Οι Θέσεις της ΚΕ για το 1ο θέμα αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο τις εξελίξεις την τελευταία περίοδο. Δείχνουν σοβαρή προσπάθεια να αναλύσουν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τις εξελίξεις στη χώρα μας. Βαθαίνουν παραπέρα τις θεωρητικές και προγραμματικές επεξεργασίες του Κόμματος. Το κυριότερο είναι ότι παίρνουν υπ' όψη τις αλλαγές που συντελούνται στην ανάπτυξη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα, τη δράση των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Νομίζω ότι η στοιχειώδης παρακολούθηση αυτών των τάσεων σε κάθε περιοχή το επιβεβαιώνουν.

Οι Θέσεις σε αυτή τη βάση εκτιμούν και τη δράση του Κόμματος, τα νέα καθήκοντα που μπαίνουν από τη ζωή. Ακριβώς τις εκτιμάει στη λογική του πώς θα πρέπει να δρα ένα επαναστατικό κόμμα, έτσι ώστε να μπορεί να καθοδηγήσει και να οργανώσει την ταξική πάλη. Δηλαδή, αυτό που πολύ εύστοχα τονίζεται να γίνουμε «κόμμα παντός καιρού». Αυτός είναι και ο απαραίτητος όρος για να αντεπιτεθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα, για να προχωρήσει η δημιουργία του ΑΑΔΜ.

Οι Θέσεις, όμως, τονίζουν και την άλλη σοβαρή πλευρά. Αντεπίθεση σημαίνει αναμέτρηση με τις αδυναμίες μας. Το Κόμμα μας έχει κάνει σοβαρές επεξεργασίες με βάση τη στρατηγική μας, τέτοιες που όχι απλά δίνουν παραπέρα ώθηση στις κομματικές δυνάμεις, αλλά δυσκολεύουν ή αναγκάζουν να τις παίρνουν πολύ σοβαρά υπόψιν τα αστικά κόμματα και οι οπορτουνιστές. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι το πόσο σταθερά δουλεύουμε με τις επεξεργασίες μας και τη στρατηγική μας σε όλους τους κρίκους του Κόμματος, όπου αναπτύσσουμε δράση και κυρίως στο εργατικό κίνημα. Πώς δένουμε όλη αυτή τη δράση, ώστε πραγματικά να ισχυροποιείται το Κόμμα. Οι Θέσεις πραγματικά τονίζουν αυτές τις πλευρές.

Οι Θέσεις σημειώνουν το ζήτημα της υστέρησης της οργανωτικής ισχυροποίησης σε σχέση με τη θετική πορεία του Κόμματος. Να, λοιπόν, ένα ζήτημα που πρέπει πιο σοβαρά να μας απασχολήσει. Το πώς δηλαδή σχεδιάζουμε σε αυτήν την κατεύθυνση, πως δουλεύουμε ώστε να δημιουργούνται νέες ΚΟΒ και πυρήνες ειδικά στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς.

Το ζήτημα της οργανωτικής ισχυροποίησης είναι αναπόσπαστα δεμένο με την ανασυγκρότηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Αν δεν έχει το Κόμμα δυνάμεις που με οποιεσδήποτε συνθήκες θα δουλεύουν, θα οργανώνουν, θα διαφωτίζουν, θα κάνουμε μικρά βήματα στην οργάνωση της εργατικής τάξης, θα δυσκολευόμαστε στον απεγκλωβισμό από την αστική επιρροή, τον οπορτουνισμό και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Δεν θα προχωρήσει το ΑΑΔ Μέτωπο. Και εδώ ακριβώς είναι η ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων να προσανατολίζουν, να στηρίζουν και να βοηθούν ΚΟΒ και συντρόφους να αντιμετωπίζουν και τα αστικά ιδεολογήματα, και την τρομοκρατία και την επίθεση και γενικότερα τις δυσκολίες.

Το κομβικό ζήτημα όμως, είναι, πώς θα δουλεύουμε στο κίνημα για να έχουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε. Δε φτάνει σήμερα να βάζουμε αιτήματα και στόχους πάλης. Δε φτάνει να μπαίνουμε μπροστά στο έδαφος των προβλημάτων. Οι αντιμονοπωλιακοί - αντιιμπεριαλιστικοί στόχοι πάλης πρέπει να συνδέονται με το κύριο που είναι η κατάργηση των μονοπωλίων, η σύγκρουση με την εξουσία τους, η αποδυνάμωση του δικομματισμού και του οπορτουνισμού. Καλύτερα χρειάζεται να δουλέψουμε, για να γίνει κατανοητό ότι την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους την αφορούν και η Παιδεία, και το περιβάλλον, και τα ναρκωτικά, και η Υγεία γιατί έχουν να κάνουν άμεσα με τη ζωή τους και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Δεν είναι ξεχωριστά προβλήματα που απαιτούν ειδικούς και ξεχωριστά κινήματα. Ολα έχουν τη διέξοδο στο ένα και το αυτό: την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Σε αυτή τη βάση χρειάζεται να δουλεύουμε πιο χειροπιαστά, πιο επεξεργασμένα τη λαϊκή συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία. Αυτή είναι η γραμμή που φέρνει αποτελέσματα.

Τις αιτίες των καθυστερήσεων πραγματικά ας τις αναζητήσουμε στο κατά πόσον δουλεύουμε σταθερά με τη στρατηγική, τις αποφάσεις, τις επεξεργασίες του Κόμματος στοχοπροσηλωμένοι στην ισχυροποίηση του Κόμματος και την οργάνωση της ταξικής πάλης. Οι λύσεις μέσα στον καπιταλισμό είναι αυταπάτη. Οποιος ψάχνει να βρει διεξόδους έξω από το πραγματικό δίλημμα της εποχής, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, θα αναζητά άλλου είδους κόμμα, άλλου είδους συμμαχίες, άλλου είδους κίνημα. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, θα αναζητά για «φιλολαϊκή πολιτική» με τα μονοπώλια και την καπιταλιστική εκμετάλλευση να είναι κυρίαρχα.

Μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση. Απαραίτητος όρος είναι να γίνει ισχυρό το ΚΚΕ, κόμμα «παντός» καιρού. Οι Θέσεις της ΚΕ δείχνουν το δρόμο.