Τετάρτη 4 Μάρτη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 31
ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ
Κρίση, Ελλάδα και ΕΕ

Παρατήρηση πρώτη: «Θα φάτε με χρυσά κουτάλια» έταζαν και σε μας και στους άλλους όταν μπαίναμε στην ΕΕ. Αντ' αυτού, όχι μόνο «χρυσά κουτάλια» δεν είδαμε, αλλά όλα αυτά τα χρόνια δεν έμεινε «ασημικό για ασημικό στο σπίτι», κατά την ομολογία των κ. κ. Παπαντωνίου, Αλογοσκούφη και λοιπών «τσάρων» της Οικονομίας.

Παρατήρηση δεύτερη: Οταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, μας είχαν τρελάνει στα διαγγέλματα, από κυβερνητικοί παράγοντες μέχρι τηλε-ευρωλιγούρηδες, για το πόσο «περήφανοι» είναι, επειδή η Ελλάδα βρίσκεται στο απάνεμο λιμάνι της ΕΕ, της ΟΝΕ και του ευρώ. Πολύ θα θέλαμε μια εξήγηση πώς γίνεται το «γραφικό λιμανάκι» να έχει μετατραπεί μέσα σε λίγες βδομάδες σε ...Φαλκονέρα, με την Ελλάδα να φιγουράρει δίπλα στους υπόλοιπους «αδύναμους κρίκους» της ΕΕ.

Παρατήρηση τρίτη: Τη στιγμή που ξεκινούσε το «τσουνάμι» στις ΗΠΑ, εδώ στην Ελλάδα μας έλεγαν ότι ουδείς κίνδυνος υπάρχει διότι η ΕΕ είναι μια «οικογένεια» που διαθέτει τον «μάγο» Μπράουν, την «σιδηρά» Μέρκελ και τον «λεβέντη» Σαρκοζί. Βέβαια, από την πρώτη σύνοδο της ΕΕ για την κρίση έχουν περάσει κάτι μήνες, έκτοτε επαναλήφθηκαν άλλες δυο - τρεις σύνοδοι, αλλά το ερώτημα δεν είναι πλέον αν και πώς θα σωθεί το «καράβι», μα ποιο «ποντίκι» θα πνιγεί πρώτο.

Παρατήρηση τέταρτη: Ολοι αυτοί που έβλεπαν την «ευκαιρία» να αλλάξει ρότα η ΕΕ και να γίνει ...αντι-νεοφιλελεύθερη (!), πώς το εξηγούν ότι με την τελευταία σύνοδο, όπου αποθεώθηκε ο νεοφιλελευθερισμός, μοιάζει να δικαιώνονται οι κομμουνιστές που έλεγαν ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλά ένα ιδεολογικό ρεύμα που κάποια στιγμή επικράτησε παίρνοντας στο λαιμό του τον «καλό» καπιταλισμό, αλλά αποτελεί μια δομική ανάγκη του συστήματος από την οποία τα ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν πρόκειται να αποστούν σε επίπεδο λειτουργίας και διαχείρισης;

Παρατήρηση πέμπτη: Πόσο ακόμα θα νομίζουν ότι κοροϊδεύουν τον κόσμο με τα φληναφήματα περί «αγαθών» ηγετών που θέλουν «παρεμβατισμό» και «μοχθηρών» κυβερνώντων που θέλουν τις «ελεύθερες αγορές»; Τόσο δύσκολο είναι να δουν ότι πίσω από τον Σαρκοζί είναι, π.χ., η «Πεζό» και η «Ρενό», ενώ πίσω από την Μέρκελ είναι οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες και ότι αυτό που καθορίζει το αποτέλεσμα της ενδοϊμπεριαλιστικής αντίθεσης δεν είναι το ποιος αγαπά περισσότερο το λαό του, αλλά το ποιο κρατικομονοπωλιακό κέντρο μπορεί, στο δοσμένο συσχετισμό δύναμης, να επιβάλει τη θέληση και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των «δικών του» πολυεθνικών και των «δικών του» μονοπωλίων.

Παρατήρηση έκτη: Σε αυτή τη σύγκρουση συμφερόντων, στο πλαίσιο μιας κρίσης που αφορά στις βάσεις του συστήματος, όποιος συνταχθεί με τα «βουβάλια» θα υποστεί την τύχη που έχουν τα «βατράχια». Οι εργαζόμενοι, όπως ποτέ δεν υπήρξαν «συνεταίροι» στα κέρδη των καπιταλιστών, έτσι δεν μπορεί να αφεθούν στα κηρύγματα της «συναίνεσης» και να αποδεχτούν να μετατραπούν σε «συνεταίρους» της κρίσης και των ζημιών.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ