Αποφασισμένη πέρα για πέρα, όχι μόνο να οξύνει την αντεργατική και αντιασφαλιστική επίθεση, αλλά και να μη χάσει ούτε λεπτό, είναι η κυβέρνηση, όπως φάνηκε και στη χτεσινή συνάντηση της υπουργού Απασχόλησης με τη ΓΣΕΕ. Η Φάνη Πάλλη - Πετραλιά ξεκαθάρισε ότι μέσα στο καλοκαίρι θα ολοκληρωθεί το ξήλωμα των ΒΑΕ, τα θεμέλια του οποίου έβαλε το ΠΑΣΟΚ με το νόμο Ρέππα. Και δεν είναι μόνο τα ΒΑΕ. Δίνουν και παίρνουν τις τελευταίες μέρες οι δηλώσεις στελεχών της ΕΕ και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου για την ανάγκη να θεσπιστούν κίνητρα για την παραμονή στην εργασία των ηλικιωμένων, δίνουν και παίρνουν οι επισημάνσεις για τα οφέλη της «ενεργού γήρανσης». Οσο κι αν ψάχνουν μισόλογα, για να αποπροσανατολίσουν τους εργάτες, η επιδίωξή τους είναι ο εργάτης να παράγει κέρδη για την εργοδοσία μέχρι να μην μπορεί να πάρει τα πόδια του.

Την ίδια στιγμή, οι τόποι δουλειάς μετατρέπονται καθημερινά σε τόπους μαρτυρίου για όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Για όλους εκείνους που κάτω από το φόβο της ανεργίας, δέχονται να γίνονται θύματα εργατικών «ατυχημάτων» και να μη βγάζουν τσιμουδιά, να αντιμετωπίζουν αδιαμαρτύρητα τις συνέπειες που έχουν για τη σωματική και ψυχική τους υγεία, για την προσωπική - οικογενειακή τους ζωή, η εντατικοποίηση, η πολυειδικότητα, το σμπαράλιασμα του χρόνου εργασίας, η εκ περιτροπής απασχόληση. Ολα αυτά δεν υπαγορεύονται μόνο από την καπιταλιστική κρίση, αλλά πάνω και πριν απ' όλα από την ανάγκη του κεφαλαίου να αυξάνει την κερδοφορία του. Από την κούρσα της «ανταγωνιστικότητας», στην οποία παραβγαίνουν οι διάφοροι επιχειρηματίες, με καύσιμα για τα οχήματά τους τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργατών και των εργατριών.

Τι πρέπει να κάνει ο εργάτης μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση; Θα κάτσει να συζητήσει για το πόσο αργά ή γρήγορα θα πετσοκόψουν τις κατακτήσεις του; Θα μείνει να παρακολουθεί τους εκμεταλλευτές του να σχεδιάζουν ακόμα χειρότερες μέρες; Θα ακολουθήσει τη συναίνεση και την υποταγή που του προτείνουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που έχουν βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους σε μια σειρά αντεργατικούς σχεδιασμούς, όπως την ελαστική απασχόληση;

Είναι η ίδια η πείρα των εργαζομένων που δίνει την απάντηση: Η πείρα που λέει ότι όπου υπήρξαν κατακτήσεις, όπου μπήκαν εμπόδια στην εργοδοτική ασυδοσία, η γραμμή της πάλης ήταν γραμμή σύγκρουσης με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Σ' αυτήν τη γραμμή, άλλωστε, οι ταξικές δυνάμεις πρωτοστατούν και στην πάλη των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, με τη σημερινή 24ωρη απεργία. Κόντρα στη λογική που λέει στους εργάτες να βολευτούν με τα ψίχουλα που περισσεύουν από τους ισολογισμούς των πολυεθνικών. Η ελπίδα και η προοπτική για τους εργάτες κρύβεται μόνο στην οργάνωσή τους με άξονα τις σύγχρονες ανάγκες τους. Τις οποίες μπορεί να ικανοποιήσει ο πλούτος που παράγουν. Είναι ανεκτίμητη η αξία της οργάνωσης κάθε μάχης, μικρότερης ή μεγαλύτερης σ' αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Στη βάση ότι είναι ασυμβίβαστα τα συμφέροντα κεφαλαίου και εργαζομένων. Πίσω από τη γραμμή της ταξικής σύγκρουσης υπάρχει μόνο η ήττα και η ενσωμάτωση.