Ωραία, αφού «ψήφισες» προχτές με το «ντιμπέιτ», τώρα ήρθε η ώρα και να διαλέξεις το «μικρότερο κακό». Σα να μην υπάρχει ίσος δρόμος.

Δεν υπάρχει «μικρότερο κακό». Και τα δύο κόμματα της αστικής τάξης είναι μία απ' τα ίδια. Σε πάνε από το κακό στο χειρότερο. Κανένας όταν πέφτει δε μετράει το ρυθμό της πτώσης, προσπαθεί να μην πέσει. Αυτοί, σου λένε ότι έχει σημασία η ποιότητα της πτώσης.

Κράτα απ' ό,τι λένε και γράφουν μόνο ένα: την ανησυχία της αστικής τάξης για την πολιτική και κοινωνική σταθερότητα. Ακριβώς γιατί αυτό που φοβάται η αστική τάξη, αυτό πρέπει να συμβεί: Να μην έχουν τόπο να σταθούν!

Και γι' αυτό μόνο ένας τρόπος υπάρχει: Να βρίσκουν διαρκώς μπροστά τους έναν αγωνιζόμενο λαό. Δύναμη για μια τέτοια επόμενη μέρα συγκεντρώνουμε σήμερα. Την ώρα που αυτοί χρησιμοποιούν ως εργαλείο για την επικράτησή τους τη δική σου τρομοκράτηση για την επόμενη μέρα, μένει σε σένα η απάντηση: Ξέρεις το σχέδιό τους, ξέρεις και τι φοβούνται. Χάλασέ τους το σχέδιο, τρομοκράτησέ τους. Κάν' τους να νιώσουν ότι και την επομένη των εκλογών θα έχουν ισχυρό αντίπαλο απέναντι.

Εναν αντίπαλο που ζητάει κανονική δουλειά κι όχι ένα «stage». Εναν αντίπαλο που ζητάει μεροκάματο κι όχι ρουσφέτι. Εναν αντίπαλο που ζητάει τη σύνταξη που δικαιούται κι όχι ένα επίδομα φτωχοκομείου.

Την ώρα που αυτοί μιλάνε για τις «διαφορές» τους (νοικοκύρης ή σπάταλος, υπεύθυνος ή ανεύθυνος) εσύ πρέπει να μην ξεχνάς στιγμή τη βασική διαφορά: Απ' τη μια αυτοί, οι λίγοι, που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και πλουτίζουν από την αρπαγή τού κοινωνικά παραγόμενου πλούτου κι απ' την άλλη όλος ο κόσμος της δουλειάς, που ενώ παράγει τα πάντα, στενάζει. Η εναλλαγή των δύο κομμάτων της αστικής τάξης στην κυβερνητική εξουσία δε λύνει τη βασική διαφορά, αντίθετα, συμβάλλει στο να γίνει οξύτερη.

Η καπιταλιστική κρίση είναι ένα πρόβλημα για την αστική τάξη, ένα πρόβλημα όμως που μπορεί να το αντιμετωπίσει «τρώγοντας» μερικά απ' τα καλύτερα παιδιά της. Το πρόβλημα που φοβάται ότι δεν μπορεί να λύσει είναι η πολιτική και κοινωνική σταθερότητα. Δηλαδή, ότι δε θα γίνει η οικονομική κρίση αφορμή για να λυθεί σε βάρος του κεφαλαίου το κεντρικό πρόβλημα. Δηλαδή το ποιος θα τσακίσει ποιον: Το κεφάλαιο τους εργάτες ή οι εργάτες το κεφάλαιο;

Σπεύδουν να προβάλουν τρομοκρατικά τις επιπτώσεις που γεννά η ίδια η κίνηση του κεφαλαίου στην πορεία συγκέντρωσής του, έτσι που να νιώθεις πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου, ότι αύριο το πρωί είσαι το επόμενο θύμα μιας κατά κάποιον τρόπο οικονομικής θεομηνίας. Κι ότι απέναντι σε μια τέτοια προοπτική έχεις να διαλέξεις μόνο τον υπεύθυνο ή τον ανεύθυνο που επίσης απ' το θεό έχει σταλθεί να σε σώσει.

Δεν υπάρχει σωτήρας. Το 'πε ο ποιητής χρόνια πριν: Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς. Σ' αυτά τα χέρια είναι η δύναμη, αυτά τα χέρια παράγουν όλον τον πλούτο και τους ανήκει. Αυτό το απλό διακηρύσσει το ΚΚΕ και καλεί σε πανστρατιά. Τώρα που τα ψέματα τελειώνουν, που οι ίδιοι οι καπιταλιστές και τα κόμματά τους δεν κρύβουν πως η σωτηρία του καπιταλισμού μπορεί να υπάρξει μόνο με βάθεμα της βαρβαρότητας, το δίλημμα είναι μόνο ένα: `Η εμείς, ή αυτοί.

Ασχετο: Το κάλεσμα του ΚΚΕ είναι καθαρό: Απευθύνεται σε αριστερούς ριζοσπάστες. Τι σχέση έχει ένας που θέλει τη διάλυση του ΚΚΕ με τους αριστερούς; Καμιά. Ε, τότε πού είδε ο Καρτερός στην «Αυγή» ότι το ΚΚΕ έδωσε αμνηστία σ' αυτόν και το σινάφι του; Το ΚΚΕ συγκεντρώνει δυνάμεις για την ανατροπή. Το σινάφι μαζεύει δυνάμεις για ενότητα με τη ...ΓΣΕΕ του ΣΕΒ. Αλλοι κόσμοι.