Πρωτομαγιά 1886, Σικάγο (γκραβούρα)

Εξήντα πέντε ώρες δουλειά τη βδομάδα.

Γιατί, λέει, δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε μιαν απόφαση, που να απαγορεύει στις χώρες να αυτοεξαιρούνται από την υποχρέωσή τους να επιβάλλουν 48ωρο.

Πάνε να μεταθέσουν τη συζήτηση στη διαδικασία. Σε μια τέτοια συζήτηση περί τη διαδικασία, η ΕΕ αναδεικνύεται σε χώρο δημοκρατίας, όπου όλα συζητούνται και αποφασίζονται με διάλογο.

Το διά ταύτα αυτών των διαλόγων πάντα είναι αποφάσεις που πληρώνονται ακριβά από την εργατική τάξη, ειδικά τα νεότερα μέλη της.

Ετσι και με τη νέα στρατηγική για τη νεολαία. Οπου, επί της ουσίας, η ΕΕ δίνει εντολή για περισσότερη και γενικευμένη ευελιξία. Σα να μην είναι, ήδη, λάστιχο ο εργασιακός βίος.

Και στις δύο περιπτώσεις, ο εργάσιμος χρόνος αναδεικνύεται σε κυρίαρχο στοιχείο. Γιατί ακριβώς συναρτάται με την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης. Του εμπορεύματος, που, σε αντίθεση με άλλα εμπορεύματα, ο πουλητής του δεν μπορεί να το διαπραγματευτεί ελεύθερα στην αγορά, αλλά μόνο κάτω από το βάρος των συσχετισμών της στιγμής.

Αυτό σημαίνει πως σε συνθήκες που οι εργάτες έχουν δύναμη πουλάνε πιο ακριβά. Σήμερα, που το εργατικό κίνημα είναι σε υποχώρηση, πουλάνε όλο και πιο φτηνά. Και οι καπιταλιστές πιέζουν για ακόμα πιο φτηνά. Ετσι δουλεύει η δημοκρατία στον καπιταλισμό. Οποιος έχει τη δύναμη, επιβάλλει το συμφέρον του.

Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι εργάτες πρέπει να φροντίσουν να αποκτήσουν δύναμη. Ιστορικά, αυτό συμβαίνει στο δρόμο προς την ταξική συνειδητοποίησή τους. Και για να γίνει χρειάζονται το δικό τους κόμμα, το Κομμουνιστικό.

Οι καπιταλιστές γνωρίζουν καλά τι είναι αυτό που κάνει τους εργάτες δυνατούς. Κι ακριβώς τώρα, που σφίγγουν πιο δυνατά τα λουριά, επιχειρούν με μεγαλύτερη ένταση να βγάλουν από τον ορίζοντα την κομμουνιστική προοπτική.

Αυτήν την προοπτική μπορούν να την αντιμετωπίσουν μόνο στήνοντας μια καρικατούρα κομμουνισμού, τέτοια που να προκαλεί απέχθεια. Κι έτσι αρχίζει η συζήτηση περί δημοκρατίας.

Δεν πρόκειται για απλή ιδεολογική διαπάλη. Δεν επιχειρούν να βγάλουν λάθος τη θέση των κομμουνιστών (μια τέτοια συζήτηση μπροστά στους εργάτες είναι καλοδεχούμενη, γιατί ακριβώς στην ευθεία ιδεολογική αναμέτρηση οι καπιταλιστές έχουν μόνο να χάσουν). Επιχειρούν να περάσουν ως λάθος τη θέση των κομμουνιστών, αφού πρώτα τους εμφανίσουν ως τέρατα.

Τι είναι αυτό που θέλουν να αποφύγουν; Τη συζήτηση ακριβώς για το επίδικο: Το δικαίωμα των εργατών να κατέχουν όλο τον πλούτο που παράγουν κι αυτό σημαίνει κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, άρα κοινωνία χωρίς καπιταλιστές. Η καπιταλιστική κρίση πείθει με την πραγματικότητά της ότι ο κόσμος μπορεί να ζήσει χωρίς τους κηφήνες.

Δίπλα από κάθε απόφαση για απολύσεις, βρίσκεται και μια άλλη για συγχωνεύσεις επιχειρήσεων. Που αξιοποιούν την εκρηκτική ανάπτυξη των μέσων παραγωγής, ενώνουν τα κεφάλαια και τις μηχανές και επιδιώκουν με λιγότερους εργάτες να βγάλουν περισσότερα κέρδη. Δηλαδή, τραβώντας στα όριά του τον εργάσιμο χρόνο, πληρώνοντας μικρότερα μεροκάματα, να παίρνουν μεγαλύτερη υπεραξία.

Από την πλευρά τους, οι εργάτες βλέπουν πως και τα μέσα παραγωγής δεν είναι άλλο από προϊόν της ζωντανής εργασίας κι ακριβώς στον καιρό της κρίσης γίνεται κατανοητό περισσότερο ότι αυτά, τα μέσα παραγωγής, δεν πρέπει να είναι στα χέρια των καπιταλιστών.

Αυτή η διαπίστωση ανοίγει τη συζήτηση για την εξουσία των εργατών. Κι αυτήν τη συζήτηση θέλουν να αποφύγουν όσοι αυτόν τον καιρό αναπτύσσουν τη νέα αντικομμουνιστική εκστρατεία με μοιρασμένους ρόλους. Από το χυδαίο περί ανθρωποφαγίας (στη προχτεσινή ΑΥΓΗ), ως τον σπουδαγμένο «δόκτορα» στη χτεσινή «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», που ένιωσε, λέει, ντροπή γιατί οι Ελληνες ευρωβουλευτές δεν ψήφισαν το νέο αντικομμουνιστικό μνημόνιο της ΕΕ.

Ας πάρουν και γι' αυτά μιαν απάντηση από τις αυριανές διαδηλώσεις.