Το ποσό των 40 εκατ. ευρώ ζήτησε το τμήμα της θυγατρικής «Ζήμενς Ελλάς» από τη μητρική «Ζήμενς», προκειμένου να δοθούν ως μίζες σε σχέση με αναθέσεις έργων της Ολυμπιάδας της Αθήνας. Αυτό προκύπτει από την κατάθεση του στελέχους της «Ζήμενς» Ρ. Νοϊμπιούργκερ στις γερμανικές εισαγγελικές αρχές. Παράλληλα, για να γίνονται οι πληρωμές με τις μίζες, είχε επινοηθεί το «σύστημα των μοντέλων». Δηλαδή, υπήρχε δίκτυο λογαριασμών με τρεις διαφορετικούς τρόπους, το «μοντέλο συμψηφισμού», το «μοντέλο πίστωσης» και το «μοντέλο επαναπατρισμού».

Οπως αναφέρεται στην κατάθεση του Ρ. Νοϊμπιούργκερ, «ο Κούτσχενρόϊτερ (σ.σ. ανώτατο στέλεχος της "Ζήμενς") μου είπε ότι του ζήτησαν ποσό 40 εκατ. ευρώ σε σχέση με την Ολυμπιάδα της Αθήνας. Το ποσό αυτό το χρειάζονταν για τον κ. Χριστοφοράκο. Δεν θυμάμαι ακριβώς, αν το συγκεκριμένο ποσό ήταν κάποια ανεξόφλητη απαίτηση ή προορίζονταν για λαδώματα».

Ο Κάιλ Φον Χάγκεμαν αναφέρει ότι το λάδωμα δεν χρησιμοποιούνταν στην ορολογία της «Ζήμενς» και πως αντί αυτού αναφερόταν η ορολογία «ωφέλιμες δαπάνες». Επίσης, σημείωσε ότι δεν έπρεπε να φαίνεται ποιος παίρνει χρήματα για να εξασφαλίζονται απρόσκοπτα έργα στη «Ζήμενς». Τα χρήματα στον Π. Μαυρίδη, που ήταν αρμόδιος περιφερειακά για την Ελλάδα και τις γειτονικές χώρες, τα παρέδιδε ο Ρ. Σίκατσεκ.

Οσον αφορά τα τρία «μοντέλα» μεταβίβασης χρημάτων, ανέφερε:

Το «μοντέλο συμψηφισμού» γινόταν με τη διαμεσολάβηση της τράπεζας Dresdener Bank. Δηλαδή, γινόταν από τον Μαυρίδη επαφές με ιδιώτες από την Ελλάδα, οι οποίοι για φορολογικούς λόγους ήθελαν να μεταφέρουν χρήματα στην Ελβετία. Τα χρήματα αυτά δίνονταν από τους ιδιώτες σε μετρητά στον Μαυρίδη και ως αντιστάθμισμα το ίδιο ποσό εμβαζόταν στην Ελβετία στους λογαριασμούς των ιδιωτών.

Με το «μοντέλο πίστωσης» άνοιγε πίστωση στην Ελβετία. Στη συνέχεια, τα χρήματα κατατίθονταν σε κάποιο λογαριασμό που υπήρχε εκεί και τελικά εμβάζονταν στην Ελλάδα.

Το «μοντέλο επαναπατρισμού» λειτούργησε λόγω της φορολογικής αμνηστίας που υπήρχε στην Ελλάδα, αλλά και στη Γερμανία στο παρελθόν.

Τέλος, ο Κ. Χάγκελμαν αναφέρει ότι η πληρωμή πολλών πριμ (σ.σ. μιζών) κατέστη αναγκαία, επειδή η διοίκηση του ΟΤΕ άλλαξε τέσσερις φορές και έπρεπε να διασφαλιστεί ότι δε θα άλλαζε τίποτα στην πρακτική που ακολουθούνταν και η οποία ήταν ευνοϊκή για τη «Ζήμενς».