Τρίτη 28 Ιούλη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 2
ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
Η αστάθειά τους, το δικό σου κέρδος

Οταν κάποιος πέφτει απ' το ποδήλατο, τον συμπαθείς, όπως κάθε παιδί.

Οταν χάνεται με το κανό στο πέλαγος, πάλι λες, τον φουκαρά τι έπαθε.

Οταν, όμως, αρχίζει τις αναλύσεις για την κρίση κι, ενώ γνωρίζει, παριστάνει τον ανήξερο, για να καταλήξει στο τίποτα, ε, τότε με το συμπάθιο, τι να συμπαθήσεις, αφού φόρα - παρτίδα και σου λέει πως σε δουλεύει, και επιμένει πως οι θύτες θα σώσουν τα θύματα.

Δεν μπορεί, δεν έχει δικαίωμα, όχι ο Παπανδρέου, ο πάπας ο ίδιος, να ισχυρίζεται πως η καπιταλιστική κρίση θα λυθεί με όρους ηθικής διακυβέρνησης του καπιταλισμού.

Την ώρα ακριβώς που διατυπώνεται αυτή η πρόταση, ξέρεις πως αυτό που τους καίει - τους καπιταλιστές και μαζί τον κάθε Παπανδρέου - είναι να κερδίσουν χρόνο απέναντι στην αναπόφευκτη ταξική πάλη.

Κι ακόμα περισσότερο, να κερδίσουν χρόνο απέναντι σε μια συνείδηση που αναγκαστικά θα οικοδομείται μέσα στους αγώνες, όχι μόνο για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης, αλλά για το ίδιο το ξεπέρασμα του καπιταλισμού.

Πού είμαστε σήμερα; Η καπιταλιστική κρίση - παρά τα κάποια σημάδια ανάκαμψης στη μητρόπολη του καπιταλισμού - θα συνεχίσει να βαθαίνει. Ηδη, οι επιπτώσεις της στην εργατική τάξη είναι βάρβαρες.

Αργά, αλλά έστω κι έτσι, ανάμεσα στους εργάτες αναζητούνται δρόμοι διεξόδου. Εκεί ακριβώς, αυτή η αναζήτηση συναντά το ΚΚΕ, που με τεκμηρίωση των θέσεών του αποδεικνύει πως σήμερα δεν φτάνουν καν οι αμυντικοί αγώνες, καθώς οι καπιταλιστές ξεσαλωμένοι μόνο αρπάζουν.

Η ένταση με την οποία εκδηλώνεται η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα από την κυβέρνηση της ΝΔ, την ώρα που υποτίθεται πως κάποιο ένστικτο αυτοσυντήρησης θα την έκανε να μαλακώσει τη θηλιά, δείχνει πως το κρίσιμο, το κύριο, για τους καπιταλιστές σήμερα είναι να γονατίσουν όσο μπορούν περισσότερο τους εργάτες, πριν αυτοί σηκώσουν κεφάλι.

Οπερ: Οσο πιο γρήγορα, όσο πιο οργανωμένα εκφραστεί όχι μόνον η αντίσταση, αλλά η αντεπίθεση απο την πλευρά των εργατών, τόσο καλύτερα. Αυτό ακριβώς θέλει να προλάβει η αστική τάξη, προβάλλοντας τη μια μετά την άλλη προτάσεις για την κρίση, που θεωρούν δεδομένο τον καπιταλισμό και περιορίζουν το πρόβλημα στη διακυβέρνηση.

Η αγορά, όμως, δεν μπορεί να υπηρετεί τους πολίτες, γιατί αγορά σημαίνει κέρδος. Και το κέρδος δε βγαίνει υπηρετώντας τους πολίτες, αλλά με βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργατών.

Ο Παπανδρέου το γνωρίζει, γι' αυτό και δηλώνει έγκαιρα ότι αυτό που τον νοιάζει είναι μια πρόταση που θα φέρει: «τη συστημική σταθερότητα του οικονομικού και πολιτικού συστήματος».

Ε, αυτό ακριβώς δεν πρέπει να συμβεί. Οι εργάτες έχουν κάθε λόγο να είναι όσο το δυνατόν πιο αποσταθεροποιημένο το σύστημα. Ο Παπανδρέου παίζει με τα συντηρητικά ανακλαστικά του κόσμου, στην ουσία κλείνει το μάτι σ' όσους κινδυνεύουν και τους λέει «πού να μπλέκεις με τα χειρότερα, έλα να το μπαλώσουμε το δίχτυ». Ε, αυτό το δίχτυ δε μπαλώνεται.

Οι εργάτες έχουν να κερδίσουν μόνον όταν βγουν στο πέλαγο με δικό τους σκαρί, με δική τους αρματωσιά.

Αυτήν ακριβώς τη συνείδηση θέλει να εμποδίσει η αστική τάξη και προσπαθεί να περάσει σαν αυτονόητο πως είναι θέμα χρόνου η αλλαγή βεζίρη, πως ήδη για το ΠΑΣΟΚ οι εκλογές είναι ένας περίπατος προς τη νίκη. Κι ότι όλα τ' άλλα είναι περιτά.

Μόνο που το ΠΑΣΟΚ - παρά τις διακηρύξεις του - δε φαίνεται να νοιάζεται κύρια και τόσο για τις εκλογές, όσο να μείνει ανενόχλητη σ' αυτήν τη φάση η κυβέρνηση της ΝΔ. Θέλει αυτή να πέσει σαν ώριμο φρούτο, αφού πρώτα έχει κάνει τη βρώμικη δουλειά. Ωστε να έρθει μετά να παριστάνει τον καλύτερο διαχειριστή, αλλά με δεδομένη τη νομολογία της ΝΔ. Οπως δεν κατάργησε τους νόμους Σιούφα για το Ασφαλιστικό, όπως βάθυνε το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων της ΝΔ, έτσι θέλει να συνεχίσει και τώρα στο όνομα της κρίσης.

Ασχετο: Αν κάτι κρατάμε από τη δολιότητα που διακρίνει την ανάλυση του Τ. Παππά στην «Ελευθεροτυπία» είναι η χαρά με την οποία διαπιστώνει ότι το ΛΑ.Ο.Σ. εκτελεί την αποστολή του, να παρουσιάζεται σαν υποδοχέας της λαϊκής δυσαρέσκειας για να ορθώσει ανάχωμα στο ΚΚΕ. Το ερώτημα είναι γιατί χαίρεται ένας σοσιαλδημοκράτης από μια τέτοια εξέλιξη; Η απάντηση είναι πίσω στο χρόνο. Η αστική τάξη χαίρεται με κάθε έναν που προσφέρεται να αντιμετωπίσει τους κομμουνιστές, έτσι χαίρεται σήμερα και με τον Καρατζαφέρη. Εκεί και η κοινή ιδεολογική αφετηρία της χαράς των σοσιαλδημοκρατών και της αποστολής που εκτελεί το ΛΑ.Ο.Σ.


ΕΠΙΕΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Ταξική είναι η αναμέτρηση(2010-01-30 00:00:00.0)
Δεν τους βγαίνει...(2009-11-11 00:00:00.0)
Στοχοπροσήλωση(2009-03-07 00:00:00.0)
Τους αξίζει η πιο βαριά καταδίκη(2009-03-04 00:00:00.0)
Καμιά προστασία στους καπιταλιστές(2009-02-14 00:00:00.0)
Δε ρυθμίζεται(2008-10-07 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ