«Η γελοιογραφία είναι σάτιρα (...) η κωμική παράσταση ή ο λόγος που ξεσκεπάζει το κακό και την ασκήμια, με σκοπό να τη διορθώσουν. Είναι η εκδίκηση του αδύνατου, μια τέχνη ελιγμών. "Οταν ο σατιρικός συγκατανεύοντας χαϊδεύει, χαϊδεύει με τα νύχια του και είναι τούτο η μόνη συγκατάβαση που μπορεί να κάνει". Γι' αυτό αφορίστηκε ο Λασκαράτος, γι' αυτό ο σκοταδισμός και οι δικτατορίες ευνουχίζουν τον σατιρικό. Κι ο τελευταίος αν είναι ανευλαβής αφορίζεται διαφορετικά... Οσο κι αν ψάξετε, δε θα βρείτε ούτε μια γελοιογραφία δικτάτορα στον τόπο του».

Αυτό το κείμενο (από το βιβλίο του Δημήτρη Σαπρανίδη «Ιστορία της πολιτικής γελοιογραφίας στην Ελλάδα») προτάσσει σε ένα βιβλίο που ετοίμασε και σκοπεύει να εκδώσει ο αγωνιστής, εικαστικός καλλιτέχνης της ΕΠΟΝ, παλαίμαχος εικονογράφος εξαιρετικών βιβλίων για παιδιά και εφήβους και συγγραφέας Γιάννης Στεφανίδης. Υπό τον τίτλο «Οι "χειρότερες" γελοιογραφίες», ο ακαταπόνητος δημιουργός παραθέτει γελοιογραφίες εμπνευσμένες από την πολιτικο-οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα που βιώνει ο απλός άνθρωπος της ανάγκης, αλλά και ποικίλης θεματολογίας σκίτσα, μεταξύ των οποίων και το «Κουβάλημα της πέτρας», ένα πικρόγευστου χιούμορ σκίτσο μνήμης από την εξορία στο Κοντοπούλι της Λήμνου, όπου οι πολιτικοί εξόριστοι κουβάλησαν μεγάλες πέτρες και έχτισαν αναρρωτήριο.