Το ερώτημα έχει τεθεί εδώ και ενάμισι αιώνα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Το έθεσαν οι Μαρξ - Ενγκελς. Με τρόπο επιστημονικό, φιλοσοφικό και ιστορικό. Με τη δράση και με τη σκέψη τους. Το συγκεκριμένο δίλημμα - και αυτό είναι που χρωστάμε στη Ρόζα Λούξεμπουργκ - η Ρόζα μαζί με τον Λένιν το επαναδιατύπωσαν σε συνθήκες ιμπεριαλισμού. Οσον αφορά ειδικά τη μεγάλη επαναστάτρια, το συγκλονιστικό είναι ότι επαλήθευσε με το ίδιο της το αίμα, τους κινδύνους στους οποίους οδηγείται η ανθρωπότητα εφόσον η τύχη του κόσμου παραμένει στα χέρια των «βαρβάρων». Σαν αυτούς, δηλαδή, που τη δολοφόνησαν.

*

Τα παραπάνω είναι τα ελάχιστα που οφείλει να γνωρίζει κανείς. Τα ελάχιστα που οφείλει να σέβεται για λόγους πολιτικής - αν μη τι άλλο - αξιοπρέπειας.

Φαίνεται, όμως, δεν έχουμε όλοι την ίδια άποψη περί πολιτικής αξιοπρέπειας. Δεν έχουμε όλοι την ίδια άποψη για το αν υπάρχουν όρια ακόμα και σ' αυτήν την πολιτική απρέπεια. Αλλά πότε τέθηκε όριο στην πολιτική δημαγωγία; Πολύ περισσότερο όταν οι δημαγωγοί δεν έχουν ενδοιασμό να καθιστούν σημαία τους έως και την ιστορική τους αμάθεια...

*

Πιστός στον εαυτό του, λοιπόν, ο κ. Παπανδρέου, το διέπραξε για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν τον περασμένο Οκτώβρη, όταν σε συνέντευξή του στα «Νέα», αυτοαναγορεύτηκε σε κληρονόμο του διλήμματος... «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»! «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», επανέλαβε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ την περασμένη Κυριακή. Ποιος το δήλωσε αυτό; Ο Παπανδρέου!

Τηρουμένων όλων των αναλογιών, για φανταστείτε: Την κυρία Μπέλα Μπούλα, επάγγελμα αοιδός στην μπουζουκερί επί του 42ου χιλιομέτρου της Εθνικής οδού, να δηλώνει ότι το δίλημμα στο χώρο της μουσικής δημιουργίας είναι το «Μότσαρτ ή Καρβέλας» και εκείνη να καμώνεται τη γνήσια εκπρόσωπο του... Μότσαρτ.

Φανταστείτε τον «δημιουργό» του στίχου «χαμηλά, πιο χαμηλά», να δηλώνει ότι το δίλημμα στο χώρο της ποίησης είναι «Καβάφης ή Φανφάρας» και εκείνος να συστήνεται σαν αυθεντικός εκπρόσωπος του... Καβάφη.

Πόσο γελοίο θα ήταν, ε;...

*

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (που έχει για αντιπρόεδρο τον Εχούντ Μπάρακ, τον υπουργό Αμυνας του Ισραήλ κατά την τελευταία επιχείρηση γενοκτονίας των Παλαιστινίων) έφτασε, λοιπόν, να οικειοποιηθεί (!) ακόμα και τη... Ρόζα Λούξεμπουργκ! Και το (δι)έπραξε για να υπεραμυνθεί των δικών του σοσιαλδημοκρατικών ιδεών και των ομοϊδεατών του (Μπλερ, Σρέντερ, Ντ' Αλέμα κ.ά.).

Βρισκόμαστε ενώπιον μιας συμπεριφοράς που προφανώς ταιριάζει γάντι σε εκείνο το είδος της πολιτικής αυθάδειας που μιλούσε για «Αλλαγή» και εννοούσε τα «νέα τζάκια», που μιλούσε για «κοινωνική δικαιοσύνη» την ώρα που έδερνε τους συνταξιούχους...

*

Κατά μια έννοια, πάντως, στον κύριο Γιώργο Παπανδρέου αξίζουν «συγχαρητήρια». Δύναται, πλέον, να επαίρεται ότι ξεπέρασε ακόμα και τον ιδρυτή του κόμματος και πατέρα του, ο οποίος όταν δήλωνε οπαδός του σοσιαλισμού, φρόντιζε, εντούτοις, να προσθέτει ότι εννοούσε το σοσιαλισμό των... Φουριέ και Σεν Σιμόν. Οτι ξεπέρασε ακόμα και τον παππού του, ο οποίος όταν μιλούσε για «λαοκρατία» εννοούσε τις σφαίρες του Σκόμπι κατά του λαού στο Σύνταγμα.

Ο κ. Παπανδρέου, ο νεότερος, ασυγκράτητος, πήρε το σύνθημα της δολοφονημένης ηγέτιδας του γερμανικού και παγκόσμιου προλεταριάτου και επιλέγοντας για τον εαυτό του ρόλο πιστής μετεμψύχωσης της Ρόζας, ξεκίνησε τον αγώνα κατά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Την προηγούμενη φορά που ο κύριος Παπανδρέου πρόταξε τα στήθη του κατά της «βαρβαρότητας», ήταν όταν ενέταξε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, τους γνωστούς «μπολσεβίκους», τους κ.κ. Μάνο και Ανδριανόπουλο...

* * *

Στοιχειώδης υποχρέωση όταν η πολιτική ύβρις εκδηλώνεται με τέτοιο απύθμενο τρόπο, είναι η επισήμανση των ιστορικών και πολιτικών αναλογιών που παραβιάζονται από τον κ. Παπανδρέου και τους συντάκτες των λόγων του, όταν τυμβωρυχούν με τόσο επαίσχυντο τρόπο:

• Οταν η Ρόζα αναφωνούσε το «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», μιλούσε για το δίλημμα που είχε να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα μπροστά στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δηλαδή το δίλημμα είτε ενός πλανήτη όπου οι παραγωγοί του πλούτου θα οικοδομούσαν το δικό τους σύστημα ενάντια στην εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική θηριωδία, είτε ενός κόσμου που θα βίωνε την καταστροφή και την κτηνωδία στα χαρακώματα των σφαιρών επιρροής του παγκόσμιου κεφαλαίου. Ηταν η εποχή που η Ρόζα κατήγγειλε στο δικαστήριο της Φραγκφούρτης (1914) τους εμπνευστές του ιμπεριαλιστικού πολέμου τονίζοντας ότι οι εργάτες της Γερμανίας δεν έπρεπε να στρέψουν τα όπλα ενάντια στα ταξικά τους αδέλφια των άλλων κρατών, φωνάζοντας στους δικαστές ότι «έστω κι ένα δάκρυ αν πέσει στο χώμα είναι έγκλημα».

Αλήθεια, λοιπόν, με ποια ιδιότητα ο κ. Παπανδρέου διεκδικεί θέση δίπλα στη Λούξεμπουργκ; Με την ιδιότητα του υπουργού Εξωτερικών μιας Ενωσης που το 1999 βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία; Με την ιδιότητα του ανθρώπου που έχει δηλώσει ότι «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα» (Γ. Παπανδρέου, «Ουάσιγκτον Τάιμς», 10/12/2000); `Η με την ιδιότητα του πρώτου τη τάξει εκπροσώπου της βαρβαρότητας δεδομένου ότι «το Συμβούλιο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας ανακοίνωσε σήμερα ότι ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών κ. Γ. Παπανδρέου ορίστηκε για ένα χρόνο πρόεδρος επί τιμή του Συμβουλίου του ΝΑΤΟ» (ΑΠΕ, 20/9/2000);

• Για εκείνες ακριβώς τις θέσεις της, η Ρόζα Λούξεμπουργκ πλήρωσε το τίμημα με τον αυθεντικότερο τρόπο: Με τη ζωή της. Η Ρόζα εκτελέστηκε. Δολοφονήθηκε.

Δε γνωρίζει ο κ. Παπανδρέου από ποιους δολοφονήθηκε; Δεν έχει ακούσει ποτέ για τους σοσιαλπροδότες, τους σοσιαλιμπεριαλιστές, τους Εμπερτ και Σάιντεμαν; Μιλάμε για τους ηγέτες της εξωνημένης γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, τους «σοσιαλιστές του Κάιζερ», όπως τους αποκαλούσαν τότε, που ο γερμανικός καπιταλισμός τοποθέτησε στη θέση της καγκελαρίας, με μια αποστολή: να καταστείλουν την προλεταριακή επανάσταση στη Γερμανία και για να δολοφονήσουν τους Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ. Πράγμα το οποίο έκαναν.

*

Μήπως επομένως, ως πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» ο κ. Παπανδρέου, αντί της επίδειξης τέτοιας πολιτικής ελαφρότητας στο πλαίσιο της κομματικής του προπαγάνδας, αντί να σφετερίζεται ξένα σύμβολα, αντί να αγκομαχεί να κλέψει κάτι από τη γοητεία ξένων προς το κόμμα του εννοιών, καλύτερα να ενημερωθεί για την ιστορία της παράταξης της οποίας προΐσταται;