1. «Το παλιό οικονομικό μοντέλο πέθανε, ζήτω το νέο».

2. «Η οικονομική κρίση του '29 γέννησε ολοκληρωτισμούς σαν το φασισμό και τον κομμουνισμό».

Δυο σκοτάδια σε μια μέρα. Και τα δυο πλασαρίστηκαν σα νέα σκέψη.

Είναι το ίδιο παλιά όσο και το σύστημα που καλούνται να υπηρετήσουν, για να κρατήσουν στα γόνατα τα μόνιμα υποζύγια, τους εργάτες.

1. Καπιταλισμό είχαμε κι όταν επικράτησε η αντεπανάσταση, το '91. Κι ήταν αυτή η επικράτηση η αφορμή για να δηλώσουν σ' όλους τους τόνους ότι τώρα (τότε) το νέο είναι η αγορά και ειδικά η απόλυτη ελευθερία της αγοράς που σαν τέτοια ελευθερία θα οδηγήσει στη γενική ευημερία. Αυτή τη διακήρυξη έρχονται σήμερα να παρουσιάσουν σαν παλιά, για να διακηρύξουν κάτι ακόμα σκληρότερο: Την απόλυτη ασυδοσία του κεφαλαίου επί της εργατικής τάξης. Αυτό δηλώνει η εκτίμηση περί του μοντέλου ανάπτυξης που χρεοκόπησε και χρειάζεται νέο που θα περιέχει «επώδυνες και γενναίες μεταβολές». Δηλαδή, ζητάνε ακόμα πιο σκληρό καπιταλισμό. Δηλαδή, ακόμα περισσότερο θάνατο.

2. Η κρίση του '29 ήταν μια βαθιά καπιταλιστική κρίση που είχε συνέχεια με έναν τόσο οξύτατο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, ώστε να φτάσουν στον ανοιχτό μεταξύ τους πόλεμο. Ολες οι αστικές κυβερνήσεις εκείνης της εποχής - και αυτή του Χίτλερ το '33 - ήταν δημοκρατικότατα, με αστικοκοινοβουλευτικές εκλογές, (με βάση τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας) εκλεγμένες. Και όλες μαζί, παρά τον οξύτατο μεταξύ τους ανταγωνισμό, συνήργησαν, πριν τον πόλεμο, έτσι που το πραγματικό μέτωπο του πολέμου να στραφεί ενάντια στη νεογέννητη Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Το ζήτημα ήταν ότι το ένα καπιταλιστικό στρατόπεδο, αυτό των δήθεν δημοκρατικών, έσπρωχνε το άλλο ενάντια στην ΕΣΣΔ, αλλά αυτό που άρχισε τον πόλεμο προτίμησε να στραφεί στο άλλο. Πόλεμος ιμπεριαλιστικός ξεκίνησε. Και γιατί και οι δυο ήθελαν πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ; Γιατί ακριβώς αυτός ήταν ο φάρος τότε για την παγκόσμια εργατική τάξη που έβλεπε μπρος στα μάτια της την εξέλιξη των δύο κόσμων: Στον καπιταλισμό, μια κάλπικη δημοκρατία, άλλοθι για διαρκή βύθιση σε μια όλο και πιο απέραντη δυστυχία. Στο σοσιαλισμό, σα συνέπεια της εργατικής δημοκρατίας, άνθηση όλων των δυνατοτήτων της ανθρώπινης ύπαρξης. Το τέλος του πολέμου βρήκε το σοσιαλισμό, παρά τα 25 εκατομμύρια νεκρούς που έδωσε, να ακτινοβολεί. Βρήκε τον καπιταλισμό, παρά την ένεση που του πρόσφερε στην παραγωγή η πολεμική καταστροφή, να βυθίζεται ξανά και ξανά στις κρίσεις. Η κατοπινή επικράτηση της αντεπανάστασης (δεν είναι του παρόντος η υπενθύμιση του «γιατί») αναθάρρησε τους καπιταλιστές έτσι και τόσο, που να θεωρούν πως τώρα (τότε) είναι η ώρα να ξεμπερδεύουν με ό,τι κατάκτησαν οι εργάτες, ακριβώς κάτω από την επίδραση των σοσιαλιστικών ιδεών και την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών. Αλλά, ήρθε η νέα καπιταλιστική κρίση και η πεισματάρα ιστορία (σαν καταγραφή - αντανάκλαση της πραγματικής σύγκρουσης) να καταδείξει ότι: Ο μεν καπιταλισμός δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε βάθεμα της βαρβαρότητας, ο δε σοσιαλισμός παραμένει το θέλω των εργατών. Εξ ου και η όξυνση της νέας αντικομμουνιστικής υστερίας.

Τίποτα το νέο: Ηταν Ιούνης του '98, επί ΠΑΣΟΚ, όταν ένας καθηγητής έδινε ως «sos» θέμα για τις εξετάσεις την «ταύτιση φασιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων». Και είναι Απρίλης του 2009, επί ΝΔ, που μέσα από τα επίσημα βιβλία στα σχολεία, επιχειρούν να διδάξουν στα παιδιά των εργατών ότι πρέπει να φοβούνται τους κομμουνιστές.

Οι καπιταλιστές δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεμπερδέψουν με δάσκαλους σαν τον Γληνό και την Ιμβριώτη. Εχουμε βάσιμους λόγους να ισχυριστούμε ότι και σήμερα δε θα ξεμπερδέψουν εύκολα με κείνους τους δάσκαλους που όχι μόνο θα αρνηθούν να υπηρετήσουν το σκοταδισμό, αλλά και θα γίνουν φάροι για τα παιδιά τους - ναι, παιδιά τους είναι οι μαθητές τους. Και για όσους το ξεχνούν θα φροντίσουμε εμείς να ξαναθυμηθούν ότι το μπόι του ανθρώπου δεν το μετράς όταν είναι στα γόνατα.

Πάμε γι' άλλα; Τέτοιες θλιμμένες μέρες το αντίδοτο είναι λίγο χιούμορ. Οπως αυτό των ανθρώπων στο Αλεποχώρι, που περιγράφουν πώς γέμισε η πλατεία τους ερωτευμένα ζευγαράκια.

Και πρέπει να αντιμετωπίζεις με χιούμορ τη ζωή, γιατί αλλιώς πας κατευθείαν στον ψυχίατρο. Οπως, όταν σου λέει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ότι ο Προβόπουλος εκτίμησε πως χρεοκόπησε το σημερινό μοντέλο ανάπτυξης. Δηλαδή, εννοεί ότι χρεοκόπησε ο καπιταλισμός; Οχι. Τότε τι; Ούτε λέξη. Απλά ο Προβόπουλος λέει πως δεν αρκεί η μέχρι τώρα 30ετία λιτότητας κι ότι χρειάζονται ακόμα πιο σκληρά μέτρα. Δηλαδή ο Προβόπουλος λέει πως οι καπιταλιστές τώρα πρέπει να πάρουν ακόμα περισσότερα από τους εργάτες. Γι' αυτό και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ζητάει να πουν οι πολιτικοί την αλήθεια. Δεν εννοεί την αλήθεια - αλήθεια, αλλά να πλασάρουν ως αλήθεια ότι πρέπει να πληρωθεί από τους αποκάτω ακόμα πιο ακριβά, ακριβότερα η καπιταλιστική κρίση. Γι' αυτό επίσης τονίζει την ανάγκη συναίνεσης.

Καλή Ανάσταση (έτσι όπως πάντα υπονοείται...)