Την ώρα που βλέπεις και τους τελευταίους να μαζεύουν τα μπογαλάκια τους για να εκδράμουν, δεν έχεις όρεξη για «βαριά φιλοσοφία», ούτε είναι αυτής της στήλης αρμοδιότητα. Την ίδια ώρα όμως δε σε αφήνουν και να αγιάσεις. Οχι αυτοί που φεύγουν, αλλά αυτοί που μένουν, αυτοί που δεν πα' να λέει ο Τσίπρας ότι «η κυβέρνηση είναι απούσα», είναι παρόντες και μάλιστα στα γεμάτα. Εκτός κι αν είναι οφθαλμαπάτη το ένα μετά το άλλο τα κυβερνητικά μέτρα που αφορούν άμεσα τους πάντες.

Εχει γίνει πλέον καθεστώς χρόνια και χρόνια τα καλοκαίρια να περνάνε μπαράζ το ένα μετά το άλλο τα αντιλαϊκά μέτρα. Και μετά κανείς «δε θυμάται» πότε πέρασε αυτή ή η άλλη ρύθμιση. Κάποια στιγμή κατά το Γενάρη θα ψάχνουν να βρουν γιατί οι αυξήσεις στους μισθούς είναι επί της ουσίας μείωση μισθών, γιατί κοπήκανε οι υπερωρίες, γιατί αυξήθηκαν οι εργολαβίες, από πού ήρθανε όλοι αυτοί οι μερικής απασχόλησης. Κι όμως, όλα αυτά αποφασίζονται το καλοκαίρι.

Στο οικονομικό ρεπορτάζ όλοι γνωρίζουν πως κατακαλόκαιρο κυκλοφορεί μία αθώα εγκύκλιος που καθορίζει τα όρια μέσα στα οποία πρέπει να κινηθεί το κρατικό ταμείο όλον τον επόμενο χρόνο. Χτες το βράδυ ως επένδυση στο θέμα για τις συστάσεις του ΔΝΤ, οι οικονομικοί συντάκτες στα κανάλια θυμήθηκαν ότι πράγματι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους έχει δώσει ήδη κατεύθυνση οι κρατικές δαπάνες να περικοπούν για μία ακόμα χρονιά κατά 10%.

Οι κυβερνήσεις δεν ποντάρουν μόνο στον κόσμο που λείπει αλλά και στις σύμμαχες δυνάμεις, στα άλλα κόμματα, που βρίσκουν ευκαιρία να συμφωνήσουν εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης χωρίς να τους πάρει κανείς χαμπάρι.

Η κριτική του ΠΑΣΟΚ εξ απαλών ονύχων, η κριτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ανύπαρκτη (και δε φταίνε τα εσωκομματικά τους, μόλις προχτές ο Τσίπρας δε βρήκε κουβέντα να πει για την ΚΑΠ της ΕΕ και τα 'ριξε στην «απούσα κυβέρνηση», δηλαδή αν ήταν και παρούσα τι θα είχε γίνει;).

Είναι πράγματι παράξενη εποχή, αλλά όχι για να απορείς. Εχει εξήγηση το γεγονός ότι από το «κάθε χρόνο και καλύτερα» πέφτουμε ραγδαία στο «κάθε πέρσι και καλύτερα». Η αντεπανάσταση δεν είναι στιγμιαία. Οι καπιταλιστές σπεύδουν να προλάβουν. Και γιατί όλο και θα οξύνεται ο μεταξύ τους ανταγωνισμός και γιατί παράλληλα θα παίρνει τα πάνω του το εργατικό κίνημα.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα δεν αρκεί να κλαίμε για τις καλύτερες μέρες του χτες που χάθηκαν. Ισα ίσα που πρέπει να αναλύουμε το γιατί της πτώσης για να βρούμε δρόμο ανόρθωσης. Ακόμα κι αν δε συμφωνήσουμε ως το τέλος του δρόμου παραμένει κρίσιμο να συμφωνήσουμε στο τι συμβαίνει. Τα δεδομένα δεν αλλάζουν μόνα τους, είναι ο κυρίαρχος ιμπεριαλισμός που τα καθορίζει. Αλλά τίποτα στη ζωή δεν είναι μονόπατο. Απέναντί τους έχουν ήδη αντίσταση, αυτή πρέπει να γίνει γενικευμένη ανυπακοή, εμείς λέμε πως πρέπει να γίνει και πάλη με στρατηγική στόχευση τον ίδιο το σοσιαλισμό.

Κι εδώ η διαφορά με όσους κλαίνε και ψάχνουν σ' ατομικές λύσεις να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Δε γίνεται, το ξέρουν κι είναι κρίμα για ένα γονιό να βγάζει κοινωνικά «ανάπηρο» το παιδί στη ζωή λέγοντάς του πως με ένα καλό ρουσφέτι, ένα καλό φροντιστήριο, χωρίς να σπάσει αυγά, θα ζήσει καλύτερα.

Η χαμοζωή ποτέ δεν ήταν καλή ζωή. Η σκληρή ζωή του αγώνα είναι αυτή που στην ιστορία έδινε πάντα το παράδειγμα του τι σημαίνει Ανθρωπος, έτσι που κι όταν φεύγεις να έχεις αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα σου. Αν μιλάμε για κάτι τέτοιο...

Ασχετο: Πικρό αλλά έτσι είναι: Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν έχει φετίχ με τους ζωντανούς εργάτες. Ισα ίσα που καταστρέφοντας εργατική δύναμη βγάζει κέρδος. Τεράστια η εφεδρική δύναμη και αναλώσιμη. Γι' αυτό υπάρχει και το κράτος - κέρβερος να βάζει στη θέση του όποιον νομίζει ότι σ' ένα σύστημα που υπάρχει από και για το καπιταλιστικό κέρδος έχουν σημασία οι εργατικές κατακτήσεις.