Πυρκαγιά! Οι φλόγες πλησιάζουν. Τρόμος. Πανικός. Σκηνές αλλοφροσύνης. Τρέχεις να σώσεις ό,τι μπορείς. Τη ζωή σου. Το σπίτι σου. Το δάσος. Κι εκεί που χρόνια ευχαριστούσες τον Προμηθέα - τον Τιτάνα γιο του Ιαπετού κι αδελφό του Ατλαντα, που έκλεψε τη φωτιά από τον Ολυμπο και την παρέδωσε στους ανθρώπους, χαρίζοντάς τους το πρώτο στοιχείο του πολιτισμού - τώρα καταριέσαι τον Ηρακλή που τον έσωσε κατεβάζοντάς τον από το βράχο του Καυκάσου, όπου τον έδεσε ο Δίας για να τον τιμωρήσει κι ένας αετός κατέτρωγε το συκώτι του. Δε φταίει, όμως, ο Προμηθέας, ούτε ο Ηρακλής. Ο άνθρωπος της κερδοσκοπίας είναι που έβαλε τη φωτιά. Ο άνθρωπος της εξουσίας είναι που δεν πήρε μέτρα για να προστατέψει τη Φύση. Γιατί θύμα του ανθρώπου είναι η Φύση κι όχι θύτης.

Δε φταίει ο «κακός καιρός», που λέει ο Ρέππας. Η κυβέρνησή του φταίει που δε λειτουργεί σαν προμηθέας, αλλά σαν επιμηθέας της καταστροφής. Που δε νοιάζεται να προστατέψει το δάσος σαν φυσικό αγαθό που ωφελεί τον άνθρωπο, αλλά το θεωρεί προϊόν προς κατανάλωση. Καλείς σε βοήθεια το Κράτος. Τη δικαιούσαι. Σ' αυτό καταβάλλεις τον οβολό της φορολογίας σου κι απ' αυτό περιμένεις ανταπόδοση στη δύσκολη ώρα. Το Κράτος απρόθυμο και, πάντως, ανέτοιμο. Η κυβέρνηση απούσα, μοιρολογεί για τον «κακό μας τον καιρό». Ανίκανη ακόμα και για την πυρόσβεση, μονίμως αδιαφορούσα για την πρόληψη και τη συστηματική προστασία του δάσους. Είσαι μόνος κι αβοήθητος...

Μοιραίοι και δειλοί, «το 'ριξαν στην παλαβή». Λένε, «μας καίνε οι τρελοί». Λες και, ξαφνικά, γέμισε η Ελλάδα Νέρωνες. Αναρωτιέσαι, πώς οι τρελοί έχουν το μυαλό να οργανώσουν και να υλοποιήσουν τέτοιο σχέδιο καταστροφής; Δεν σου εξηγούν. Κι όταν τους δείχνεις εκείνους που επωφελούνται από την τεράστια ζημιά, κάνουν πως δεν τους βλέπουν. Κι όταν αποδεικνύεις ότι η πολιτική τους είναι το «δαδί των εμπρηστών», κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Πονηροί πολιτευτάδες θέλουν «κι απ' τη ζημιά να βγάλουν κέρδος». Να κλέψουν την ψήφο των απελπισμένων, που θ' αναζητήσουν «χείρα βοηθείας» στη δύναμη της εξουσίας τους. Προσποιούνται τους θλιμμένους και δηλώνουν συμπάσχοντες. Σαν τους ξένους που πάνε σε κάποια κηδεία από «κοινωνική υποχρέωση» και, για να μην προκαλέσουν τους βαρυπενθούντες συγγενείς, φορούν, για λίγο, τη «μάσκα της συμπόνοιας». Δίνουν ψεύτικες υποσχέσεις για άμεση αρωγή και ολική αποκατάσταση. Σε λίγες μέρες, μόλις πάρουν την ψήφο των εξαπατημένων, θα τις ξεχάσουν όλες...