Ομως έχει απεργία. Τι θα κάνω; Μπα, θα μπω για δουλειά, δεν είναι τώρα καιρός για τέτοια. Να με δει και κανένα μάτι και να με φωνάξουν στο λογιστήριο αύριο; Περάστε κύριε για την αποζημίωση, «η συνεργασία μας λύεται». Αλλά και από την άλλη, πώς θα μπω για δουλειά; Ντροπή είναι, ρε γαμώτο. Θα είναι απ' έξω ο Τάκης, ο Νίκος, που, δεν μπορώ να πω, φωνάζουν μέσα στη δουλειά. Και αν δεν ήταν αυτοί, θα μας είχαν πεθάνει.

Φωνάζουν συνέχεια από την ντουντούκα «οργανώσου τώρα. Κάνε το βήμα. Μη φοβάσαι». Μήπως έχουν δίκιο; Σάμπως και που δουλεύω σαν χαμάλης είδα καμιά αύξηση; Δηλαδή, που δε μιλάω και μου έχουν βγάλει την ψυχή, μήπως γίνονται καλύτερα τα πράγματα; Ναι, αλλά και πώς να μιλήσω; Θα μου δείξουν την έξοδο. Εχουν περάσει ώρες και αυτοί γίνονται περισσότεροι. Ακουσα ότι κάποιοι πάνε απευθείας για δουλειά μετά. Το λέει η ψυχή τους. Και έχουν δίκιο. Την κρίση να την πληρώσουν τα αφεντικά. Δίκιο. Εγώ τη δημιούργησα την κρίση; Και μας έχουν ζαλίσει. Μη ζητάτε αύξηση, υπάρχει κρίση. Καθίστε λίγο παραπάνω στη δουλειά να βγει η παραγωγή, γιατί υπάρχει κρίση. Δε θα πληρωθείτε υπερωρίες, γιατί υπάρχει κρίση.

Θα τους τα πω. Αλλά και πώς να τους μιλήσω; Τα «σκυλιά» του αφεντικού γυρίζουν γύρω - γύρω. Αν με δουν; Και σιγά, τι χειρότερο να πάθω; Εχει φτάσει Ιούλης και δεν έχουμε πάρει ακόμα αύξηση. Δίκιο έχουν. Δε γίνεται αλλιώς.