Παρασκευή 13 Φλεβάρη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 40
ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Εμπόριο ελπίδας

Σε ιδιωτικό «διαγνωστικό κέντρο», πρωί πρωί, άνθρωποι κουρασμένοι από την αγωνία και την ασθένεια περιμένουν. Πρώτα πέρασαν από τα ταμείο, αριστερά μόλις διαβαίνεις τη γυάλινη πόρτα, έβαλαν το χέρι στην τσέπη, ξελάφρωσαν το πορτοφόλι και πήραν σειρά, αναμένοντας πότε θα τους φωνάξουν για τα περαιτέρω. Τη δειγματοληψία, την εξέταση, μετά τα αποτελέσματα, κι ίσως αργότερα νέες εξετάσεις, θεραπεία, και ξανά το χέρι στην τσέπη. Εβδομήντα ευρώ η τάδε διάγνωση, χώρια τη συμμετοχή του ασφαλιστικού φορέα, εξήντα η άλλη, εξακόσια ευρώ για συνδυασμό αναγκαίων εξετάσεων. Συν διαφημιστικά φυλλάδια στο τραπεζάκι, στο σαλόνι αναμονής. Τρίπτυχα σε σκληρό ακριβό χαρτί, ιλουστρασιόν, με νηφάλιες φιγούρες, στημένες φωτογραφίες από ανθρώπους που πλήρωσαν και τώρα νιώθουν καλύτερα. Ενημερώνουν για τον τιμοκατάλογο. Εκατό ευρώ τεστ κοπώσεως συν κάτι άλλο, διακόσια το επιπλέον. Ολα προληπτικά, για να μην τα βρούμε μπροστά μας αργότερα, μαζί με το πέρασμα από το ταμείο, αριστερά μόλις διαβούμε το κατώφλι.

Πέρυσι, κι ενώ είχε ανοίξει η συζήτηση για την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και την έλευση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, σε άλλο διαγνωστικό κέντρο, όπου εξίσου καταπτοημένοι άνθρωποι πήγαιναν με το δείγμα τους για βιοψία, κι αφού πλήρωναν ελπίζοντας ότι τουλάχιστον θα αγοράσουν ένα καλό μαντάτο, συζητούσαν όλο ζέση για την «αναγκαιότητα» ιδιωτικοποίησης και της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Πόσο χαρούμενος έδειχνε - ή πάσχιζε στην κατάστασή του να δείχνει - εκείνος ο άμοιρος που περίμενε και περίμενε στην ουρά για τον γιατρό, επειδή είχε στείλει το παιδάκι του στο εξωτερικό να σπουδάσει... Και τι σπουδαία μόρφωση θα λάμβανε (θα αγόραζε, για την ακρίβεια)... Και πόσο του κακοφαινόταν, που έφευγε συνάλλαγμα έξω, ενώ αν λειτουργούσε εδώ ένα παράρτημα ξένου πανεπιστημίου, πλήρως αναγνωρισμένο από τις ελληνικές αρχές, τι καλά που θα του ερχόταν... Να, όπως με την ιδιωτικοποιημένη Υγεία, όπου πληρώνει και μετά έχει το τραπεζάκι του, το σαλονάκι του μαζί με μια κερασμένη πορτοκαλαδίτσα, να κάθεται και να περιμένει τον γιατρό, να προσπαθήσει να τον κάνει καλά. Οχι τόσο καλά, όπως σίγουρα θα νιώθει ο μεγαλομέτοχος του κάθε ιδιωτικού «θεραπευτικού» ή «διαγνωστικού κέντρου». Αλλά, έστω να ζήσει. Να ζήσει και να συνεχίσει να μοχθεί καθημερινά, για να πληρώνει αυτούς που πωλούν γράμματα στον γιο του.

Εμπόρευμα η Υγεία, εμπόρευμα και η Παιδεία, στα χέρια των ολίγων, να νέμονται ακόμα και τα ψίχουλα των στριμωγμένων, όλων μας, που στη μια στιγμή ή στην άλλη θα βρεθούμε στην ανάγκη. Και μπροστά στα ξέφτια ενός μεθοδευμένα απαξιωμένου δημόσιου συστήματος Υγείας και Παιδείας, θα σπρωχτούμε στα νύχια τους, αγωνιώντας για ζωή και ποιότητα. Μόνο που δεν εξασφαλίζονται έτσι, με τον οβολό του κάθε πικραμένου, αλλά με αγώνα. Τον αγώνα του υγειονομικού, του εκπαιδευτικού και όσων προσμένουν απ' αυτούς. Τον αγώνα κάθε γνήσια λαϊκού ανθρώπου, του ανθρώπου του μόχθου, που πρέπει να δει τι του ανήκει, τι έχει φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια με τον κόπο του, να τα διεκδικήσει και να τα κερδίσει. Γι' αυτόν, για τα παιδιά του, για όλους.


Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ