Κυριακή 26 Απρίλη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 9
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ
Αντικομμουνισμός. Χτες και σήμερα

Δεύτερο μέρος

Οπως έχει αποδείξει η Ιστορία, ο αντικομμουνισμός υπάρχει ως επίσημο δόγμα της αστικής εξουσίας, ανεξάρτητα αν αυτή έχει κοινοβουλευτική ή ανοιχτά δικτατορική μορφή.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της χώρας μας. Τόσο πριν το β΄ παγκόσμιο πόλεμο όσο και μετά, ο αντικομμουνισμός ως ιδεολογία και πολιτική ασκήθηκε όχι μόνο από τις δικτατορικές, αλλά και τις αστικοδημοκρατικές κυβερνήσεις. Το 1929 η «δημοκρατική» κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου ανακήρυξε τον κομμουνισμό ιδιώνυμο έγκλημα8. Σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού και μάλιστα με «κεντρώες» δυνάμεις στη διακυβέρνηση το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, πραγματοποιήθηκε ο εμφύλιος πόλεμος9, η μαύρη τρομοκρατία, οι εξορίες, τα βασανιστήρια, τα στρατοδικεία, οι εκτελέσεις, η πιο μεγάλη σε έκταση και ένταση αντικομμουνιστική εκστρατεία στη χώρα μας.

Αλλά παραδείγματα μπορούμε να βρούμε και σε άλλες χώρες, όπως: Στη Γερμανία, για παράδειγμα, τη σημαία του αντικομμουνισμού και της αντεπανάστασης τη σήκωσαν πρώτοι από όλους οι Σοσιαλδημοκράτες, δηλαδή οι οπορτουνιστές εκείνης της εποχής, που ενώθηκαν με την αστική τάξη για το τσάκισμα της επανάστασης του 1918-1919, στο χτύπημα του νεοϊδρυμένου Γερμανικού ΚΚ με τη δολοφονία των ηγετών του, Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ. Στις ΗΠΑ, τόσο πριν αλλά ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο, ο αντικομμουνισμός πήρε χαρακτηριστικά ανοιχτής τρομοκρατίας. Η ιδιότητα του κομμουνιστή ταυτίστηκε με αυτήν του κατάσκοπου και του προδότη και έτσι φτιάχτηκαν μαύρες λίστες και διώχθηκαν χιλιάδες άνθρωποι, με τη βοήθεια και της μαφίας «απο-κομμουνιστικοποιήθηκαν» τα συνδικάτα και άλλες μαζικές οργανώσεις. Στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (Δυτική Γερμανία), τέθηκε εκτός νόμου το ΚΚ (από το 1956 μέχρι το 1968) και απαγορεύθηκε ο διορισμός κομμουνιστών στο δημόσιο τομέα, νόμος που ακόμα ισχύει.

Σήμερα, μετά την αντεπαναστατική νίκη και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, ο αντικομμουνισμός αποτελεί επίσημο κρατικό δόγμα της αστικής εξουσίας των περισσότερων πρώην σοσιαλιστικών χωρών, στις οποίες η λειτουργία και δράση των ΚΚ υποβάλλεται σε πολλούς περιορισμούς και απαγορεύσεις, την ίδια στιγμή που αποκαθίστανται οι πιο αντιδραστικές - ακόμα και φασιστικές - δυνάμεις αυτών των χωρών.

Ο αντικομμουνισμός ως κρατική πολιτική σημαίνει κατασταλτικά μέτρα ενάντια στη νόμιμη δράση των κομμουνιστικών κομμάτων και γενικότερα του εργατικού και κατά συνέπεια και του ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Οπου δεν ανακηρύσσεται ο κομμουνισμός ως παράνομος, ως έγκλημα, ποινικοποιούνται θεμελιακές αρχές της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος, η ταξική πάλη, η δικτατορία του προλεταριάτου, η σοσιαλιστική επανάσταση, ο προλεταριακός διεθνισμός.

Το πέρασμα στην ανοιχτή καταστολή του κομμουνιστικού κινήματος συνοδεύεται πάντα από την αντίστοιχη αντικομμουνιστική ιδεολογική εκστρατεία.

Η διάδοση του αντικομμουνισμού, που στηρίζεται στο ψέμα, στη διαστρέβλωση, στη συκοφαντία, συνοδεύει την προβολή όλου του ιμπεριαλιστικού αντιδραστικού ιδεολογικού οπλοστασίου. Οι κομμουνιστές χαρακτηρίζονται προδότες, «αποκαλύπτονται» κομμουνιστικές «συνωμοσίες», ταυτίζουν τη σοσιαλιστική επανάσταση με πραξικόπημα, παραλληλίζουν το σοσιαλιστικό κράτος (δικτατορία του προλεταριάτου) με το φασισμό («κόκκινος» και «μαύρος» φασισμός) κλπ.

Η άρχουσα τάξη, προσπαθώντας να επενδύσει ιδεολογικά την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα να προετοιμάσει το χτύπημα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, προβάλλει, παράλληλα με τον αντικομμουνισμό, διάφορες άλλες αντιδραστικές θεωρίες, π.χ., περί μουσουλμανικού φονταμενταλισμού, περί μουσουλμανικής τρομοκρατίας, παλιότερα περί της καθαρότητας και υπεροχής της άριας φυλής.

Ο αντικομμουνισμός, ως ιδεολογία και πολιτική της άρχουσας τάξης, εκφράζεται και με τη μορφή της ιδεολογικής στήριξης του οπορτουνισμού μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα. Εκδηλώθηκε και με τη διάδοση στη διεθνή εργατική τάξη της κάθε στροφής προς τον οπορτουνισμό στην ταξική πάλη σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης, π.χ., καταδίκη Στάλιν, προβολή του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ10, την καταδίκη του Ζαχαριάδη11 στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, στήριξη της «Περεστρόικα»12 στην ΕΣΣΔ, της «Αλληλεγγύης»13 στην Πολωνία κλπ.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

(το άρθρο βασίζεται σε κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, που εκδόθηκε σε μπροσούρα από τη «Σύγχρονη Εποχή»)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

8. Τον Ιούλη του 1929 η κυβέρνηση του Βενιζέλου ψήφισε νόμο «περί μέτρων ασφάλειας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», με τον οποίο η κομμουνιστική ιδεολογία και πράξη θεωρήθηκε «ιδιώνυμο αδίκημα», δηλαδή ποινικοποιήθηκε η κομμουνιστική δραστηριότητα ως τέτοια. Τέτοια μέτρα είχαν υιοθετηθεί εκείνη την περίοδο και σε άλλες χώρες (Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία κλπ.). (Πηγή: Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949).

9. Εμφύλιος Πόλεμος: Η περίοδος του 1946-1949 κατά την οποία το λαϊκό κίνημα της χώρας συγκρότησε το δικό του λαϊκό στρατό, το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ), που συγκρούστηκε ανοιχτά και ένοπλα με την προσπάθεια της αστικής τάξης της Ελλάδας, υποστηριζόμενης από την ιμπεριαλιστική επέμβαση της Βρετανίας και στη συνέχεια των ΗΠΑ, να ανατρέψει με τη βία τους συσχετισμούς που είχαν διαμορφωθεί την περίοδο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, τσακίζοντας το λαϊκό κίνημα και πρώτα απ' όλα το ΚΚΕ. Ο εμφύλιος πόλεμος της περιόδου 1946-1949 ήταν ουσιαστικά κορύφωση της πάλης που είχε ξεκινήσει από την περίοδο της Κατοχής, συνεχίστηκε με τη βρετανική επέμβαση και το Δεκέμβρη του 1944, με την τρομοκρατία σε βάρος κομμουνιστών και αγωνιστών του ΕΑΜικού κινήματος μετά τη Βάρκιζα. Η πάλη αυτή αποτέλεσε κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας και, στην ουσία, ήταν πάλη για την εξουσία, παρά τα προβλήματα στον προσδιορισμό του χαρακτήρα της. Η ήττα του ΔΣΕ σε καμιά περίπτωση δε μειώνει τη μεγάλη ιστορική σημασία αυτού του ηρωικού αγώνα.

10. Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ πραγματοποιήθηκε το Φλεβάρη του 1956. Στα πλαίσια των αποφάσεών του, διατυπώθηκαν οι λανθασμένες αντιλήψεις και κατευθυντήριες ιδέες, όπως: Η άποψη για γρήγορη μετάβαση στον ανεπτυγμένο σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό που παραγνώριζε το σύνθετο και μακροχρόνιο χαρακτήρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η θέση για «ειρηνική συνύπαρξη» σοσιαλισμού - ιμπεριαλισμού. Η θέση για «ποικιλία μορφών μετάβασης στο σοσιαλισμό κάτω από προϋποθέσεις», που άνοιξε το δρόμο για την παραβίαση των γενικών νομοτελειών της ταξικής πάλης στο όνομα των «εθνικών ιδιομορφιών». Το 20ό Συνέδριο ενίσχυσε την εκτίμηση ότι ήταν δυνατό να υπάρχει φιλειρηνική πολιτική των ευρωπαϊκών κρατών ανεξάρτητα από το κοινωνικο-οικονομικό τους σύστημα. Στην εκτίμησή του για το συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ σοσιαλιστικού και διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, υποτίμησε το δεύτερο, ιδιαίτερα στο χώρο της Ευρώπης, θεωρώντας ότι υπήρχε βαθιά γενικευμένη κρίση. Το 20ό Συνέδριο άσκησε - με πρόσχημα την καταδίκη της «προσωπολατρίας» - υποκειμενική και αβάσιμη κριτική στην περίοδο που επικεφαλής του ΚΚ της ΕΣΣΔ ήταν ο Ι. Β. Στάλιν. Το 20ό Συνέδριο καταδίκασε τη σωστή - για τη συγκεκριμένη ιστορική φάση - θέση ότι κατά τη διάρκεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού οξύνεται η ταξική πάλη. Αποκαταστάθηκαν πολιτικά διάφοροι οπορτουνιστές και αντεπαναστατικά στοιχεία που θεωρήθηκαν ως άδικα θύματα του «σταλινισμού». Η υποκειμενική κριτική του 20ού Συνεδρίου αξιοποιήθηκε από τον ιμπεριαλισμό στη συκοφαντική επίθεση ενάντια στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

11. Ο Νίκος Ζαχαριάδης (1903-1973) ήταν Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931 - 1956 (με διακοπή την περίοδο 1941-1945, όταν, όντας φυλακισμένος από τη δικτατορία της 4ηςΑυγούστου, παραδόθηκε από την ελληνική αστική τάξη στους Γερμανούς και μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου). Μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, συγκροτήθηκε επιτροπή με πρωτοβουλία του ΚΚΣΕ και των ΚΚ χωρών στις οποίες φιλοξενούνταν Ελληνες πολιτικοί πρόσφυγες για την εξέταση «προβλημάτων στο ΚΚΕ». Αυτή η επιτροπή κατέληξε σε πόρισμα, το οποίο παρουσιάστηκε το Μάρτη του 1956 στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Με βάση αυτό το πόρισμα, ο Ν. Ζαχαριάδης κατηγορήθηκε για προσωπολατρεία, τυχοδιωκτισμό, σεχταρισμό, αυταρχική καθοδήγηση, χαρακτηρίστηκε η λειτουργία του Κόμματος ως ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. Στη βάση αυτή, αποφασίστηκε η καθαίρεση του Ζαχαριάδη από ΓΓ και το ΠΓ, στη συνέχεια από μέλος της ΚΕ , μέχρι και τη διαγραφή του από το ΚΚΕ το 1957 στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ. Ουσιαστικά, πρόκειται για πρωτόγνωρη στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος επέμβαση αδελφών ΚΚ σε ένα ΚΚ, για να καθοριστεί η έκβαση της εσωκομματικής διαπάλης παραβιάζοντας κανόνες και αρχές λειτουργίας των Κομμάτων (υπενθυμίζουμε ότι η Κομμουνιστική Διεθνής είχε διαλυθεί από το 1943). Συγκεκριμένα, πρόκειται για παρέμβαση που στο φόντο των δεξιών παρεκκλίσεων του 20ού Συνεδρίου και της «καταδίκης της προσωπολατρείας» και του «σταλινισμού» ενίσχυσε τα πιο δεξιά οπορτουνιστικά στοιχεία στο ΚΚΕ, η πλειοψηφία των οποίων στη διάσπαση του 1968 συντάχθηκαν με την αναθεωρητική ομάδα και συγκρότησαν το «ΚΚΕ εσωτερικού».

12. «Περεστρόικα» (ανασυγκρότηση): Επωνυμία της αντεπαναστατικής πολιτικής που επικράτησε στο ΚΚΣΕ μετά το 27ο Συνέδριό του, το 1986, με επικεφαλής τον Μ. Γκορμπατσόφ. Η «Περεστρόικα» καλύφθηκε πίσω από το σύνθημα της ανασυγκρότησης του σοσιαλισμού, αλλά επί της ουσίας αποτέλεσε μετάλλαξη του οπορτουνισμού του ΚΚΣΕ σε αντεπαναστατική προδοσία. Η πολιτική της «Περεστρόικα», που άσκησε η ηγεσία του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ, προώθησε μια σειρά «μεταρρυθμίσεων» στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και της αποδυνάμωσης του σοσιαλισμού (κατοχύρωση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, εξωτερική πολιτική συμφιλίωσης με τον ιμπεριαλισμό, αποδυνάμωση του ρόλου του ΚΚΣΕ και των σοβιέτ, εγκατάλειψη της διεθνιστικής αλληλεγγύης κλπ.). Οι ηγέτες της «περεστρόικα» έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην «εξαγωγή» της αντεπανάστασης στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

13. Συνδικάτο «Αλληλεγγύη»: Αντικομμουνιστική πολωνική οργάνωση, απευθυνόμενη κυρίως σε Πολωνούς εργάτες, με στενές διασυνδέσεις με την Καθολική Εκκλησία και την CIA. Η «Αλληλεγγύη» αποτέλεσε βασικό οργανωτή των αντεπαναστατικών γεγονότων το 1980-1981 (π.χ., Απεργίες στα Ναυπηγεία «Λένιν» στο Γκντανσκ). Ο ηγέτης της, Λεχ Βαλέσα, μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης έγινε Πρόεδρος της Πολωνίας και η οργάνωση μετασχηματίστηκε από συνδικάτο σε πολιτικό κόμμα. Ολο και περισσότερο σήμερα έρχονται στοιχεία για τη διασύνδεση και χρηματοδότηση της «Αλληλεγγύης» από κέντρα της καπιταλιστικής Δύσης.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ