Η μια γραμμή εκφράζεται από τη στρατηγική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαχειριστικές διαφορές τους. Ανεξάρτητα από τις διαφορετικές ιστορικές αφετηρίες, αφού στην πορεία των χρόνων βρέθηκαν στο ίδιο αντιλαϊκό μετερίζι. Απόδειξη γι' αυτό είναι τα πεπραγμένα τους, η ίδια η πείρα των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η ΝΔ, όταν κέρδισε τις εκλογές το 2004 δεν άλλαξε κανέναν από τους αντεργατικούς αντιλαϊκούς νόμους τους ΠΑΣΟΚ. Το αντίθετο μάλιστα. Πάτησε σε αυτούς και τους έκανε χειρότερους. Σήμερα, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δε δεσμεύεται ότι θα καταργήσει συγκεκριμένους αντεργατικούς, αντιλαϊκούς νόμους της ΝΔ, ακριβώς επειδή δεν πρόκειται να το κάνει.

Την ίδια γραμμή υπηρετούν και τα κόμματα - παραφυάδες του δικομματισμού. Ο ΛΑ.Ο.Σ και οι Οικολόγοι Πράσινοι, πριν ακόμα προκηρυχθούν οι εκλογές, δήλωναν έτοιμοι να συνεργαστούν μετεκλογικά με τον έναν ή τον άλλο εταίρο του δικομματισμού, για να δώσουν παράταση και ανάσα στην εφαρμογή της σκληρής ταξικής πολιτικής, που τόσα χρόνια ζουν στις πλάτες τους οι εργαζόμενοι και ο λαός. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, έχει δώσει δείγματα γραφής σαν κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας. Καλλιεργεί αυταπάτες για το χαρακτήρα και το ρόλο του ΠΑΣΟΚ. Δεν αμφισβητεί - αντίθετα προσπαθεί να εξωραΐσει - την ΕΕ και τη στρατηγική της. Είναι κόμμα αφερέγγυο, αναξιόπιστο. Εχει εγγενείς και σημαντικούς δεσμούς με το αστικό πολιτικό σύστημα. Αντικειμενικά δεν μπορεί να παίξει ρόλο αναχώματος, δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση στην πολιτική του δικομματισμού.

Η κατάκτηση αυτής της εξουσίας είναι άμεσα δεμένη με τους αγώνες στο σήμερα. Με την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε βάρος των δυνάμεων εκείνων που υπηρετούν τα μονοπώλια. Με το δυνάμωμα του ΚΚΕ, την ενίσχυση του ταξικού εργατικού κινήματος, την ισχυροποίηση των αγωνιστικών συσπειρώσεων των αυτοαπασχολούμενων και μικρών εμπόρων, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς. Ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία περνάει μέσα από το χτίσιμο της πλατιάς κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας όσων πλήττονται από την πολιτική του κεφαλαίου. Περνάει μέσα από τη συγκρότηση του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, που αποτελεί πυρήνα της στρατηγικής του ΚΚΕ.

Γιατί το ΚΚΕ εκεί «επενδύει» την εκλογική του δύναμη. Στην υπόθεση της ανάπτυξης ενός ταξικού ριζοσπαστικού κινήματος, που με ρωμαλέους αγώνες θα μάχεται για να βάζει εμπόδια και να αποσπά κατακτήσεις, ανοίγοντας το δρόμο, βήμα το βήμα, για πιο ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελος των εργαζόμενων και του λαού στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας. Κανένα άλλο κόμμα δε ζητάει από το λαό να ενισχύσει τα εκλογικά του ποσοστά για να μεταγγίσει αυτή την εκλογική δύναμη στο κίνημα. Ολοι τους ζητάνε είτε την πρωτιά, είτε την αυτοδυναμία, είτε τη μετεκλογική συνεργασία για να χρησιμοποιήσουν την εκλογική τους δύναμη ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του. Για να διαχειριστούν πιο αποτελεσματικά το σύστημα που παράγει και αναπαράγει την αδικία και την εκμετάλλευση.

Κανείς άλλος, εκτός από το ΚΚΕ, δεν αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων. Κανείς δεν αμφισβητεί τη γενεσιουργό αιτία της εργασιακής εκμετάλλευσης, της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας και της Παιδείας, της αγοραπωλησίας της γης που οπλίζει το χέρι των εμπρηστών, της μείωσης των μισθών και των συντάξεων, του κατατρεγμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Κανείς δεν αμφισβητεί τη στρατηγική της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η οποία αποτελεί και το υπόβαθρο πάνω στο οποίο εξελίσσεται και η σημερινή οικονομική κρίση.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν τρόμαξαν από την αποχή. Γι' αυτό και δεν άλλαξαν ούτε στο ελάχιστο την πολιτική τους. Δεν άλλαξαν ούτε μια αράδα στο ταξικό τους πρόγραμμα, στις αντιδραστικές τους θέσεις. Αξιοποίησαν προπαγανδιστικά την αυξημένη αποχή και την ενσωμάτωσαν στην επιχειρηματολογία τους. Την ερμήνευσαν σαν νεύμα των ψηφοφόρων για επιφανειακές, ανέξοδες διορθωτικές κινήσεις, που σχετίζονται με αλλαγές προσώπων και όχι πολιτικής, με ψευδεπίγραφες διακηρύξεις περί διαφάνειας και όχι πάταξη κάθε εξάρτησης της πολιτικής από τα μονοπώλια, που σημαίνει επί της ουσίας χτύπημα του προβλήματος στη ρίζα, στο καπιταλιστικό κέρδος.

Αυτό ήταν το μήνυμα της αποχής, όπως εν χορώ ερμηνεύτηκε από τις κυρίαρχες δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος. Γι' αυτό και η αποχή δεν πιάνει τόπο. Ούτε σαν διαμαρτυρία, ούτε σαν θέση. Τόπο πιάνει μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ. Αυτό είναι που τους τρομάζει. Γιατί ξέρουν πως ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει πρώτα απ' όλα ισχυρό, ριζοσπαστικό κίνημα. Ξέρουν ότι σημαίνει μεγαλύτερες δυσκολίες στο προχώρημα των αντιλαϊκών μέτρων που είναι αναγκαία για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, σε μια ιδιαίτερα μάλιστα κρίσιμη οικονομική συγκυρία για τις πολυεθνικές και τη μεγαλοεργοδοσία.

Ανθρωπο τον άνθρωπο, στη δουλειά, στη γειτονιά, στο μαγαζί, στο χωράφι, στην πόλη και στο χωριό, δίνουμε τον όμορφο αγώνα με τις θέσεις και το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στο χέρι. Μέλη, φίλοι, οπαδοί του Κόμματος και της ΚΝΕ, άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων που ακόμα και αν δε συμφωνούν σε όλα με το ΚΚΕ, αναγνωρίζουν τη συνέπεια, την ακεραιότητα και τη σταθερότητά του. Αναγνωρίζουν ότι δυνατό ΚΚΕ σημαίνει πρώτα και κύρια ισχυρό λαϊκό κίνημα, ικανό να βάζει εμπόδια στα χειρότερα, να αποσπά κατακτήσεις, να ανοίγει δρόμους.