«Αλλαξε ο Μανολιός». «Και τώρα τι γίνεται». «Τα ίδια και τα ίδια». «Μια ο ένας και μια ο άλλος». «Πού θα πάει αυτή η ιστορία».

*

Αυτές είναι μερικές από τις κουβέντες που ακούγονταν το βράδυ της Κυριακής. Και οι κομμουνιστές έχουν κάθε λόγο να κρατήσουν ζωντανές αυτές τις συζητήσεις. Γιατί, εμείς ξέρουμε ότι «εκλογές» είναι η κάθε μέρα. Ούτε κάθε τρία, ούτε κάθε τέσσερα χρόνια.

Οι άνθρωποι «ψηφίζουν» ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ! Στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο χωράφι, στον πάγκο του μαγαζιού, στο θρανίο, στο αμφιθέατρο, στο τραπέζι με τους φίλους που στρώνεται την Κυριακή, στη γειτονιά, στον κινηματογράφο και στο γήπεδο. Οπου, δηλαδή, δίνεται η μάχη της συνείδησης, της χειραφέτησης, της διαπάλης με ό,τι αλλοτριώνει τη σκέψη, με ό,τι απαλλοτριώνει δικαιώματα.

Εκείνη η ποσοτική έκρηξη που παράγει τη νέα ποιότητα είναι μια διαρκής διαδικασία που δεν τελειώνει όταν κλείνουν οι κάλπες. Οπως και δεν αρχίζει όταν ανοίγουν οι κάλπες.

«Πού θα πάει αυτή η ιστορία», λοιπόν; Η Ιστορία θα πάει, τελικά, εκεί που θα τη σπρώξει η μαγιά των πρωτοπόρων - έτσι γινόταν και έτσι θα γίνεται πάντα. Ολων αυτών των εφοδιασμένων με την «ένθερμη υπομονή» του καθήκοντος να μπολιάζουν συνειδήσεις, όπως έγραφε ο Νερούντα.

Που αρνούνται, με άλλα λόγια, ότι η ζωή τους είναι καταδικασμένη να εξαντλείται σε κοινοβουλευτικές παράτες.

Που αρνούνται ότι η ζωή τους είναι προορισμένη να «αργοπεθαίνει» στα μεσοδιαστήματα των τελετών «παράδοσης - παραλαβής».

Και που έχουν κατανοήσει βαθιά ότι δεν είναι η κάλπη που θέτει τα όρια του δίκιου και της δύναμης. Αντίθετα, είναι το δίκιο, όταν πια αυτό μετατρέπεται σε δύναμη, που θα καθορίσει και καθορίζει τους συσχετισμούς στην κάλπη, στην οικονομία, στην πολιτική, στους δρόμους.