Μια από τις άκρως αρνητικές συνέπειες της πολιτικής της ΕΕ για τη νεολαία είναι η αποσύνδεση της εκπαίδευσης (τόσο της ανώτατης όσο και της λεγόμενης επαγγελματικής) από το δικαίωμα στη δουλειά. Τις προηγούμενες δεκαετίες ('80, '70 και πιο πριν) το πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης ήταν από μόνο του ικανό «διαβατήριο» για τον απόφοιτο ώστε να διεκδικήσει δουλειά στο αντικείμενο που σπούδασε, ενώ κάτω από την πίεση του κινήματος, το πτυχίο σήμαινε και κάποια εργασιακά - επαγγελματικά δικαιώματα για τον εργαζόμενο πτυχιούχο. Αναλογικά καταγράφονταν επαγγελματικά - εργασιακά δικαιώματα και για τους αποφοίτους των άλλων βαθμίδων εκπαίδευσης. Σήμερα πια κι ενώ έχει ενσωματωθεί στην ελληνική νομοθεσία το μεγαλύτερο μέρος των οδηγιών και αποφάσεων της ΕΕ (από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), τείνουμε να μιλάμε για πλήρη κατάργηση των επαγγελματικών - εργασιακών δικαιωμάτων των αποφοίτων. Η πολιτική της ΕΕ υπαγορεύει ότι οι τίτλοι σπουδών του καθενός συνιστούν απλή περιγραφή κάποιων προσόντων και δεξιοτήτων που θεωρητικά έχει αποκτήσει και, πρακτικά, την αξία αυτών των τίτλων, το πού, το αν και με ποιους όρους θα μπορεί να εργαστεί ο απόφοιτος το κρίνει η αγορά, ο εκάστοτε εργοδότης. Στο όνομα της «σύνδεσης της εκπαίδευσης με την αγορά», ουσιαστικά αποσυνδέονται όλο και περισσότερο οι σπουδές από τα δικαιώματα στη δουλειά.

Ετσι, με τις Οδηγίες 89/48 (επαγγελματική εξίσωση πτυχίων με τρίχρονες σπουδές τύπου bachelor), 92/51 (συμπληρωματικό σύστημα αναγνώρισης της επαγγελματικής εκπαίδευσης), 2001/19 (τροποποιήσεις των δύο προηγούμενων) και με την πρόσφατη 36/2005 (αναγνώριση των ΚΕΣ) προχώρησε βαθύτερα η πολυκατηγοριοποίηση των πτυχίων. Μέσω της καθιέρωσης ενός «γενικού συστήματος ισοτίμησης ακαδημαϊκών τίτλων και αναγνώρισης επαγγελματικών προσόντων», διαμορφώνεται μια κλίμακα διαβαθμισμένων πτυχίων μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, προσαρμοσμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου για φτηνό εργατικό δυναμικό, για πολλές διαφοροποιήμενες σχέσεις εργασίας. Ουσιαστικά, με αυτό τον τρόπο συμπιέζεται προς τα κάτω η τιμή της εργατικής δύναμης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΕΕ στα κείμενά της, αλλά και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου στις θέσεις και τοποθετήσεις τους, έχουν αρχίσει πια να μη μιλούν καν για επαγγελματικά δικαιώματα, αλλά για «επαγγελματικά προσόντα». Τα επαγγελματικά προσόντα και οι δεξιότητες, έννοιες πλέον ιδιαίτερα προσφιλείς στους αρχιτέκτονες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία σε όλες τις χώρες της ΕΕ, δε διασφαλίζουν την άμεση πρόσβαση στο επάγγελμα, αλλά προϋποθέτουν επαγγελματικές εξετάσεις ή κάποιου είδους πιστοποίηση από επαγγελματικό φορέα των γνώσεων και της εμπειρίας του κάθε απόφοιτου. Ετσι έχουμε διαγωνισμό ΑΣΕΠ για τους εκπαιδευτικούς, εξετάσεις στις επαγγελματικές ενώσεις για δικηγόρους, μηχανικούς, οικονομολόγους κ.ο.κ. Εισάγονται επιπλέον ταξικοί φραγμοί μέχρι την απόκτηση τελικά του δικαιώματος στη δουλειά, αφού οι απόφοιτοι εξαναγκάζονται να δουλεύουν πρώτα μαύρη εργασία εν είδει πρακτικής άσκησης για την απόκτηση εμπειρίας (π.χ. ασκούμενοι δικηγόροι, πρακτική άσκηση στα ΤΕΙ) και να δίνουν ξανά εξετάσεις πιστοποίησης στον επαγγελματικό φορέα για την απόκτηση της άδειας άσκησης.