Ο ΦΤΑΙΧΤΗΣ: «Χρειάσθηκε μια γερή διεθνής οικονομική κρίση για να έλθουν στην επιφάνεια πολλές από τις παθογένειες τις οποίες αρνούμεθα να αντιμετωπίσουμε επί δεκαετίες. Το ασφαλιστικό, οι άκαμπτες εργασιακές σχέσεις, το πόσο ακριβά είναι όσα πουλάμε και τα ελάχιστα που παράγουμε, το πόσο σπάταλο αλλά και άχρηστο είναι ένα μεγάλο κομμάτι του δημόσιου τομέα έκαναν την Ελλάδα πολύ πιο ευάλωτη στην κρίση».

ΠΟΥ ΚΑΛΟΠΕΡΝΑΓΕ: «Οσο κρατούσε το μεγάλο πάρτι της καλοπέρασης - με αρκετή δόση διαφθοράς - δεν είχαμε λόγο να ασχοληθούμε με αυτές τις βαθύτερες πληγές. Τώρα ήλθε η στιγμή του λογαριασμού. Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στην ελληνική μεσαία τάξη πως το πάρτι τέλειωσε και ότι το μοντέλο ζωής της δεν είναι βιώσιμο».

ΝΑ ΣΦΙΞΕΙ ΤΟ ΖΩΝΑΡΙ: «Ο μόνος τρόπος να βγούμε από την κρίση είναι να σφίξουμε πραγματικά το ζωνάρι σαν χώρα, να δουλέψουμε παραπάνω και να γίνουμε περισσότερο ανταγωνιστικοί (...) Ολοι συμφωνούν ότι θα χρειασθεί ένας νέος, δεύτερος και σκληρότερος γύρος μέτρων κάποια στιγμή πριν απ' το φθινόπωρο».

ΘΕΛΟΥΜΕ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΩΡΑ: «Είναι αμφίβολο κατά πόσον μία μονοκομματική κυβέρνηση μπορεί να σηκώσει αυτό το βάρος (...) γίνεται πλέον σαφές πως 3-4 θεμελιώδη προβλήματα δεν λύνονται χωρίς συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων» (τα αποσπάσματα από πρωτοσέλιδο άρθρο του Α. Παπαχελά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΙ ΕΔΩ: «Δεν ασχολούμαστε με το ΚΚΕ. Δεν υπάρχει αντικομμουνισμός πια, γιατί δεν υπάρχει κομμουνισμός» (ο Μ. Χρυσοχοΐδης σε Alpha 98,9 / ΕΘΝΟΣ).

ΤΩΡΑ ΣΥΝΤΟΝΙΖΟΜΑΣΤΕ: «Στο βαθμό που το ΚΚΕ ταυτίζεται απόλυτα και εξολοκλήρου με τον κομμουνισμό, η Αλέκα έχει δίκιο: αυτά που λέει ο Πάγκαλος συνιστούν αντικομμουνισμό. Αλλά γιατί οι κομμουνιστές μπορούν να διατυπώνουν την αποστροφή τους για τα αστικά κόμματα και οι άλλοι δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο για τα κομμουνιστικά;» (ο Γ. Λακόπουλος στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).