Εργάζομαι σε εργολαβία καθαρισμού εδώ και 6 χρόνια. Από την αρχή οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες. Οταν η εταιρεία, πριν 1,5 χρόνο απορροφήθηκε από πολυεθνική, αντί να καλυτερέψουν τα πράγματα, έγιναν πολύ χειρότερα. Επρεπε κάτι να γίνει. Δεν πήγαινε άλλο.

Ξεκινήσαμε με κάποιες συναδέλφισσες να ψάχνουμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Οι προσπάθειες, με τις διάφορες επαφές που κάναμε, έπεφταν στο κενό. Γνωρίσαμε κάποια άτομα που μας σύστησαν στη γραμματεία του ΠΑΜΕ. Τότε δε γνωρίζαμε τι θα πει ΠΑΜΕ. Μας συμβούλεψαν και μας προέτρεψαν να στήσουμε σωματείο. Αποφασίσαμε να ακούσουμε τις συμβουλές τους. Μας ενέπνευσαν εμπιστοσύνη. Ηταν οι μόνοι που μας μίλησαν ανοιχτά. Δεν μας κορόιδεψαν. Δεν μας είπαν ότι θα είναι εύκολο. Αντίθετα, έθεσαν το θέμα στην πραγματική του διάσταση.

Ξεκινήσαμε μαζί τους να παλέψουμε το φόβο μας. Το σωματείο έγινε, έπρεπε να γίνει. Στην πρώτη πανελλαδική απεργία, που συμμετείχαμε είδαμε τι είναι το ΠΑΜΕ. Μέσα στα χαράματα η ομάδα περιφρούρησης, άνθρωποι απ' όλους τους κλάδους, ήταν παραταγμένοι δίπλα μας για να μας στηρίξουν να ξεπεράσουμε το φόβο μας. Να μας δείξουν ότι δεν είμαστε μόνοι. Εγινε το πρώτο βήμα. Σηκώσαμε το κεφάλι.