Ανεξάρτητα από το πώς κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει το πολιτικό καθεστώς της ΛΔ της Κορέας (ΛΔΚ), κανείς δεν μπορεί να ξεχνά πως, όταν μιλάμε σήμερα για τις εξελίξεις στην Κορεατική χερσόνησο, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στα 1950, λίγα χρόνια μετά την αποτίναξη του γιαπωνέζικου στυγνού αποικιοκρατικού ζυγού και την επανάσταση των Κορεατών υπό την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος της Κορέας, ο λαός της Κορέας δέχτηκε σφοδρή ιμπεριαλιστική επέμβαση από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της για 3 ολόκληρα χρόνια (1950-1953), με τη συμμετοχή και ελληνικού στρατιωτικού σώματος και δήθεν υπό τη σημαία του ΟΗΕ. Μόνο με τη σθεναρή πάλη και αντίσταση του λαού και της επαναστατικής πρωτοπορίας του αναγκάστηκαν οι ιμπεριαλιστές να υπογράψουν «προσωρινή ανακωχή» και να χωριστεί έτσι η Κορέα στον 38ο Παράλληλο στη ΛΔ Κορέας και στη Νότια Κορέα, που από τότε έγινε μια απέραντη στρατιωτική βάση για τις ΗΠΑ, με 40.000 Αμερικανούς στρατιώτες και πυρηνικό και συμβατικό στρατιωτικό εξοπλισμό.

Επιπλέον, εκείνο που πια δεν μπορεί να κρυφτεί στις σημερινές εξελίξεις, είναι η υποκρισία με την οποία η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» και πιο συγκεκριμένα οι ΗΠΑ και οι άλλες δυνάμεις της «λέσχης» των πυρηνικών δυνάμεων, αντιμετωπίζουν σήμερα τη ΛΔΚ και χτες το Ιράν ή λίγο πιο πριν την Ινδία στο συγκεκριμένο ζήτημα. Οι πυρηνικές δυνάμεις «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» πως στόχος της επίθεσής τους και της «αυστηρότητας» που δείχνουν στην περίπτωση της ΛΔΚ είναι να τηρηθεί το καθεστώς της «μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων».

Ομως αυτές οι δυνάμεις, που πλέον έχουν αναλάβει το ρόλο του παγκόσμιου κατήγορου, δικαστή και εκτελεστή των αποφάσεών τους, δείχνουν μια απροκάλυπτη μονομέρεια στην τήρηση του «διεθνούς δικαίου», που επικαλούνται.

Φαίνεται πως αυτό το «διεθνές δίκαιο» δεν ισχύει στην περίπτωση π.χ. που αφορά την άρση του αμερικάνικου οικονομικού αποκλεισμού της Κούβας, όταν πέρσι 185 χώρες ψήφισαν υπέρ της άρσης του αποκλεισμού και μόλις 3 κατά (ΗΠΑ, Ισραήλ και ... Παλάου).

Δεν ισχύει όταν π.χ. οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν αποφασίσει να κάνουν «φέτες» κάποιο κράτος, όπως τη Σερβία, αποκόβοντας το Κόσοβο.

Δεν ισχύει π.χ. όταν έχει να κάνει με τα δίκαια του παλαιστινιακού λαού, που τον σφαγιάζουν κάθε λίγο και λιγάκι και του αρνούνται το δικαίωμα να έχει πατρίδα, παρά τις αποφάσεις του ΟΗΕ.

Δεν ισχύει π.χ. για την τουρκική κατοχή τμήματος της Κύπρου και την εφαρμογή των σχετικών αποφάσεων του ΟΗΕ.

Δεν ισχύει π.χ. για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ισραήλ, που επίσης βγήκε να καταδικάσει τη ΛΔΚ, αν και έχει αρνηθεί να υπογράψει τη συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, ενώ πληροφορίες αναφέρουν πως διαθέτει τουλάχιστον 200 πυρηνικές κεφαλές καθώς και πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς και υποβρύχια που μπορεί να ρίξουν βαλλιστικούς πυραύλους.

Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί που βγαίνουν σήμερα να κριτικάρουν και να απειλήσουν τη ΛΔΚ;

Δεν είναι μήπως αυτοί που διαθέτουν τεράστια πυρηνικά και συμβατικά οπλοστάσια;

Δεν είναι αυτοί που επεμβαίνουν με κάθε τρόπο και στρατιωτικά σε βάρος χωρών για να προωθήσουν τους σχεδιασμούς τους;

Δεν είναι αυτοί που βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία (μεταξύ άλλων και με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου), που εισέβαλαν και κατέχουν το Αφγανιστάν και το Ιράκ; Που έχουν γεμίσει τον πλανήτη στρατιωτικές βάσεις;

Δεν είναι αυτοί που τα τελευταία 20 χρόνια σχεδιάζουν και κατασκευάζουν νέα «μίνι» πυρηνικά όπλα καθώς και την παραπέρα στρατιωτικοποίηση του διαστήματος, με τους λεγόμενους «πολέμους των άστρων»;

Τέλος, δεν είναι αυτοί, που όπως παραδέχτηκε και ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σ. Λαβρόφ, έχουν ευθύνες για τη διακοπή των 6μερών ειρηνευτικών συνομιλιών με τη ΛΔΚ γιατί αθέτησαν πλευρές των συμφωνηθέντων;

Τι φαίνεται λοιπόν από τα παραπάνω; Οτι οι διεθνείς και περιφερειακοί οργανισμοί που υπάρχουν σήμερα, αποτυπώνουν ένα συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων στον έλεγχο των αγορών των πρώτων υλών, των πηγών και των δρόμων ενέργειας, των μεριδίων των αγορών. Ετσι στοχεύουν στον ασφυκτικό έλεγχο ενός μεγάλου μέρους κρατών που είτε δεν ανήκουν οργανικά στις συμμαχικές ενώσεις τους είτε έχουν κάποιες αντιστάσεις, καθένα για τους δικούς του λόγους. Αυτός είναι και ο χαρακτήρας των Διεθνών Συμφωνιών για τα πυρηνικά όπλα. Αλλωστε, αυτές οι συμφωνίες δεν απέτρεψαν τις ΗΠΑ από την ανάπτυξη νέων πυρηνικών όπλων, ιδιαίτερα στην τελευταία 15ετία.

Δεν είμαστε δηλαδή στην εποχή, όπου υπήρχε το σοσιαλιστικό σύστημα και η ΕΣΣΔ, που έπαιζαν το ρόλο της αναχαίτισης των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, διαμορφώνοντας πιο ευνοϊκούς όρους, απ' ό,τι σήμερα, για τους λαούς, τόσο στη διατύπωση όσο και στην εφαρμογή του διεθνούς δικαίου. Αντίθετα, σήμερα το διεθνές δίκαιο διαμορφώνεται και τηρείται απροκάλυπτα μόνον κατά περίπτωση, όπως φαίνεται κι από τα παραπάνω παραδείγματα.

Υπάρχει για αρκετό χρονικό διάστημα μια διαμάχη για το πυρηνικό πρόγραμμα της ΛΔΚ όπως και άλλων χωρών π.χ. του Ιράν, όπου ρόλο πρωταγωνιστή έχουν οι ΗΠΑ. Ιδιαίτερα για τη ΛΔΚ οι κατηγορίες, περί παραβίασης του «διεθνούς δικαίου» δε στέκουν εκτός των άλλων και επειδή η ΛΔ της Κορέας έχει αποχωρήσει από τη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) από το τέλος του 1993. Επιπλέον η ΛΔ Κορέας δε δεσμεύεται από τη Συνθήκη για τη μη διάδοση/διασπορά πυρηνικών όπλων, που έγινε το 1967. Κι αυτό γιατί από τις αρχές του 2003 η ΛΔ της Κορέας δήλωσε ότι θα αποσυρθεί από τη Συνθήκη Μη Διασποράς των Πυρηνικών, κάτι που έκανε στη συνέχεια, μέσα σε 6 μήνες, σύμφωνα με το προβλεπόμενο πλαίσιο καταγγελίας της Συνθήκης, όπως προέβλεπε η ίδια η Συνθήκη. Συνεπώς απ' αυτή την πλευρά η κυβέρνηση της ΛΔΚ δε δεσμεύεται από τις διατάξεις αυτής της Συνθήκης και ενεργεί όπως αυτή κρίνει, αναφορικά με το πυρηνικό της πρόγραμμα.

Χώρες επίσης με πυρηνικά όπλα που δε μετέχουν καθόλου στη Συνθήκη του 1967 και δε δεσμεύονται από τις διατάξεις της είναι επίσης το Ισραήλ, η Ινδία και το Πακιστάν. Με βάση τα παραπάνω ο καθένας καταλαβαίνει ότι πάλι εφαρμόζονται δυο μέτρα και δυο σταθμά, ιδιαίτερα από τις ΗΠΑ, που εφαρμόζουν και εδώ το δόγμα του «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας»...

Επιπλέον υπάρχει και το εξής σημαντικό στη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών όπλων. Η Συνθήκη του 1967 εξουσιοδοτούσε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να παρέχει προστασία (πυρηνική ομπρέλα) σε χώρες που δεν κατέχουν πυρηνικά όπλα αλλά μπορεί να απειλούνταν από πυρηνικές δυνάμεις και ακόμα ότι τα κράτη που κατέχουν πυρηνικά όπλα αναλάμβαναν τη ρητή υποχρέωση να πάρουν ουσιαστικά και συγκεκριμένα μέτρα με απώτερο στόχο την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων και τον πυρηνικό αφοπλισμό (άρθρο VI). Και αυτό δέσμευε επίσης πολύ περισσότερο και τα 5 μόνιμα μέλη του ΣΑ που είναι πυρηνικές δυνάμεις. Επίσης η ίδια η Συνθήκη δίνει το δικαίωμα στα άλλα μέλη, που δε διαθέτουν πυρηνικά όπλα, να έχουν δικό τους πυρηνικό πρόγραμμα, για να αναπτύξουν, να παράγουν και να χρησιμοποιούν πυρηνική ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς, όπως επίσης τους επιτρέπει να αποκτήσουν πυρηνική τεχνολογία για ειρηνική χρήση σε συνεργασία με άλλα μέλη της Συνθήκης (που διαθέτουν τέτοια τεχνολογία) -- [και με την ευκαιρία, αυτές είναι οι διατάξεις που επικαλείται το Ιράν σήμερα, ως μέλος της συνθήκης αυτής].

Στην περίπτωση της ΛΔ της Κορέας δεν ισχύουν οι δεσμεύσεις αυτές μιας και η ΛΔΚ έχει αποχωρήσει και από τη συνθήκη του 1967 και από τη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (ΔΕΑΕ). Επιπλέον υπάρχουν και μια σειρά άλλοι παράγοντες εξίσου σημαντικοί που ωθούν τη ΛΔ της Κορέας να θέλει να ενισχύσει την άμυνά της.

1. Στη Δημοκρατία της Κορέας (Νότια Κορέα) σταθμεύουν αμερικάνικα στρατεύματα σε βάσεις που κυκλώνουν τη ΛΔ της Κορέας και που έχουν επίσης όπλα πυρηνικά.

2. Η ΛΔ της Κορέας έχει αποτελέσει επανειλημμένα στόχο κακόβουλων και επιθετικών δηλώσεων από την πλευρά των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και αποτελεί μια από τις χώρες στόχο του λεγόμενου άξονα του κακού.

3. Η ΛΔ της Κορέας έχει ξεκινήσει από καιρό μια διαδικασία επαναπροσέγγισης με τη Δημοκρατία της Κορέας ζητώντας επίσης σ' αυτές τις συνομιλίες δεσμεύσεις για τα ζητήματα ασφάλειας από τις ΗΠΑ (που διαθέτουν ισχυρή στρατιωτική παρουσία όχι μόνο στη χερσόνησο της Κορέας αλλά και στην Ιαπωνία και άλλες χώρες της περιοχής) καθώς επίσης και από άλλες ισχυρές δυνάμεις της περιοχής όπως η ΛΔ της Κίνας και η Ιαπωνία.

Ενα από τα βασικά ζητήματα των διαπραγματεύσεων ήταν οι προτάσεις που έγιναν από την ίδια τη ΛΔ της Κορέας και από άλλες δυνάμεις (Κίνα, Ρωσία) για τη δημιουργία αποπυρηνικοποιημένης ζώνης στην κορεατική χερσόνησο και πλήρη σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας του κάθε κράτους.

Η μέχρι τώρα πολιτική των ΗΠΑ, όχι μόνον δε συμβάλει, αλλά τορπιλίζει κάθε προσπάθεια διευθέτησης με τις προκλητικές δηλώσεις κατά της κυβέρνησης και του λαού της ΛΔΚ.

Πρέπει επίσης να σημειωθούν και τα εξής: Το 2002 η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι δε δεσμεύεται από την Αντιβαλλιστική Συνθήκη (ABM) που είχε υπογραφεί με τη Σοβιετική Ενωση. Η αποδέσμευση αυτή ακύρωνε στην ουσία και τη Συμφωνία για τον περιορισμό των πυρηνικών όπλων (START II) που είχε πετύχει μετά από μακρόχρονες διαπραγματεύσεις η ΕΣΣΔ και ήταν μια συμφωνία που ενίσχυε τη Συνθήκη μη διάδοσης του 1967 και δημιουργούσε ένα ασφαλέστερο διεθνές περιβάλλον για την αποφυγή χρήσης πυρηνικών όπλων.

Η καταγγελία αυτή από την πλευρά των ΗΠΑ θα οδηγούσε όπως πολλές κυβερνήσεις και αναλυτές σημείωσαν σ' ένα νέο γύρο εξοπλισμών και απειλών. Το 2003 πέρα από την ιμπεριαλιστική επιθετική πολιτική που είχε επιδείξει μέχρι τότε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, ανακοινώθηκε ένα νέο επικίνδυνο πρόγραμμα από το αμερικανικό Πεντάγωνο, ανάπτυξης των λεγόμενων μικρών ή περιορισμένων πυρηνικών όπλων, που θα χρησιμοποιούνταν κατά των «εχθρών» των ΗΠΑ.

Είναι φανερό, λοιπόν, το ποιος είναι ο επιτιθέμενος και το ποιος ο αμυνόμενος, καθώς και το ποιοι τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια για περιορισμό και εξάλειψη κάθε πυρηνικής απειλής ενάντια στους λαούς και ειρηνική διευθέτηση των διαφορών μεταξύ των κρατών.

Πριν μερικά χρόνια ο νομπελίστας Ρώσος φυσικός και κομμουνιστής Ζόρες Αλφιόροφ είχε ρωτηθεί για το πώς αντιμετωπίζει το πυρηνικό πρόγραμμα της ΛΔΚ κι έδωσε την εξής αφοπλιστική απάντηση: «Οπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, φαίνεται πως η επέμβαση των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις της μιας ή της άλλης χώρας, περιορίζεται σοβαρά εάν αυτές έχουν πυρηνικό δυναμικό».

Να γιατί, εφόσον υπάρχει αυτή η κατάσταση, δηλαδή οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι, δε νομιμοποιείται καμιά ιμπεριαλιστική δύναμη, κανένας διεθνής οργανισμός να διατυπώνει αποφάσεις κατά λαών, να επεμβαίνει, να καθορίζει ποιος επιτρέπεται να έχει και ποιος όχι πυρηνική ενέργεια και για ποιο λόγο.

Στην πραγματικότητα αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες από τις κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστικών κρατών και των ΜΜΕ (που προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα πως οι λαοί και η παγκόσμια ειρήνη κινδυνεύουν από τη ΛΔΚ κι όχι από τις δικές τους ενέργειες), είναι μια προσπάθεια ενοχοποίησης του δικαιώματος - υποχρέωσης των λαών για αντίσταση με όλες τις μορφές πάλης, που μπορούν να διαθέτουν.

Ωστόσο, είναι φανερό, πως η ανάπτυξη πυρηνικών όπλων δεν αποτελεί την καλύτερη ή τη σίγουρη απάντηση στις ιμπεριαλιστικές επιβουλές. Ποιοι όμως είναι αυτοί, όπως οι ΗΠΑ, που θα μας κάνουν δήθεν το «δάσκαλο» κατά των πυρηνικών όπλων, όταν οι ίδιες, όχι απλώς διαθέτουν, αλλά συνεχώς τα εκσυγχρονίζουν και κάνουν «τα στραβά μάτια» ή και ενισχύουν σε άλλες περιπτώσεις, όπως του Ισραήλ;

Βεβαίως και δε θεωρούμε ότι η ειρήνη διασφαλίζεται με όλο και περισσότερα πυρηνικά όπλα και δοκιμές, ωστόσο δεν μπορούμε υποκριτικά να κλείνουμε τα μάτια μας στο γεγονός ότι για τις ΗΠΑ κάποιες χώρες όταν κατέχουν τέτοια όπλα ή τεχνογνωσία θεωρούνται «άξονας του κακού», ενώ κάποιες άλλες (Ισραήλ, Πακιστάν) θεωρούνται «παράγοντας ασφάλειας». Η καθολική κατάργηση των πυρηνικών όπλων σε όλο τον κόσμο δεν μπορεί να ξεκινάει πρώτα απ' όλα από τις χώρες και τους λαούς υπό ιμπεριαλιστική περικύκλωση και απειλή. Αυτοί έχουν και πρέπει να έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να υπερασπίζονται τη ζωή και τον τόπο τους.

Στην πραγματικότητα ο κίνδυνος για τους λαούς προέρχεται από τον ιμπεριαλισμό που, προκειμένου να εκτονώσει τις αντιθέσεις του και να ανακόψει την αντίσταση των λαών, εξαπολύει διαρκώς νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και δεν αποκλείεται να χρησιμοποιήσει ακόμα και πυρηνικά όπλα. Ειδικότερα στη συγκεκριμένη περίπτωση το ποιος τελικά απειλεί την Ειρήνη της Κορεατικής Χερσονήσου, δεν είναι φανερό πως αυτός δεν είναι άλλος από τις ΗΠΑ με το ναυτικό τους στόλο στον Ειρηνικό, τις 120 βάσεις τους στην Ιαπωνία και τις προωθημένες συνεργασίες με άλλες δυνάμεις σε διμερή ή ΝΑΤΟική βάση;

Συμπερασματικά, η πάλη κατά των πυρηνικών όπλων, η πάλη κατά του πολέμου συνδέεται άμεσα με την πάλη ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σύστημα στο σύνολό του. Συνδέεται με την εναντίωση στην εμπλοκή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, έως και την αποδέσμευσή της από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Καθημερινά επιβεβαιώνεται, πως η ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, της πάλης για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, είναι ο αποφασιστικός, αποτελεσματικός δρόμος για την ειρήνη και την κοινωνική πρόοδο.