Με το συγκλονιστικό «Επιτάφιο» των Γιάννη Ρίτσου - Μίκη Θεοδωράκη, έργο όπου το μοιρολόι της χαροκαμένης μάνας πάνω από το σώμα του σκοτωμένου γιου της - θύμα της βίαιης καταστολής της απεργίας των καπνεργατών, στη Θεσσαλονίκη, το Μάη του 1936 - μετατρέπεται σε κοινωνική διαμαρτυρία και εξέγερση, άνοιξε η συναυλία του Μανώλη Μητσιά, στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, στο Σύνταγμα.

«Ελπίζω οι αγώνες των εργαζομένων να δικαιωθούν κάποτε», είπε από σκηνής, πριν ξεκινήσει μαζί με την ορχήστρα του τη μουσική «διαδρομή» σε αθάνατα «μονοπάτια» ποίησης και μουσικής. «Μέρα Μαγιού μού μίσεψες...» και οι φωνές των συγκεντρωμένων ενώθηκαν στους στίχους του ποιητή της Ρωμιοσύνης, που γεννήθηκε ανήμερα Πρωτομαγιάς, πριν έναν αιώνα. Και στη συνέχεια η «Δραπετσώνα», ο «Ηλιος της δικαιοσύνης», ο νοητός και ματοβαμμένος και «...η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα», γιατί «...όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο».

«Η Πρωτομαγιά όπως όλοι ξέρουμε», δήλωσε ο Μανώλης Μητσιάς στον «Ρ», «είναι μια μέρα των εργαζομένων και γενικά του ανθρώπου να διεκδικεί τα δικαιώματά του από το κεφάλαιο, που τον καταπιέζει συνεχώς. Ελπίζω αυτοί οι αγώνες των εργαζομένων να δικαιωθούν κάποια στιγμή και η Πρωτομαγιά να είναι μια μέρα όχι διεκδίκησης και αγώνων, αλλά μια μέρα που όλοι οι άνθρωποι θα είναι ικανοποιημένοι. Αυτό εύχομαι». Στη συγκέντρωση διαβάστηκε το ποίημα «Ζήτω» του Γιάννη Ρίτσου, από τις «Γειτονιές του κόσμου», θυμίζοντας ότι «...ετούτος ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του».