Την στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο ανακοινώνεται επισήμως η αναβολή της επίσκεψης του Προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον στην Αθήνα, από τις 13 Νοέμβρη 1999 που είχε προγραμματιστεί κι η μετάθεσή της στις 19 Νοέμβρη 1999. Η πρώτη σκέψη που 'ρχεται είναι ότι το ελληνικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ειρήνης πέτυχε μια πρωτοφανή, για τα ελληνικά τουλάχιστον χρονικά, νίκη. Στα πενήντα, τουλάχιστον, μεταπολεμικά χρόνια δεν έχει συμβεί παρόμοιο γεγονός. Μάλιστα, το γεγονός αυτό γίνεται σε συνθήκες πλανητικής μονοκρατορίας των ΗΠΑ και αδιαμφισβήτητης ηγεμονίας του Προέδρου τους. Φάνηκε ότι ο λεκές δεν μπόρεσε να περάσει στην Ελλάδα όπως συνέβη στην αμερικανική κοινωνία. Αρκετό χρόνο πριν, το μαχόμενο ελληνικό κίνημα ειρήνης είχε δηλώσει κατηγορηματικά ότι δε θα δεχόταν την έλευση του Μπιλ Κλίντον στην Ελλάδα χωρίς διαμαρτυρίες, λαϊκές κινητοποιήσεις κι εκδηλώσεις. Η λέξη «ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ» έγινε σύμβολο του αγώνα της ελευθερίας των Ελλήνων. Στο κύλισμα του χρόνου που ζύγωνε την έλευση του Προέδρου των ΗΠΑ, οι ελληνικές λαϊκές μνήμες ζωντάνεψαν. Οι επαναστατικές παραδόσεις έγιναν Ερινύες έτοιμες να κατασπαράξουν ντόπιους και ξένους ρουφιάνους κι υποψήφιους επιβήτορες. Οι ντόπιοι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί κεκράκτες λυσσομάνησαν στα ραδιοτηλεοπτικά «πάνελ» να αποδείξουν το μάταιο των αντιιμπεριαλιστικών αντιαμερικανικών κινητοποιήσεων. Οι ντόπιοι της μεταφερόμενης αμερικανικής λεκεδομανίας, επιχειρούσαν να φορτώσουν τις ανθελληνικές ενέργειες των ΗΠΑ στην κακή συμπεριφορά του αγωνιζόμενου ελληνικού λαϊκού κινήματος.***

Σε πείσμα τους, το αγωνιζόμενο κίνημα των Ελλήνων κατήγαγε μια περιφανή νίκη, υποχρεώνοντας την ισχυρότερη στρατοκρατική μηχανή του πλανήτη να αναβάλει και να μεταθέσει την ημερομηνία επίσκεψης του Προέδρου της στην Αθήνα. Ομως, η προσπάθεια σπίλωσης του αντιιμπεριαλιστικού ελληνικού κινήματος ειρήνης από τον πολιτικο-δημοσιογραφικό εσμό, θα συνεχιστεί. Τα επίπεδα συκοφάντησης, υπονόμευσης κι αποθάρρυνσης θα είναι δύο. Το ένα θα είναι η ανοιχτή καταδίκη κι ο ανοιχτός πολύπλευρος και πολύμορφος πόλεμος. Το άλλο θα είναι η ραφινάτη πλαγιοκόπηση του «ναι μεν αλλά» από τους ορκισμένους διαβρωτές του λαϊκού κινήματος. Είναι αυτοί που, κατά τις τελευταίες Ευρωεκλογές, ταύτιζαν κάθε αντίδραση εναντίον της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού ως «βήμα στο πουθενά», επιβεβαιώνοντας έτσι εκτός από την αγραμματοσύνη τους και την πολιτική τους ανυπαρξία. Στην πραγματικότητα και πίσω από την περιφανή νίκη του μαχόμενου κινήματος ειρήνης, υπάρχει ένα αδιέξοδο στις ελληνοαμερικανικές διαβουλεύσεις. Είναι αυτό που ο λαός αποκαλεί «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Από τη μια η δυσκοίλια απόφαση της αναβολής και μετάθεση της ημερομηνίας έλευσης του Μπιλ Κλίντον αποτελεί μια εμφανή ήττα της αμερικανικής υπερδύναμης. Από την άλλη, όμως, η τυχόν εμμονή τους στην αρχική ημερομηνία έλευσης του Αμερικανού Προέδρου, θα σήμαινε την αναστάτωση της Ελλάδας και το μεγαλύτερο εξευτελισμό του. Ο εξευτελισμός θα προέκυπτε ερχόμενος αντιμέτωπος με τους χιλιάδες διαδηλωτές και το καθολικό αντιαμερικανικό αίσθημα των Ελλήνων. Η αναστάτωση θα προέκυπτε από τυχόν κυβερνητική απαγόρευση των διαδηλώσεων, με άδηλες συνέπειες. Ετσι επιλέχτηκε η μετάθεση της ημερομηνίας άφιξης του Μπιλ Κλίντον ως η τυφλή εμπειρική λύση. Θα αποδειχτεί τυφλή διότι θα την καταστήσει τέτοια το μαχόμενο κίνημα ειρήνης.

Ενα από τα επιχειρήματα εκείνων που θέλουν να μειώσουν τη σημασία αυτής της λαϊκής νίκης, είναι ότι η αναβολή και μεταφορά της έλευσης του Αμερικανού Προέδρου οφείλεται σε αρκετούς λόγους και σκοπιμότητες που θα φανούν αργότερα. Εγώ λέω ότι υπάρχουν χίλιοι λόγοι κι άλλες τόσες σκοπιμότητες. Ομως, εάν δεν υπήρχε η μεγάλη λαϊκή αγωνιστική ανάταση, δε θα υπήρχε λόγος αναβολής ημερομηνίας της επίσκεψης. Τέλος, τα εγχώρια κι αλλοδαπά πολιτικά μπουζούκια νόμισαν ότι με το χρόνο θα ξεχνιούνταν η σφαγή των αμάχων Σέρβων από την Ευρωατλαντική Νατοϊκή συμμαχία. Οι θλιβεροί προσκυνητές της αμερικανοκρατίας έπεσαν έξω. Οι Ελληνες δεν ξεχνούν. Το κίνημα ελευθερίας γιγαντώνεται. Οι απόγονοι των Ελλήνων ξέρουν να στέκονται στο ύψος των γεγονότων όταν χρειάζεται. Είναι ένας συνεχόμενος αγώνας ιστορικής δικαίωσης των προγόνων τους.