Να περνάς καλά στις διακοπές σου, όπου κι αν πας, για όσο αντέχει η τσέπη σου. Μόνο μην ξεχνάς: Αντί να κλαίγεσαι γιατί σου χρεώνουν 7 ευρώ τον καφέ (δυο χιλιάρικα δηλαδή), κάτσε στην άμμο, ή το βράχο, με καφέ απ' το σπίτι κι ένα βιβλίο από κείνα που σε κάνουν καλύτερο, για να αντιμετωπίσεις στην επιστροφή τα κουστούμια που στην απουσία σου ράβονται. Κι είναι πολλά.

Η έκθεση του ΟΟΣΑ συμπυκνώνει την κλασική συνταγή (κάθε χρόνο, μια τέτοια μέρα, ο ίδιος μπαμπούλας, για να πειστούμε ότι χάνεται η γη κάτω απ' τα πόδια μας, αν δεν εφαρμοστεί σωστά η συνταγή). Μόνο, που, ήδη, τη συνταγή την έχουμε μεταφράσει: «Κόψε απο τους πολλούς για να αυξηθεί το κέρδος των λίγων», λέει. Κι αυτό ακουμπά όλο το φάσμα της ζωής. Από το Εργασιακό ως την Παιδεία και την Υγεία. Με μπαμπούλα το έλλειμμα, λες και το έλλειμμα είναι δικό μας, όλων μας, κι όχι δικό τους, αποκλειστικά δικό τους, αυτωνών που έχουν το ταμείο, ένα ταμείο που βασίζεται αποκλειστικά στην αφαίμαξη εργατών. Ε, αυτή η συνταγή - κουστούμι απορρίπτεται.

Πέρνα, λοιπόν, καλά εκεί που πας. Μη χολοσκάς καθόλου για το έλλειμμα. Πέρνα καλά την προσωρινή διακοπή της άμεσης εκμετάλλευσης (εκμετάλλευση είναι και οι εμπορευματοποιημένες διακοπές). Μάζεψε δύναμη, θα τη χρειαστείς. Οχι για να αναπαράγεις τη σχέση εκμετάλλευσης, αλλά ακριβώς για να την ανατρέψεις. Μάζεψε δύναμη για να γυρίσεις το παιχνίδι υπέρ σου.

Εχεις να παλέψεις όχι μόνον αυτούς των διεθνών οργανισμών, αλλά και τους βασιλικότερους του βασιλιά, στα μέσα προπαγάνδας που κατέχει η αστική τάξη. Αυτούς που γεράσαμε να τους ακούμε να λένε «βουλιάζουν σε δέκα χρόνια τα Ταμεία». Δεν το κάνουν από βλακεία. Το πλάνο έχουν στο μυαλό τους. Για να περάσει στον εργάτη όλη αυτή η απειλή, πρέπει το μυαλό του να βομβαρδίζεται καθημερινά με επιλεγμένα δεδομένα. Ετσι, σαν δεδομένο κύριο πλασάρουν ότι αυτό είναι το σύστημα, δεν αλλάζει, άρα να νοικοκυρέψουμε το ταμείο.

Είναι το πρώτο δεδομένο, που πρέπει να ανατρέψεις. Οταν πεις ότι δεν είναι δεδομένο το σύστημα, περνάς στο επόμενο ότι δε χρειάζεται ρύθμιση στο ταμείο, γιατί στο δικό μας ταμείο, στο δικό μας σύστημα, δεν μπορούν να σταθούν βδέλλες. Τόσο απλή η αντιμετώπιση.

Στο βομβαρδισμό του φόβου απαντάς με το σχέδιο που έχεις, που έχει εφαρμοστεί (με τις ελλείψεις του, αλλά έχεις διδαχτεί απ' αυτές) και που τώρα ξέρεις τι να κάνεις, ώστε την επόμενη φορά να εφαρμοστεί καλύτερα.

Παραμύθι το «δεν υπάρχει χρήμα». Μπόλικο, αλλά είναι σε άλλα σεντούκια. Που μπορούν να καταργηθούν. Και πρέπει να αποφασίσεις: Αν θα είσαι ο ήρωας του χότζα που θα περιμένει να βγάλει τη γίδα απ' το δωμάτιο για να αναπνεύσει, ή θα κτίσει χωρίς το χότζα καινούριο σπίτι, ευρύχωρο.

Πάμε γι άλλα: Να φταίνε οι ζέστες, ή η έρμη η πραγματικότητα, που ενίοτε εμφανίζεται γυμνή, ίσως και λόγω ζέστης; Να διαβάζεις στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» για τον εφιάλτη του κράτους - ματάκια και στην «ΑΥΓΗ» την αποθέωση του καπιταλισμού ως το καλύτερο σύστημα που γνώρισε η ανθρωπότητα; Κάτι δεν πάει καλά, ή, ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα; Δηλαδή, η «Καθημερινή» δεν έχει κανένα πρόβλημα να περιγράψει τον εφιάλτη, ποτέ οι περιγραφές μόνες τους δεν ήταν ανατρεπτικές, αντίθετα στην «Αυγή» κάποτε έπρεπε να γραφεί δημόσια αυτό που σαν συμπέρασμα προκύπτει κατά καιρούς απο τις θέσεις του κόμματος που εκφράζει: Οτι η περίφημη ανανεωτική αριστερά δεν παλεύει για τίποτα άλλο, αλλά για να γίνει καλύτερος ο καπιταλισμός. Δεν είναι κάτι που μάθαμε τώρα, αλλά τώρα το υπογράφουν κιόλας. Κράτα σημειώσεις για το Σεπτέμβρη, που θα γυρίσουν απο τα νησιά και θα αρχίσουν πάλι τα «ανατρεπτικά» τους μαζί με το ΠΑΣΟΚ.