Παπαγεωργίου Βασίλης

Ετος 2000, ημερομηνία: 43 Απριλίου

Η σημερινή μέρα είναι μέρα θριάμβου! Στην Ισπανία υπάρχει βασιλιάς. Βρέθηκε. Αυτός ο βασιλιάς είμαι εγώ! Το έμαθα μόλις σήμερα. Ομολογώ πως νιώθω σαν να με φώτισε ένας κεραυνός. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσα να φαντάζομαι και να πιστεύω πως είμαι γραφιάς. Πώς μπόρεσε και μου μπήκε μια τόσο παλαβή, παρανοϊκή ιδέα; Καλά που δεν το κατάλαβε κανείς, να με κλείσει σε φρενοκομείο. Τώρα τα πάντα αποκαλύφθηκαν μπροστά μου. Τα βλέπω τώρα ολοκάθαρα, ενώ πριν, δεν καταλα­βαίνω πώς, πριν όλα τα έβλεπα μπροστά μου σαν τυλιγ­μένα σε μια καταχνιά. Κι όλα αυτά γίνονται, πιστεύω, γιατί οι άνθρωποι νομίζουν πως το ανθρώπινο μυαλό βρίσκε­ται μέσα στο κεφάλι. Δεν είναι καθόλου έτσι: το φέρνει ο αέρας από τη μεριά της Κασπίας θάλασσας.

Πρώτα ανήγγειλα στη Μαύρα ποιος είμαι. Οταν εκείνη άκουσε πως μπροστά της στεκόταν ο βασιλιάς της Ισπανίας, σήκωσε τα χέρια και μόνο που δεν πέθανε από τον τρόμο της. Αυτή, η ανόητη, δεν είχε δει ποτέ το βασιλιά της Ισπανίας. Εγώ, όμως, προσπάθησα να την καθησυχάσω και με λόγια σπλαχνικά προσπάθησα να τη διαβεβαιώσω για την καλή μου διάθεση απέναντί της, λέγοντάς της πως δεν της είμαι καθόλου θυμωμένος που καμιά φορά μού γυάλιζε άσχημα τις μπότες μου. Εδώ που τα λέμε, είναι άνθρωπος αμόρφωτος. Με τέτοιους δεν μπορείς να συζητήσεις για υψηλά θέματα. Εκείνη τρόμαξε, γιατί ήταν σί­γουρη πως όλοι οι βασιλιάδες της Ισπανίας μοιάζουν με το Φίλιππο το Β'. Της εξήγησα όμως πως ανάμεσα σε μένα και στον Φίλιππο το Β' δεν υπάρχει καμιά ομοιότητα και πως δεν έχω ούτε έναν καπουτσίνο καλόγηρο... Δεν πή­γα στο γραφείο... Ασ' το να πάει στο διάολο! Οχι, φίλοι μου, δε θα με δελεάσετε να ξαναπάω εκεί. Δεν πρόκειται να ξαναντιγράψω τα σιχαμένα έγγραφά σας.

86 Μαρτοκτωβρίου. Μεταξύ μέρας και νύχτας.

Σήμερα ήρθε ο κλητήρας μας, για να με αναγκάσει να πάω στο γραφείο, γιατί έχουν περάσει τρεις εβδομάδες που δεν πάτησα στην υπηρεσία μου. Οι άνθρωποι είναι άδικοι, μετρούν με εβδομάδες. Αυτό το εφάρμοσαν οι Εβραίοι, γιατί ο ραβίνος τους πλένεται αυτήν την ώρα. Πή­γα στο γραφείο, έτσι, για αστείο. Ο τμηματάρχης νόμιζε πως θα τον χαιρετούσα και θα του ζητούσα συγγνώμη, μα εγώ τον κοίταξα αδιάφορα, ούτε πολύ θυμωμένα ούτε και πολύ καλοσυνάτα, και κάθισα στη θέση μου σαν να μην είχα δει κανέναν. Κοίταζα το συρφετό του γραφείου και σκεφτόμουν: «Αν ξέρατε ποιος κάθεται ανάμεσά σας... θεέ και Κύριε! Τι φασαρία θα κάνατε τό­τε! Ακόμη και ο ίδιος ο τμηματάρχης θα υποκλινόταν τό­τε μπροστά μου μέχρι χάμω, όπως υποκλίνεται τώρα μπροστά στο Διευθυντή».

Μπροστά μου έβαλαν κάτι έγγραφα, για να βγάλω μια περίληψη απ' αυτά. Μα εγώ ούτε που τα άγγιξα. Σε λίγα λεπτά όλοι τους άρχισαν να τρέχουν πάνω κάτω. Είπαν πως ερχόταν ο Διευθυντής. Πολλοί υπάλληλοι έτρεξαν να του κόψουν το δρόμο, για να παρουσιαστούν μπρο­στά του. Εγώ όμως δεν κουνήθηκα από τη θέση μου. Οταν περνούσε από το τμήμα μας, όλοι κούμπωσαν τα κουμπιά των φράκων τους, εγώ όμως δεν έκανα τίποτα. Και τι σαν είναι Διευθυντής; Να σηκωθώ όρθιος μπροστά του; Ποτέ! Τι σόι Διευθυντής είναι; Είναι φελλός κι όχι Διευθυντής. Ενας συνηθισμένος φελλός, ένας κοινός φελλός και τίποτα παραπάνω. Φελλός από κείνους που βουλώνουν τα μπουκάλια.

Πιο αστείο απ' όλα μου φάνηκε, όταν μου έδωσαν ένα χαρτί, για να το υπογράψω. Νόμιζαν πως θα γράψω στην άκρη άκρη του φύλλου: Γραφεύς Α τάδε... Αμ πώς και ντε! Υπέγραψα στο πιο κεντρικό σημείο, εκεί όπου υπο­γράφει ο Διευθυντής της Υπηρεσίας: «Φερδινάνδος Ζ'». Θα έπρεπε να δει κανείς τι σιωπή γεμάτη δέος ακολούθη­σε, μα εγώ κούνησα μόνο το χέρι μου λέγοντάς τους:

- Δε χρειάζεται να δείξετε την υποταγή σας!

Και βγήκα. Από κει πήγα κατ' ευθείαν στο διαμέρισμα του Διευθυντή. Δεν ήταν στο σπίτι. Ο λακές δεν ήθελε να μ' αφήσει να περάσω, μα του είπα τέτοια λόγια, που δεν ήξερε τι να κάνει. Πήγα κατ' ευθείαν στο μπουντουάρ. Εκείνη καθόταν μπροστά στον καθρέφτη, πετάχτηκε όρ­θια και βλέποντάς με έκανε πίσω. Δεν της είπα όμως πως είμαι ο βασιλιάς της Ισπανίας. Της είπα μονάχα πως την περιμένει μια τέτοια ευτυχία, που ούτε μπορεί να τη φα­νταστεί και πως, παρ' όλες τις ραδιουργίες των εχθρών μας, θα ενωθούμε.

Δε θέλησα να πω τίποτα άλλο και βγήκα. Τι πανούρ­γο πλάσμα που είναι η γυναίκα! Τώρα μόλις κατάλαβα τι θα πει γυναίκα. Μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε μάθει με ποιον είναι ερωτευμένη. Εγώ πρώτος το ανακάλυψα. Η γυναίκα είναι ερωτευμένη με το διάβολο! Μάλιστα, χωρίς αστεία. Οι φυσιοδίφες γράφουν ανοησίες, λέγοντας πως αυτή τούτο και αυτή εκείνο. Αυτή αγαπάει μόνο το διάβολο! Τη βλέπετε εκεί, στα πρώτα θεωρεία, να σηκώ­νει το φασαμέν της; Νομίζετε πως κοιτάζει εκείνο το χοντρό με το παράσημο στο στήθος; Κάθε άλλο, κοιτάζει το διάβολο που στέκεται πίσω από την πλάτη του. Να τος που κρύφτηκε μέσα στο φράκο του χοντρού. Δείτε τον που της κάνει νόημα από κει με το δάχτυλο. Κι εκεί­νη θα τον παντρευτεί, θα τον παντρευτεί! Και εκείνοι εκεί, παιδιά σεβαστών πατεράδων, όλοι αυτοί που στρι­φογυρίζουν απ' όλες τις πλευρές και προσπαθούν να χωθούν στη βασιλική αυλή και λένε πως είναι πατριώτες και πως είναι τούτο και κείνο: εισοδήματα, εισοδήματα είναι το μόνο που θέλουν αυτοί οι πατριώτες! θα πουλήσουν μάνα, πατέρα και θεό για τα λεφτά. Είναι φιλό­δοξοι, είναι Ιούδες. Ολα αυτά είναι φιλοδοξίες, γιατί κάτω από τη γλώσσα υπάρχει ένα μικρούτσικο μπουκαλάκι και μέσα του βρίσκεται ένας σκούληκας στο μέγεθος καρφιτσοκεφαλής και όλα αυτά τα σκαρώνει κάποιος κουρέας που κάθεται στην οδό Γκορόχοβαγια. Δε θυμάμαι πως τον λένε, μα είναι πασίγνωστο πως αυτός, μαζί με κάποια μαμή, θέλει να διαδώσει το Μωαμεθανισμό σ' όλο τον κόσμο και λένε πως γι' αυτό ο περισσότερος κόσμος στη Γαλλία αναγνωρίζει τη θρησκεία του Μωάμεθ.

{...}

Απόσπασμα απ' το «Ημερολόγιο ενός Τρελού» του Νικολάι Γκόγκολ