Ηταν κάποτε ένας «μεγάλος τραγουδιστής». Ξεχώριζε μέσα στο πλήθος όχι λόγω των διαστάσεών του, άλλωστε κυκλοφορούν ανά την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο πολλοί παρόμοιοι, αλλά κυρίως και πρωτίστως για την ικανότητά του να ανοίγει το στόμα του.

Ο μεγάλος τραγουδιστής Κακοφωνίξ προτιμά να είναι πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη. Οξύνους αλλά και πονηρός, πλασάρει κι ενίοτε διαπραγματεύεται την εικόνα του παχυδερμικώς αδιάφορου για την πλέμπα, το λαουτζίκο που δεν εννοεί να συμμετέχει στους φραστικούς εξυπνακισμούς του. Στο χώρο που καλύπτουν οι σταρ της όπερας απανταχού, είναι γνωστός σύμμαχος αυτών που κατασκευάζουν άθλια σενάρια. Κι ύστερα προσπαθούν να τα παρουσιάσουν ως έξοχα λιμπρέτα. Οι ήρωες - υποχείριά του, είναι η αλήθεια ότι δε σφάζονται. Παραδίδονται φιμωμένοι, δεμένοι και εξευτελισμένοι σε αλλοδαπούς ένστολους κουκουλοφόρους για να φυλακιστούν σε ωραία απομονωμένα νησιά που μοιάζουν με το Ιμραλί της γείτονος... Οι άριές του έχουν κάτι από την παρανοϊκή αυτοπεποίθηση περί ατομικής υπεροχής επί του δικαίου των οφθαλμών του, κάτι σαν Ιάγος άλλων διαστάσεων και άλλης μορφής φθόνου. Εγινε νωρίς κομμουνιστής για να μπορέσει να φάει τους προσωπικούς κι όχι τους ταξικούς του αντιπάλους. Κι όταν είδε ότι ήταν βαρύς για το κλαδί πάνω στο οποίο καθόταν, το πριόνισε, έπεσε πάνω στο λόφο των πράσινων φύλλων που είχαν συσσωρευτεί από τους αέρηδες της εποχής, στα μαλακά δηλαδή, κι άρχισε να τραγουδάει τ' αμερικάνικα. Υστερα και κάτι ευρωπαϊκές άριες περί σφαγών υποθετικών απ' αυτές που επιθυμεί μάλλον στον ύπνο του αλλά αδυνατεί να πράξει στον ξύπνιο του. Εχει μια παράξενη αντίληψη περί θεάματος. Υποπτη. Στην ωριμότητά του φοβούμενος μήπως δεν παραμείνει στο προσκήνιο, έχοντας δει τον πρίγκιπα που κάποτε είχε υφιστάμενο να γίνεται προϊστάμενος και δη αρχηγός του, έγινε καρατερίστας. Παίζει ένα μόνο ρόλο στην όπερα «Φάτε τους κόκκινους γιατί μας πήραν πρέφα», που είναι περισσότερο οπερέτα. Παίζει το ρόλο του λαγού. Οχι επειδή τρέχει γρήγορα, πράγμα αδύνατο, αλλά επειδή μπορεί να γαβγίζει χωρίς να τον παίρνουν κατ' αρχήν στα σοβαρά. Υστερα δαγκώνει.

Η ευρωπαϊκή αντικομμουνιστική υστερία δεν πιάνει εύκολα στις πλατιές ελληνικές μάζες. Ετσι οι γενίτσαροι του καπιταλισμού έπρεπε να βρουν έναν φορέα, ή καλύτερα έναν ξενιστή για να περάσουν κι εδώ τα ...μέτρα τους. Κάποιον που να λέει το ίδιο ποιηματάκι συχνά - πυκνά, να συνηθίσουν τ' αυτιά, ώστε ύστερα να μην πολυαντιδράσουν όταν θα προταθούν προληπτικές σφαγές αυτών που θα μας σφάξουν αν τους προτιμήσουμε, των κομμουνιστών δηλαδή. Ο Κακοφωνίξ προσφέρθηκε. Να παραδώσει τα κομμούνια όπως τον Οτσαλάν στους κατάλληλους δημίους την κατάλληλη στιγμή. Δε δίστασε ν' ανοίξει πηγάδι ιστορικό απ' όπου αντλεί το φαιδρό νερό της πολιτικής του ψευδοαθανασίας. Ισως θέλει να πείσει πως η καλοφαγία του δεν είναι ανθρωποφαγική...