Το βεβαιώνει η «Αυγή»: Οι κομμουνιστές πάσχουν από «αρτηριοσκληρωμένη λογική» και μια «νοσταλγική νεκροφιλία»! Επιμένουν να αναλύουν τον καπιταλισμό και να οργανώνουν επανάσταση.

Δεν καταλαβαίνουν οι κομμουνιστές αυτό που καταλαβαίνει η «Αυγή», ότι το πρόβλημα είναι η «κλεπτοκρατία» που έλεγε ο Γλέζος και επαναλαμβάνει ο Οικονόμου (ή, μήπως, είναι αντίστροφα; δεν έχει σημασία).

Αντί, λοιπόν, να δούνε τον αντίπαλο που έχει διαλύσει τα πάντα, τους κλεπτοκράτες («δεν έχουμε κράτος» διαλαλεί κάθε σώφρων πολίτης, αλλά οι κομμουνιστές δεν ακούνε τίποτα γιατί ξέρουν ότι έχουμε κράτος καταστολής του κινήματος και όχι του ποινικού εγκλήματος) και να σπεύσουν να στοιχηθούν πίσω από την πρόταση διεξόδου που προβλέπει τον άμεσο διορισμό ενός καλού σερίφη (πόσο πιο καθαρά να το πει ο Παπαχελάς;), αυτοί, οι κομμουνιστές, συνεχίζουν και μιλούν για καπιταλισμό, για ιμπεριαλισμό, για μονοπώλια.

Μπορεί να φταίνε και κάτι αναλύσεις που μιλούν για καυτό καλοκαίρι από το Μπρούκλιν της μιας μεριάς του Ατλαντικού ως το City του Λονδίνου στην άλλη μεριά.

Εχουν, βέβαια, και λόγους να πιστεύουν ότι το πράγμα δεν παίρνει γιατρειά. Δες τον Ομπάμα. Ο κόσμος καίγεται κι αυτός προτείνει, λέει, οι δανειολήπτες αντί για 40% του εισοδήματος που πλήρωναν ως τώρα για τα δάνεια, να δίνουν τώρα 35%. Δηλαδή, πιστεύει ότι έτσι θα ξεπεράσει την κρίση; Θα πεις, αν το πίστευε θα είχε μια ταξιαρχία αντιμετώπισης του πλήθους έτοιμη να παρέμβει;

Γι' αυτό σου λέω, «κάθε κλεπτοκράτης κι ο σερίφης του».

Είναι προφανές, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, αφού έχουν διαλυθεί τα πάντα.

Χρειαζόμαστε προτάσεις, σου λέει, που να οδηγούν σε αποτέλεσμα. Δες τον αρθρογράφο που ξέρει πώς να πάει τα πράγματα εκεί που πρέπει: Παρουσιάζει ως αυτονόητη την παραδοχή ότι είναι διαλυμένο το κράτος, περνάει επίσης ως αυτονόητο ότι οι ξένοι θα μπουν στο σύστημα κι αυτό θα πονέσει (ποιον άραγε;) και για να μη μείνει κανένα κενό, σημειώνει ότι άμεσα στις κρίσεις στην αστυνομία οι ικανοί πρέπει να αναλάβουν.

Λοιπόν, καταλαβαίνεις γιατί κανένας μισθοφόρος δεν πάει χαμένος. Ισα ίσα η αντικατάσταση των στρατεύσιμων με μισθοφόρους είναι πολλαπλά χρήσιμη στο σύστημα. Δες, η 1η Ταξιαρχία από τη Βαγδάτη αποσπάστηκε ήδη στο υπουργείο Εσωτερικών για να βοηθήσει στον έλεγχο του πλήθους.

Υπερβολές, λες; Καθότι και να βγουν στο δρόμο όλοι αυτοί δεν υπάρχει πρόβλημα αφού όλο κι όλο που ζητάνε είναι μια ρύθμιση χρεών, άντε και μια επιδότηση; Ναι, αλλά γιατί φέρνουν κατευθείαν από τη Βαγδάτη τους εκπαιδευμένους; Λες να 'ναι αυτό που λένε πως «όσα δε φέρνει η στιγμή;». Θα δείξει...

Αν και η ιστορία λέει πως δεν αρκεί μόνο η διάθεση για εξέγερση, ούτε η αντικειμενική συνθήκη, αλλά χρειάζεται και η συνείδηση για το πού πρέπει να πάνε τα πράγματα. Κι αυτό βάζει θέμα επαναστατικής πρωτοπορίας που και στο Μπρούκλιν και στο City για την ώρα δε φαίνεται να μπορεί να κάνει δυνατή την παρουσία της.

Καταλαβαίνεις, τώρα, γιατί διάφοροι σπεύδουν να διαπιστώσουν «νοσταλγικές» διαθέσεις στο ΚΚΕ. Σου λέει, ώρα είναι την ώρα της κρίσης να μπει στην ημερήσια διάταξη θέμα για το ποιος είναι ικανός να οργανώσει στρατό που να παλέψει την ίδια την αιτία της κρίσης.

Ακου, λέει, να ξεφοβηθούν οι εργάτες, να ενωθούν μαζί τους και οι αγρότες και άλλοι και να ζητάνε όλοι μαζί λαϊκή οικονομία, να θέλουν λαϊκή εξουσία. Είμαστε για τέτοια, σε καιρό κρίσης;