Με αφορμή τις τελευταίες πυρκαγιές αναπτύχθηκε εκ νέου φιλολογία για το ρόλο της λεγόμενης πολιτικής προστασίας στην Ελλάδα. Πώς έπρεπε να συντονίσει τις προσπάθειες των εμπλεκόμενων δυνάμεων, ώστε να αποφευχθεί η φυσική καταστροφή, να σωθεί το βιος απλών ανθρώπων. Μια φιλολογία αποπροσανατολιστική, ώστε να αποκρύψει ότι και τα όποια υποβαθμισμένα μέσα και θεσμοί υπάρχουν, μένουν έτσι ώστε να μην προστατεύεται ο λαϊκός πλούτος αλλά να παραδίδεται λεία στα χέρια του κάθε καρχαρία, καταπατητή. Πολύ περισσότερο, αξιοποιούνται για την εξοικείωση των λαϊκών στρωμάτων με το ιμπεριαλιστικό δόγμα της «αντιτρομοκρατίας» και των «ασύμμετρων απειλών». Με τέτοιους «φόβους» να μπολιάζονται οι εργαζόμενοι. Και να μην βλέπουν την κύρια και βασική γι' αυτούς απειλή, την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ.

Η πολιτική προστασία ως έννοια, θεσμός και μηχανισμός, δεν είναι άχρωμη κι άοσμη. Είναι κομμάτι του κράτους, του αστικού κράτους. Αρα με ταξικό χαρακτήρα η ίδια, τα συμφέροντα της αστικής τάξης ορίζεται να προστατεύει. Αλλωστε τελευταία αποκαλύφτηκαν πολλές περιπτώσεις τέτοιας δράσης και χρησιμότητάς της:

Το Μάρτη 2008, με πρόσχημα την πολιτική προστασία, το ΝΑΤΟ επεχείρησε να πραγματοποιήσει σεμινάρια όπου κλήθηκαν (μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος από Ιδιωτικό Κέντρο Επιμόρφωσης Στελεχών με έδρα την Αθήνα) αιρετοί, δημοτικοί υπάλληλοι και εθελοντές της Πελοποννήσου. Να δηλώσουν συμμετοχή για να εκπαιδευτούν από στρατηγούς του ΝΑΤΟ, ειδικούς σε ζητήματα Διαχείρισης Κινδύνων και Κρίσεων. Λόγος, η φημολογία για επικείμενο σεισμό. Αρμόδιο ήταν το Τμήμα Πολιτικής Προστασίας ΟΤΑ του εν λόγω Κέντρου Επιμόρφωσης, πίσω από το οποίο βρισκόταν κάποιος Συμβουλευτικός και Εκπαιδευτικός Οργανισμός, που παρείχε συμβουλές και εκπαίδευση στελεχών σε: Ολοκληρωμένα Πληροφοριακά και Επικοινωνιακά Συστήματα Αμυντικής Τεχνολογίας, Οπλικών Συστημάτων και C4I (σ.σ: σύστημα παρακολούθησης που εγκαταστάθηκε εδώ με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες), Διαχείριση Κινδύνων και Κρίσεων, στρατηγικό σχεδιασμό, χάραξη επιχειρηματικής στρατηγικής κλπ.

Φέτος αρχές Αυγούστου, το υπουργείο Εσωτερικών ενεργοποίησε πρωτόκολλο συνεργασίας (ψηφίστηκε με νόμο ΠΑΣΟΚ το 2002) με την Ομοσπονιακή Υπηρεσία Χειρισμού Καταστάσεων Εκτάκτων Αναγκών των ΗΠΑ (FEMA). Με βάση αυτό, προγραμματίζεται (9 έως 20/11) στην Αθήνα ένα ανώτερο «σχολείο εκπαίδευσης» στελεχών πολιτικής προστασίας, με θέμα την οργάνωση ασκήσεων πολιτικής προστασίας. Προγραμματίζεται να πάρουν μέρος 30 ανώτερα στελέχη πολιτικής προστασίας από τις Διευθύνσεις Πολιτικής Προστασίας των Περιφερειακών Διοικήσεων, την Πυροσβεστική και την Αστυνομία. Με την ίδια συμφωνία παρέχονται τα δικαιώματα αναπαραγωγής και μετάφρασης των εγχειριδίων της FEMA στη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας.

Η ουσία είναι ότι με πρόσχημα την αντιμετώπιση φυσικών και τεχνολογικών καταστροφών, ο κατασταλτικός μηχανισμός των ΗΠΑ ετοιμάζεται να αναμειχθεί στο κομμάτι της πολιτικής προστασίας. Οπου για την κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν εννοούνται μόνο σεισμοί και πλημμύρες, αλλά κυρίως η αντιμετώπιση εσωτερικών κινδύνων. Σημειωτέον ότι η FEMA αποτελεί βασικό τμήμα του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού των ΗΠΑ, ενταγμένη στο υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας. Εδράζεται στο Fort Meade της πολιτείας Maryland, εκεί όπου είναι και η έδρα της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ. Ιδρύθηκε το 1979 κυρίως για την ενεργοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας, ενώ χρηματοδοτείται και για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, αφού επίσημα διαχειρίζεται έκτακτες ανάγκες, όπως είναι οι καταστροφές από σεισμούς, τυφώνες αλλά και τρομοκρατικές ενέργειες. Παράλληλα, διαχειρίζεται περισσότερα από 600 στρατόπεδα συγκέντρωσης στις ΗΠΑ (π.χ. τμήμα της βάσης στο Γκουαντάναμο). Σημειωτέον ότι και τα εγχειρίδια της FEMA ειδικεύονται σε θέματα βιολογικών, χημικών και ραδιενεργών απειλών.

Καλόπιστα αναρωτιέται κανείς τι σχέση έχουν στρατηγοί του ΝΑΤΟ και στρατοπεδάρχες του Γκουαντάναμο με την πολιτική προστασία; Από πού κι ως πού ιδιώτες σχεδιάζουν σεμινάρια όπου στρατιωτικοί εκπαιδεύουν δημάρχους στη λειτουργία οπλικών συστημάτων και συστήματων παρακολούθησης; Αποτελούν αυτά πολιτική προστασία και μάλιστα όχι για αντιμετώπιση συνεπειών από καταστροφές, αλλά προς χάραξη συνολικής πολιτικής πρόληψης των ίδιων των καταστροφών;

Προς απάντηση, χρήσιμο είναι να θυμηθούμε πώς διαμορφώθηκε ο θεσμός της πολιτικής προστασίας σε ΝΑΤΟ, ΕΕ και Ελλάδα.

Το ΝΑΤΟ διαθέτει Επιτροπή Πολιτικής Αμυνας από το 1951. Μετονομάστηκε σε Επιτροπή Πολιτικής Προστασίας το 1995. Πιθανότατα μέχρι το 1995, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» αποτελούσε την απόλυτη προτεραιότητα της ΝΑΤΟικής Πολιτικής Προστασίας. Στην ΕΕ, η αρχική υπηρεσιακή μονάδα Πολιτικής Προστασίας (ιδρύθηκε το 1985), μετά από διάφορες αναβαθμίσεις ανάλογες με την πορεία πολιτικής ενοποίησης της ΕΟΚ/ΕΕ, κατέληξε το 2007 στη δημιουργία Κοινοτικού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας και μονάδων ταχείας επέμβασης. Η Ελλάδα συμμετέχει τόσο στον ευρωενωσιακό ΜΠΠ όσο και στη ΝΑΤΟική Επιτροπή Πολιτικής Προστασίας.

Από το 2001, ο ευρωενωσιακός ΜΠΠ αρχίζει να ενσωματώνει το νέο ιμπεριαλιστικό «αντιτρομοκρατικό» δόγμα. Προσανατολίζεται στις «τρομοκρατικές» απειλές (στο πλαίσιο των λεγόμενων «ανθρωπογενών» απειλών) και στη «διαχείριση κρίσεων», εντός και εκτός συνόρων ΕΕ. Το Κέντρο Παρακολούθησης και Πληροφοριών του ΜΠΠ αναβαθμίζεται, διασυνδέεται με τη βάση δεδομένων του στρατιωτικού επιτελείου της ΕΕ, αποκτά Κοινό Σύστημα Επικοινωνίας και Πληροφοριών Εκτακτης Ανάγκης, εντείνεται δηλαδή ο στρατοκρατικός χαρακτήρας του. Στην εξέλιξη αυτή της Πολιτικής Προστασίας στην ΕΕ, δε συμφώνησαν μόνο τα κόμματα του δικομματισμού, αλλά και ο ΣΥΝ, που με τις εισηγήσεις του ευρωβουλευτή του Δ. Παπαδημούλη, φέρει μεγάλη ευθύνη στην εμπέδωση και ισχυροποίηση των στρατοκρατικών και «αντιτρομοκρατικών» χαρακτηριστικών του ΜΠΠ.

Παρότι ο νεοταξίτικος στρατιωτικός όρος «ασύμμετρες απειλές», τον οποίο ανέσυρε το ΝΑΤΟ το 2001 για να κηρύξει πόλεμο σε λαούς και δικαιώματα, δεν αναφέρεται ρητά στα σχετικά κείμενα της ΕΕ (σε αντίθεση με το ΝΑΤΟ), υπάρχει εκεί ατόφια η ουσία του, ιδίως μέσω της παράθεσης των διαβόητων ΠΡΒΧ (πυρηνικών, ραδιολογικών, βιολογικών, χημικών) τρομοκρατικών απειλών. Το ίδιο και στην ελληνική νομοθεσία για την Πολιτική Προστασία (Ν. 3013/2002 και μετέπειτα τροποποιήσεις του), και ιδίως στο Γενικό Σχέδιο Πολιτικής Προστασίας «Ξενοκράτης», το οποίο αναφέρεται συχνά στη «βιοτρομοκρατία».

Σε αυτό το πλαίσιο ορίζονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις, οι προτεραιότητες στην εδώ πολιτική προστασία.

Ετσι, αρχές του 2004, η Γενική Γραμματεία Εκπαίδευσης Ενηλίκων του υπουργείου Παιδείας, προκηρύσσει προγράμματα διαχείρισης κρίσεων και εκτάκτων αναγκών. Π.χ. το πρόγραμμα «Προστατεύω τον εαυτό μου και τους άλλους» αφορά την εκπαίδευση εθελοντών, στο πλαίσιο της «διά βίου μάθησης». Οι θεματικές ενότητες είναι: Σεισμοί, πυρκαγιές, θαλάσσια ατυχήματα, προστασία θαλάσσιου περιβάλλοντος, πλημμύρες και ασύμμετρες απειλές. Στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (συμμετείχε σε αντίστοιχο πρόγραμμα) αναφερόταν ότι εκπαιδεύτηκαν 2.500 εθελοντές σε 75 Δήμους, ενώ άλλα 2.500 στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης συμμετείχαν σε επιμορφωτικά σεμινάρια έως 3/3/2006. Δηλαδή, τουλάχιστον 5.000 άνθρωποι μπολιάστηκαν με την ιμπεριαλιστική εκδοχή της «τρομοκρατίας», της τρομοϋστερίας και των ασύμμετρων απειλών. Ανθρώπους με τέτοιες συνειδήσεις φτιάχνουν σε αυτά τα περίφημα εκπαιδευτικά σεμινάρια. Συνεργαζόμενοι φορείς ήταν τα υπουργεία Εθνικής Αμυνας, Δημόσιας Τάξης, Εμπορικής Ναυτιλίας κλπ. Στη δε Ιατρική Σχολή Αθήνας εγκαινιάστηκε το 2007 το διετές μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Διαχείριση εκτάκτων και ειδικών υγειονομικών κρίσεων», όπου επίσης διδάσκονται οι «ασύμμετρες απειλές», με τους ανάλογους εκπαιδευτές.

Ολα αυτά τα στοιχεία συνηγορούν στο συμπέρασμα πως σε ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ελλάδα, οι κρατούντες ως «πολιτική προστασία» εννοούν άλλο ένα μέσο θωράκισής τους από ό,τι (οργανωμένο, λαϊκό κι εργατικό) απειλεί την εξουσία τους. Πως πραγματική πολιτική προστασία από φυσικές ή άλλες καταστροφές (π.χ. τα βιομηχανικά ατυχήματα) δεν μπορεί να υπάρξει, όσο κυβερνούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της πλουτοκρατίας.

Πως οι κάτοικοι του Θριασίου, συνθλιβόμενοι και σε διαρκή κίνδυνο από τα μεγάλα συμφέροντα, όπως και οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ, οι απανταχού πυρόπληκτοι, πολίτες όλοι τους με ανάγκη προστασίας, προστασία πραγματική δεν θα δουν στο δοσμένο σύστημα. Αντίθετα, οι κίνδυνοι ολοένα θα αυξάνονται. Πολύ περισσότερο που μια πραγματική πολιτική προστασία προϋποθέτει τη μέγιστη λαϊκή συμμετοχή και οργάνωση, κάτι που μόνο ένα κράτος λαϊκής εξουσίας μπορεί να εξασφαλίσει.