Πριν την οικονομική κρίση οι επιχειρήσεις είχαν τεράστια κέρδη, τα οποία - φυσικά - δεν μοιράστηκαν με τους εργαζόμενους, αλλά, αντίθετα, πήραν μέτρα για τη μεγαλύτερη κερδοφορία τους. Το κράτος, είτε «γαλάζιο» ήταν, είτε «πράσινο», αφαίρεσε απ' τους εργαζόμενους όλο και περισσότερο δικαιώματα, διέλυσε τις εργασιακές σχέσεις, νομιμοποίησε και εφάρμοσε σε ευρεία κλίμακα τη μερική απασχόληση, τις συμβάσεις. Τα αστρονομικά ποσά που πήγαν στα ταμεία των επιχειρήσεων δε φάνηκαν πουθενά στη ζωή των εργαζομένων, στο μισθό τους. Οι «θεωρίες» περί επενδύσεων, που θα δημιουργούσαν καλύτερες συνθήκες και για τα λαϊκά στρώματα, αποδείχτηκαν, για μια ακόμη φορά, μύθοι του συστήματος. Μύθοι που ενισχύουν τις αυταπάτες και τη στασιμότητα στη συνείδηση των εργαζομένων.

Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης ο εργαζόμενος καλείται να ξαναπληρώσει, για να διατηρήσουν οι επιχειρήσεις τα κέρδη τους. Τα ιδεολογήματα του συστήματος είναι έτοιμα: Το κράτος «μας» δεν έχει χρήματα, οι επιχειρήσεις χρειάζονται στήριξη για να βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση της χώρας και να προσλάβουν νέους εργαζόμενους, να «κινηθεί» η «ελεύθερη αγορά».

Παράλληλα, καλλιεργείται έντονα η λογική της ανώδυνης διαμαρτυρίας, η απογοήτευση και η ενίσχυση του ατομικού δρόμου, των ατομικών λύσεων. Ταυτόχρονα, αυξάνονται οι αντικομμουνιστικές επιθέσεις, διότι οι κομμουνιστές είναι αυτοί που εκφράζουν την άποψη που δε βολεύει τη λειτουργία του συστήματος: Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να πληρώσουν την κρίση που δημιούργησε το κεφάλαιο, ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και με οργανωμένο ταξικό αγώνα να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν.

Αυτή η άποψη δεν είναι «θεωρητική» και δεν αφορά σε κάποιο μακρινό μέλλον. Είναι και άμεση. Χαρακτηριστική η περίπτωση των εργατών του «Παπουτσάνη», οι οποίοι μετά από 11 βδομάδες κινητοποιήσεων κατάφεραν την επαναπρόσληψη των 9 συναδέλφων τους. Δεν πρόκειται για «μεμονωμένο περιστατικό», αλλά για απόδειξη της δύναμης των εργαζομένων, όταν επιλέγουν τον ταξικό αγώνα και δεν περιορίζονται στα «πυροτεχνήματα» που προτείνουν οι συνδικαλιστές που κάθονται στο ίδιο τραπέζι με το ΣΕΒ και ξεπουλούν τα δικαιώματα της εργατικής τάξης.

Στην ουσία, με την επίθεση στο ΚΚΕ, προσπάθησαν και προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό των εργαζομένων, διότι γνωρίζουν γιατί παλεύει το ΚΚΕ. Αγωνίζεται για την άνοδο του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, αλλά και θέτει σε συζήτηση την πρότασή του για ένα δρόμο ανάπτυξης υπέρ της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Γνωρίζουν ότι ένα ισχυρό κίνημα μπορεί να χτυπήσει το ρατσισμό, τον εθνικισμό, αλλά και τις συνθήκες που τα δημιουργούν. Μπορεί να παρέμβει, να διεκδικήσει και να φέρει νίκες για το λαό, να δημιουργήσει αισιοδοξία για το μέλλον.