύχης το πού θα βρεθείς. Εβλεπαν τα τσοπανόπουλα και τα παίρνανε και ο εθνικός και ο Δημοκρατικός Στρατός». Σε άλλο σημείο σημειώνει: «Μετά από 60 χρόνια, προσπάθησα να είμαι δίκαιος - κυρίως προς τα νέα παιδιά: τους αντάρτες και τους φαντάρους που πρωταγωνίστησαν σε αυτό τον κυκλώνα του αίματος, ξεκομμένοι πάνω στα βουνά χωρίς να ξέρουν γιατί είναι εκεί». Επίσης, απαντώντας στην Ερώτηση αν πιστεύει πως τα ελληνικά κόμματα ακόμα ποντάρουν στην μετεμφυλιακή πόλωση, ο σκηνοθέτης απαντά: «Σαν αίσθηση σίγουρα υπάρχει, αν και 60 χρόνια μετά έχει μεταλλαχθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι καμία από τις δύο παρατάξεις δε ζήτησε ποτέ συγνώμη». Και βεβαίως όλα αυτά «ντύνονται» με την αντίληψη του σκηνοθέτη ότι «μόνο οι καλλιτεχνικές προσεγγίσεις μπορούν να δουλέψουν προς μια ουσιαστική συμφιλίωση».

Η ταινία «Ψυχή βαθιά» με την έντονη συναισθηματική φόρτιση που τη διαπερνά, επιχειρεί να καταδικάσει την βία γενικά, να εμφανίσει ως συνυπεύθυνους τον αγωνιζόμενο λαό που δε δέχτηκε να υποταχθεί στη νέα σκλαβιά, και τους εκμεταλλευτές του, που δεν ήθελαν ο λαός να χαράξει τη δική του πορεία και τον ματοκύλισαν μαζί με τους ιμπεριαλιστές. Μόνο που αυτά τα πράγματα δε συμφιλιώνονται και δε θα συμφιλιωθούν ποτέ όσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση. Αντικειμενικά λοιπόν, η ταινία παραποιεί την ιστορία και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι προβάλλεται σε μια περίοδο που και διεθνώς επιχειρείται το ξαναγράψιμο της ιστορίας, ώστε οι νέες γενιές ιδιαίτερα, να μην μπορούν αντικειμενικά να κρίνουν και άρα να μένει αυτό που θέλει η κυρίαρχη τάξη και σήμερα. Η υποταγή στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Κυρίως όμως αυτό που θέλουν είναι οι νέες γενιές να μην επιλέξουν το δρόμο του συλλογικού αγώνα για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος, τον περήφανο δρόμο της τιμής που επέλεξαν και οι ηρωικοί μαχητές και μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.