Η υποκρισία τους έφθασε κι εκεί. Ολοι αυτοί που υπηρετούν το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, τώρα λένε ότι «δεν υπάρχει κράτος», «έχει διαλυθεί το κράτος». Το λένε τώρα, με αφορμή την απόδραση Παλαιοκώστα, όπως το έλεγαν και κατά τα γεγονότα του Δεκέμβρη, μετά τις προβοκάτσιες που προκλήθηκαν από τους κουκουλοφόρους που χρησιμοποιούν οι κρατικοί μηχανισμοί, και στόχευσαν στον εκφοβισμό, στην τρομοκράτηση του λαού και στην καταστολή του λαϊκού κινήματος. Δεν είναι η πρώτη φορά που βγαίνουν να αξιοποιήσουν πλευρές της λειτουργίας του κράτους, προβάλλοντας την άποψη ότι είναι «αναποτελεσματικό» σε ορισμένους τομείς, για να πείσουν το λαό ότι προκειμένου να «κοιμάται ήσυχα», πρέπει να δεχτεί και άλλα μέτρα σε βάρος των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του.

Πρόκειται για μια καλοστημένη επιχείρηση. Ολα αυτά τα μέτρα που προτείνονται για «ισχυροποίηση» του κράτους αλλά και οι ύποπτης πατρότητας ενέργειες βίας και τρομοκρατίας, από τα γκαζάκια μέχρι τους πυροβολισμούς αστυνομικών τμημάτων, έχουν αντικειμενικά κοινό σκοπό και οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Ναρκοθετούν τους δρόμους του εργατικού και του μαζικού λαϊκού κινήματος. Οι ίδιοι, που «αγανακτούν» για τη «διάλυση του κράτους», γνωρίζουν πολύ καλά ότι το κράτος και υπάρχει και είναι ισχυρό και δηλώνει «παρών», όπου τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας το καλούν.

Είναι αυτό το κράτος που κατεδαφίζει τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, δίνει «δώρο» στις τράπεζες 28 δισ. ευρώ, στήνει αγροτοδικεία και μαθητοδικεία, βγάζει παράνομες τις απεργίες και με ρόπαλα και δακρυγόνα αντιμετωπίζει τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Είναι αυτό το κράτος που ξεπουλάει τη δημόσια-λαϊκή περιουσία (λιμάνια, Ολυμπιακή κλπ.) στα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα. Τόσο η εκτελεστική εξουσία, δηλαδή η κυβέρνηση, όσο και η νομοθετική εξουσία, αλλά και η δικαστική, που είναι ταγμένες να υπηρετούν το σύστημα, δουλεύουν «ρολόι» για την προάσπιση των καπιταλιστικών συμφερόντων και την εφαρμογή της πολιτικής του ευρωμονόδρομου. Αυτό το κράτος καθόλου «διαλυμένο» δεν είναι όταν πρέπει να αντιμετωπίσει τον «εχθρό λαό».

Πρόκειται λοιπόν, για πολιτική γραμμή και όχι για μια αυθόρμητη αγανάκτηση εκ μέρους αυτών που δηλώνουν τη θλίψη τους για την «κατάντια» και τη «διάλυση» του κράτους. Είναι προφανές ότι δε ζητάνε περισσότερο κράτος υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, δηλαδή τέτοιες λειτουργίες του κράτους που θα θωρακίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και τις λαϊκές ελευθερίες, αλλά ζητάνε πιο ισχυρό κράτος καταστολής στην υπηρεσία του οποίου πρέπει να θυσιαστούν αυτά. Θέλουν ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών, προκειμένου να θωρακιστεί το σύστημα ενόψει της επερχόμενης όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης, για την αντιμετώπιση της λαϊκής οργής και της οργανωμένης λαϊκής πάλης.

Το ζητούμενο για το λαό είναι να κλείσει τα αυτιά του και να γυρίσει τις πλάτες του σ' αυτή την προπαγάνδα που τον θέλει διαρκώς θύμα στο βωμό των σχεδίων της άρχουσας τάξης. Απαιτείται πολιτική στάση και αντεπίθεση ενάντια σ' αυτό το κράτος, που είναι σύμφυτο με το εκμεταλλευτικό σύστημα. Μια τέτοια στάση δίνει περιεχόμενο και προοπτική στους εργατικούς αγώνες και σε κάθε επιμέρους λαϊκό αγώνα. Ο αγώνας με στόχο και προοπτική την ανατροπή αυτού του κράτους συνδέεται άμεσα με τον αγώνα για την ανατροπή αυτού του συστήματος, με τον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, για το σοσιαλισμό.