Γράφει ο σ. Θεωνάς για τους αγώνες της εργατικής τάξης και συγκρίνει «τις τεράστιες αγωνιστικές απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις της περιόδου '89-'94» με την «το λιγότερο αποκαρδιωτική πορεία των αγώνων της περιόδου μετά το '94».

Συγκρίνει όμως δύο περιόδους χωρίς να αναφερθεί στις παραμέτρους σύγκρισης. Και γιατί δε συγκρίνει αλήθεια αυτήν της περιόδου '67-'74 μετά το '94;

Τι συμπεράσματα θα έβγαζε;

Φυσικά «ξεχνάει» να αναφερθεί στην πολιτική κατάσταση από το '89 μέχρι το '94, στο ποιος ήταν στην εξουσία και στο πώς αντιμετωπιζόταν από ένα κομμάτι του «μεγαλειώδους εκείνου κινήματος» αυτό το ίδιο το κίνημα (να το θυμίσω: «αέρα - αέρα να φύγει η χολέρα» αυτό εννοεί ο σ. Θεωνάς ενότητα στη δράση).

«Ξεχνάει» δηλαδή να μας πει ποιοι ήταν οι στόχοι των «συναγωνιστών» που σήμερα το Κόμμα αρνείται. Προσπαθούσαν αλήθεια (μαζί με μας) για την εργατική τάξη ή για την κουτάλα της εξουσίας; «Ξεχνάει» όμως να πει και για τα αποτελέσματα αυτών των κινητοποιήσεων των τόσο μαζικών, όπως ισχυρίζεται, αφού τότε συμμετείχαν και οι σήμερα απομονωμένοι «συναγωνιστές» και τέλος «ξεχνάει» να μας πει για τους τιμονιέρηδες στο βαπόρι της ενότητας, δηλαδή γι' αυτόν και τον Κωστόπουλο.

- Γράφει ο σ. Θεωνάς «με το χέρι στην καρδιά» για τη λειτουργία του Κόμματος και «ανησυχεί». Αναφέρεται στους δείκτες κυκλοφορίας του «Ριζοσπάστη». Δεν αναφέρεται όμως στο πόσα φύλλα διακινήθηκαν για παράδειγμα την Κυριακή 17/9/2000. Στις δυνατότητες δηλαδή που έχει το Κόμμα και φυσικά στην αποδοχή ή όχι του «Ριζοσπάστη» από το λαό. Γράφει ότι «το μέτωπο με πολιτική συσπείρωσης στα προβλήματα θα μπορούσε να αναδειχτεί σε δύναμη υπεράσπισης και προώθησης των λαϊκών συμφερόντων».

Ας το δούμε λιγάκι αυτό. Φαντάζει τόσο αθώος. Ολοι μας πιστεύουμε ότι πρέπει να καταπιανόμαστε με τα προβλήματα. Και καταπιανόμαστε και μεις και οι άλλοι.

Εμείς (οι κομμουνιστές) για να βοηθήσουμε στην υπόθεση της ενότητας της εργατικής τάξης και του λαού και οι άλλοι γιατί πρέπει να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των κρίσεων, των αντιφάσεων, των αντιθέσεων, που γεννά κάθε φορά ο ΚΜΚ, έτσι ώστε να μη διαταραχτούν οι ισορροπίες, οι συμμαχίες τους, η επιρροή τους.

Εμείς προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα σε μια προοπτική αντιμετώπισης της πολιτικής που τα γεννάει και οι άλλοι σε μια προοπτική να ξεπεραστεί η κρίση χωρίς να αμφισβητηθεί η κυρίαρχη πολιτική.

Μπορούμε λοιπόν να βρεθούμε δίπλα - δίπλα, όλοι μαζί;

Για ποιο στόχο, για την εξυπηρέτηση ποιας πολιτικής;

Τι, θέλει, λοιπόν, ο σ. Θεωνάς; Απλό!!

Ενα άλλο «μέτωπο» δίπλα στη δική μας πρόταση και μαζί με τους άλλους για ν' αντιμετωπίζονται (να απορροφούνται) κάθε φορά οι κρίσεις, οι αντιφάσεις, οι αντιθέσεις του συστήματος.

Γράφει ο σ. Θεωνάς ότι «το Μέτωπο ταυτίζεται με το Κόμμα» γιατί «μπορεί το Μέτωπο να πάρει χαρακτηριστικά επαναστατικού υποκειμένου και να οδηγήσει στη δικτατορία του προλεταριάτου».

Σκόπιμη διαστρέβλωση. Δεν μπορεί να αγνοεί βασικούς νόμους. Οτι, δηλαδή, οι κρίσεις που εμφανίζονται κάθε φορά αντικειμενικά βοηθούν στην απελευθέρωση κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων από το δόκανο του ΚΜΚ. Αυτές οι δυνάμεις όμως έχουν κοινό στόχο την επανάσταση ή απλώς κοινό σημείο εκκίνησης την πολιτικοοικονομική ασφυξία που τους επιβάλλει ο ΚΜΚ;

Και σ' αυτή την περίπτωση οι κομμουνιστές τι πρέπει να παίρνουν υπόψη τους;

Τον πολιτικό τους στόχο ή το σημείο εκκίνησης για να επιτευχθεί η συσπείρωση;

Τι άλλο, αλήθεια, καταγράφεται στις Θέσεις πέρα απ' την υπόθεση ότι σε μια τέτοια πορεία και ανάλογα κάθε φορά με τους συσχετισμούς, μπορεί, υπάρχει πιθανότητα, αυτές οι συμμαχίες μέσα στην εξέλιξή τους (τα μπρος και πίσω) να συμφωνήσουν και στο στόχο;

Γιατί, δηλαδή, ταυτίζεται το Μέτωπο με το Κόμμα;

Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί ο σ. Θεωνάς δεν καταλαβαίνει την πρόταση για λαϊκή εξουσία, για λαϊκή οικονομία. Γιατί, δηλαδή, μας περιορίζει;

Για ποιο σκοπό, αλήθεια, συγκεντρώνονται αυτές οι δυνάμεις, για να διαδηλώνουν απλά στους δρόμους; Δεν έχουν πρόταση διεξόδου; Και γιατί σώνει και καλά θα πρέπει αυτή τους η πρόταση να 'ρχεται σε αντίθεση με τη λογική της συσπείρωσης;

Ζητούν διέξοδο, δηλαδή, αυτές οι δυνάμεις, για να μην πεθάνουν μέσα στην πολιτική του συστήματος, αλλά για να 'ναι ρεαλιστική η πρότασή τους, δεν πρέπει να προτείνουν δρόμο ανάπτυξης έξω από τη λογική του συστήματος.

Ας γίνουμε ένα, αφεντικά και δούλοι, λέει ο σ. Θεωνάς, για να 'μαστε πολλοί απ' την αρχή και δεν αναρωτήθηκε, αν είναι δυνατόν, ακόμα και αυτοί που σήμερα ζητάνε διέξοδο, αν αύριο θα θελήσουν να οικοδομήσουν τη νέα κοινωνία.

Αγνοεί, δηλαδή, ο σ. Θεωνάς ότι ακόμα και στα πλαίσια μιας λαϊκής οικονομίας, μιας λαϊκής εξουσίας, όπου αυτή θα απεμπλακεί απ' τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, μπορεί να οδηγήσει σε ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης, αυτή η πλειοψηφία μπορεί να στηρίζεται μόνο σ' αυτό, στην αντίθεσή της δηλαδή με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια; Δεν τα αγνοεί και όμως επιμένει... Γιατί όμως δεν προτείνει ευθέως να καταργήσουμε με διάταγμα το ρόλο και την αποστολή της εργατικής τάξης και να ενταχθούμε όλοι μαζί (δούλοι και αφεντάδες) στο δικό του «μέτωπο» αντιμετώπισης των προβλημάτων.

Και τέλος. Γράφει ο σ. Θεωνάς «είναι η Ελλάδα αδύνατος κρίκος στο σύστημα του ιμπεριαλισμού και αν δεν είναι, μήπως η καλύτερη ομάδα χωρών που θα μπορούσε να επιδιώξει τη σοσιαλιστική επανάσταση είναι οι χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης;».

Ευθεία γραμμή...

Δηλαδή σήμερα που (αυτό εννοεί) «ωρίμασε η ιδέα της επανάστασης» αλλά η Ελλάδα δεν προσφέρεται σαν μόνη χώρα (ο αδύνατος κρίκος στο σύστημα του ιμπεριαλισμού), καλό θα 'ναι να την αναβάλουμε (γιατί δε μας παίρνει ως κρίκος της αλυσίδας) και να την προωθήσουμε μέσα από την ΕΕ.

Με δύο λόγια, ας αφήσουμε στην άκρη τα περί αποδέσμευσης και να 'στε σίγουροι ότι ο καπιταλισμός θα πέσει από μόνος του, αρκεί να αποδεχτούμε το ιδεολόγημα ότι η τάση αυτή, όπως εκφράζεται από το Μάαστριχτ και το Αμστερνταμ, οδηγεί σε αδιέξοδο...

Δε μας είπε μόνο να ετοιμάσουμε νεκρόκασες για να θάψουμε τον σάπιο (μετά την ωρίμανσή του) καπιταλισμό.

Ευθέως, σύντροφοι.

Ο αντίπαλος εδώ και καιρό έχει «κλειδώσει» το στόχο.

Τον Απρίλη θυσίασε τα αναχώματά του (ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ) με την προοπτική να πάρει και εμάς η μπάλα.

Αντέξαμε...

Τώρα προχωράει στο επόμενο στάδιο. Χτίζει αναχώματα στο μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα (υπάρχουν ενδείξεις), με στόχο να ορθώσει αναχώματα και σε πολιτικό επίπεδο. Προσπαθεί να χτίσει το άλλο «μέτωπο». Αυτό της διαχείρισης των κρίσεων, της αντιμετώπισης των αντιθέσεων και των αντιφάσεων του συστήματος, ώστε να υπάρξει προοπτική και πολιτικού αναχώματος.

Και σ' αυτό το σημείο χρειάζεται άλλοθι, κολυμπήθρα.

Αυτό μας προτείνει ο σ. Θεωνάς σήμερα, ο Κωστόπουλος χτες. Να 'μαστε το άλλοθι...

Εγώ τουλάχιστον αρνούμαι! Αν εκείνος θέλει ας γίνει.

ΚΟΒ Αμαρουσίου