Βασική έγνοια του κυβερνητικού επιτελείου είναι η θωράκιση της αντιλαϊκής πολιτικής, ώστε να συναντήσει τις κατά το δυνατόν μικρότερες αντιστάσεις και να αποφευχθεί μια «μετωπική σύγκρουση» με τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα που καλούνται να πληρώσουν ακόμα μια φορά τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης.

Η επίθεση, παρά τη συστηματική προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, είναι ολομέτωπη, κατεδαφίζοντας ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού και οδηγώντας ευρύτερα κοινωνικά στρώματα στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Η καλλιέργεια του εδάφους έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και στην κατεύθυνση αυτή αξιοποιείται στο έπακρο η απόφαση της Κομισιόν για υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς επιτήρησης, ώστε να διευκολυνθεί η επιτάχυνση στη λήψη νέων αντιλαϊκών μέτρων. Μέχρι πρόσφατα η κυβέρνηση υποστήριξε ότι «αρκούν» τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας, μέτρα που εμφανίζονταν ως δήθεν ανώδυνα και αφορούσαν την καταπολέμηση της κρατικής σπατάλης, αλλά τώρα αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά για τη λήψη νέων μέτρων. Ο Κ. Καραμανλής επιδεικνύει διαρκώς τη βούληση της κυβέρνησης για «προσαρμογή» της κυβερνητικής πολιτικής στα διαρκώς μεταβαλλόμενα δεδομένα της κρίσης, ενώ ο υπουργός Οικονομίας Γ. Παπαθανασίου δηλώνει ότι έχει έτοιμο «εναλλακτικό σχέδιο» με τα νέα μέτρα που θα ληφθούν στην περίπτωση που δεν υλοποιηθούν οι στόχοι του Προγράμματος Σταθερότητας. Δε χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να καταλάβει κανείς τα νέα μέτρα που περιλαμβάνει το εναλλακτικό σχέδιο. Είναι αυτά ακριβώς που υποδεικνύουν οι Βρυξέλλες και υπάρχουν εδώ και καιρό στα συρτάρια των υπουργείων: «Πάγωμα» μισθών, νέες φοροεπιδρομές και χαράτσια, νέες περικοπές δαπανών σε Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, προώθηση των οδηγιών της Κομισιόν για ενίσχυση της μερικής απασχόλησης, νέα πακέτα στήριξης των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων κ.ά.

Παρά το «ναυάγιο» της επιχείρησης συναίνεσης, η κυβέρνηση δεν είναι μόνη της στην προώθηση των αντιδραστικών αλλαγών. Πλάτες και μάλιστα γερές βάζουν όλοι οι πολιτικοί και φυσικοί της σύμμαχοι (ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ., κοινωνικοί εταίροι, συγκροτήματα ΜΜΕ) που διαρκώς διαμορφώνουν κλίμα υπέρ της «ανάγκης» λήψης νέων μέτρων και επιτάχυνσης των αντιδραστικών αλλαγών. Η πίεση και η κριτική που ασκούν στην κυβέρνηση είναι... γιατί καθυστερεί στη λήψη νέων μέτρων, που παρουσιάζουν ως κάτι παραπάνω από αναγκαία, πότε σχεδιάζει να τα πάρει κ.ο.κ. Πρόκειται ακριβώς για το είδος της κριτικής που ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής επιζητεί. «Προχωρήστε πιο γρήγορα» είναι η μόνη κριτική που δέχεται, έχει δηλώσει πολλές φορές στο παρελθόν ο πρωθυπουργός. Είναι τέτοια η συναίνεση που έχει επιτευχθεί στην πράξη, όσον αφορά την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, ώστε η κυβέρνηση δεν είχε σοβαρό πρόβλημα να παρουσιάσει ως «εθνική επιτυχία» το ξεπούλημα της «Ολυμπιακής Αεροπορίας». Αντίθετα δέχτηκε από παντού επαίνους γιατί «επιτέλους» άρχισε «να λύνει προβλήματα»... Θεωρείται απολύτως αυτονόητο από τους συμμάχους της κυβέρνησης ότι η λύση των προβλημάτων είναι γνήσια ταξική, προς όφελος δηλαδή μιας χούφτας μονοπωλίων.

Η συναίνεση θα συνεχίσει να αποτελεί ισχυρό εργαλείο της κυβέρνησης για την πρόληψη και αποτροπή ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιδράσεων. Η ιδεολογική πίεση και τρομοκρατία προς τους εργαζόμενους, για «αυτοσυγκράτηση» τόσο στα αιτήματα όσο και στις μορφές των αγώνων τους, θα ενταθεί το επόμενο διάστημα, στο όνομα ότι η αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης είναι «εθνική υπόθεση» και άρα «όλοι μαζί» πρέπει να βάλουμε πλάτες. Σύμφωνα μάλιστα με την επιστολή - πρόσκληση που απέστειλε η Φάνη Πάλλη Πετραλιά προς ΓΣΕΕ και εργοδοτικές οργανώσεις, είναι ανάγκη « να επιμεριστούν ισομερώς» (!) τα βάρη της κρίσης, βάζοντας στην ίδια μοίρα «θύτη» και «θύματα»... Επιπλέον επιχειρεί να δημιουργήσει κλίμα εμφύλιας διαμάχης και αλληλοφαγώματος μεταξύ διαφόρων τμημάτων της εργατικής τάξης, κατεβάζοντας διαρκώς τον «πήχη» των δικαιωμάτων προς το μηδέν και εξωθώντας την κατάστασή τους προς την απόλυτη εξαθλίωση. «Στοχοποιεί» τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, διακηρύσσοντας πως δεν έχουν δικαίωμα να ζητούν αυξήσεις μιλώντας εξ ονόματος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που «υποφέρουν» (Κυρ. Μητσοτάκης). Συνάμα πυροδοτεί τις «αντιθέσεις» μεταξύ των απασχολούμενων και των απολυμένων και άνεργων, καλλιεργώντας την αντίληψη ότι και η μερική απασχόληση είναι περίπου προνόμιο στις σημερινές συνθήκες της κρίσης...

Ταυτόχρονα αξιοποιεί τις ίδιες της συνέπειες της κρίσης και της κυρίαρχης πολιτικής για να ανοίξει το δρόμο για πιο αντιδραστικές «διεξόδους», κάμπτοντας τις αγωνιστικές αντιδράσεις των εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που χειρίζεται το ζήτημα των ασφαλιστικών ταμείων. Επίσημα εμφανίζεται καθησυχαστική διαβεβαιώνοντας ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και πως όλες οι συντάξεις είναι εγγυημένες, αλλά την ίδια στιγμή φροντίζουν να «ωριμάζουν» οι συνθήκες για να επαναφέρει στην πρώτη γραμμή το ασφαλιστικό επιταχύνοντας τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων και δημιουργώντας «αξεπέραστα» τετελεσμένα. Τα χρέη των ταμείων διαρκώς φουσκώνουν, η κρατική επιχορήγηση καθυστερεί και ξεχνιέται, συντάξεις (εφάπαξ) αργούν για χρόνια κ.ο.κ.

Στην προσπάθειά του να δικαιολογηθεί για τους δήθεν αργούς ρυθμούς στην υλοποίηση της αντιλαϊκής επίθεσης, το κυβερνητικό επιτελείο επικαλείται τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών και διαρρέει ότι μετά την εκλογική μάχη του Ιούνη - με ανοιχτό πάντα το ενδεχόμενο για διπλές κάλπες - θα υπάρξουν πιο σκληρά μέτρα.

Δεν αξίζει όμως στον εργαζόμενο λαό να περιμένει μοιρολατρικά πότε θα έρθει η ώρα του ή πολύ περισσότερο να τρέφει ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να γλιτώσει οχυρωμένος σε ατομικά καταφύγια. Είναι ανάγκη να δείξει τη δύναμή του, μέσα από την οργάνωσή του στα σωματεία, τη συσπείρωση και πάλη σε ταξική βάση, την αποφασιστική αλλαγή των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών με καθαρό ορίζοντα τη λαϊκή εξουσία.